Reeds als kind aangewezen voor de kansel

In de dagen vóór kerstmis worden wij in de prediking vaak bepaald bij profetieën, die in vervulling gaan. Het ontvangen van beloften is echter niet een zaak, die beperkt blijft bij de gewijde geschiedenis. Veel kinderen van God hebben in hun geloofsbeleving met voorspellingen en beloften van doen gehad. Er zijn er ook veel aan wie dit niet te beurt valt. Dat zegt evenwel nog niets omtrent hun „staat"; niet elke gelovige gaat immers dezelfde weg in zijn verborgen omgang met God.

Een eigenaardige beleving had de later zo bekende predikant dr. Ph. J. Hoedemaker, toen hi] als candidaat te Breukelen preekte. Na afloop van de dienst vloog een bejaarde kerkgangsters hem om de hals. Onthutst onderging de candidaat deze genegenheidsbetuiging. „Laat me je een zoen geven voor je moeder", zei het vrouwtje, „want nu zie ik dat God een waarmalier is van zijn beloften."

Welke? Hoedemaker, eer Utrechtse jongen, was al op jeugdige leeftijd met zijn ouders geëmigreerd naar Amerika. Het gezin behoorde bij de afgescheidenen. Hoedemaker was gedoopt door ds. H. P. Scholte, één van de „vaders der afscheiding", toen deze in Utrecht stond. Naderhand is ds. Scholte ook naar Amerika gegaan.

De moeder van Hoedemaker, Evertje Beukers, was „ledeboeriaans" getint, maar desondanks zeer gehecht aan de hervormde kerk, waarvoor zij dagelijks bad. Toen in 1839 haar zoon geboren werd, gaf zij hem de voornamen Philippus Jacobus. „Want", zei ze, „ik heb van God de belofte ontvangen dat hij voor de oude vaderlandse kerk tot grote zegen zal zijn".

Bij het vertrek naar Amerika herhaalde moeder Hoedemaker op elk afscheidsbezoek deze voorspelling. „Mij zult ge niet meer zien, maar deze jongen zult ge hier nog het evangelie van Gods genade horen verkondigen." Kort na de vestiging in Amerika is Hoedemakers moeder gestorven en haar zoon ging een andere weg op. Hij hing er danig de nozem uit. Bromfietsen bestonden natuurlijk niet, maar Philippus Jacobus was te paard om zijn woestheid een verschrikking op de weg.

Totdat hij krachtdadig bekeerd werd. Hij ging theologie studeren en toen hij ter voltooiing van zijn studieën naar Europa was gegaan, besloot hij in Nederland te blijven. Zo preekte hij op diverse plaatsen en ook te Breukelen. De reactie op zijn preek daar, is hiermede verklaard. Dat vrouwtje met haar omhelzing, wist nog lang niet alles. Zij kon niet vermoeden van hoeveel betekenis deze zoon der afscheiding voor het herstel der hervormde kerk zou worden.

Gelijk een Samuel

Hoedemakers moeder was niet de enige die haar zoon aan God toevertrouwde gelijk een Hanna. In 1870 werd ook te Utrecht, in het gezin van de oudzendeling Schaafsma een jongen geboren. Hij was als het ware van God afgebeden; men had al enige kinderen verloren. Toen moeder Schaafsma haar wens

Toen moeder Schaafsma haar wens vervuld zag, wijdde zij de jongen aan God. Daarom verkreeg hij bij zijn namen Abraham Philippus nog de voornaam Samuel. Evenals bij Hoedemaker leek het er eerst niet op dat hij dominee zou worden. Pas op latere leeftijd ging hij naar de Vrije Universiteit. Maar daarna heeft ds. A. Ph. S. Schaafsma verschillende gemeenten met vrucht mogen dienen, het laatst de gereformeerde kerk van Den Bommel.

Ds. M. Heikoop, predikant van de gereformeerde gemeente te Utrecht, maar bij een bominslag in 1944 om het leven gekomen, had ook al zeer jong de toezegging dat hij in de wijngaard des Heren zou mogen arbeiden. Al wist hij dit zelf niet, want die toezegging werd aan zijn moeder gedaan toen hij nog een heel klein kind was.

Een stervende overgrootvader, die zijn kinderen en kleinkinderen bij zich riep om hun de aartsvaderlijke zegen te geven, zei tegen de moeder van ds. Heikoop dat al deze kinderen tot de zaligheid verkoren waren, maar dat de jeugdige Martinus nog een speciale roeping in de dienst des Heren zou moeten vervullen. Zo is het uitgekomen, maar alweer: langs vele omwegen. Martinus Heikoop was bijna veertig jaar oud toen liij tot predikant werd bevestigd.

Al in de wieg . . .

Het lijkt erop alsof de vromen vroeger veel meer bij zulke dingen leefden. In 1844 logeerde een predikant bij de grootvader van Spurgeon. Hij kwam er een zendingsrede houden, maar maakte tijdens het logies kennis met de negenjarige kleinzoon Charles. Bij het afscheid verklaarde de dominee, terwijl velen om hem heen stonden: „Dit kind zal eens het evangelie aan grote menigten verkondigen."

Ieder weet dat die voorspelling uitgekomen is, hoewel Spurgeon aanvankelijk helemaal geen dominee wilde worden. Geen prediker heeft in de 19e eeuw zoveel mensenmassa's om zijn kansel gehad als Spurgeon. Elke zondag preekte hij in zijn „Tabernakel" te Londen tweemaal voor zesduizend mensen. Ds. J. W. Felix, van 1860 tot 1862

Ds. J. W. Felix, van 1860 tot 1862 predikant te Nieuwe Tonge, was in 1848 dominee in het friese dorp Schettens geworden. Al gauw raakte hij in vriend - schap met de onderwijzer Langhout te Schraard, een naburig plaatsje. Toen in het meestersgezin een kind geboren was, kwam ds. Felix op kraambezoek. Hij keek in de wieg en zei verrast: „Meester, daar steekt een dominee in dat kereltje!"

Dit was beslist geen grap. Het leek alsof Felix voorvoelde dat de jeugdige Langhout eens het Woord zou verkondigen. Dat is ook geschied. Begonnen in de hervormde kerk, ging Langhout met de doleantie mee (Ds. Felix, ofschoon mede-oprichter der Vrije Universiteit, deed dit niet). In de gereformeerde kerk en ook op het terrein van de christelijke school heeft ds. Langhout jarenlang een leidinggevende plaats ingenomen.

U. H. de J.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen