Vuurwerk

Toen mijn zusje en ik klein waren, haalde mijn vader twee pakjes sterretjes bij de supermarkt en droeg zo - waarschijnlijk voor het eerst - een steentje bij aan de miljoenen die wij Nederlanders rond oud en nieuw aan vuur werk spenderen. Wij vonden het prachtig. Misschien had mijn vader wel gehoopt dat we de sterretjes zouden ontgroeien en na verloop van tijd om het zwaardere werk zouden vragen. Maar dat gebeurde niet. Als we als echte meiden al interesse in vuurwerk hadden, dan bleef die interesse toch echt beperkt tot dingen die niet knalden, oftewel: de sterretjes. Tot grote opluchting van onze hond, die de hele nieuwjaarsnacht al met de staart tussen de benen, trillend onder de tafel doorbracht. Maar kleine meisjes worden groot en dus brak de eerste oudejaarsavond met de schoonzonen aan. Stiekem hadden mijn ouders misschien wel wat meer spektakel verwacht en er misschien zelfs wel op gehoopt. Maar als deze mannen voor spektakel op de oudejaarsavond moesten gaan zorgen, dan hadden mijn zusje en ik klaarblijkelijk toch echt de verkeerde exemplaren uitgezocht. Zo bleek de mijne bijna net zo bang te zijn voor al dat lawaai als onze hond. En ook de andere leek niet van plan om ook maar iets aan te steken. En zo kabbelen onze oudejaarsavonden dus voorbij. Anderen noemen het misschien ‘saai’. Wij spreken liever van ‘lekker rustig’, terwijl we ons vergapen aan het vuurwerk van onze veel dapperdere buren.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen