Jezus alleen

Toen Luther op sterven lag en zijn vrienden afscheid kwamen nemen, boog één van hen zich over hem heen en riep in zijn oor: “Waarde vader, wilt u volharden in Christus en in de leer zoals u die gepredikt hebt?” Duidelijk hoorbaar antwoordde hij: “Ja.” Het was zijn laatste woord. Enkele uren later ontsliep hij. Zo bleef Luther tot het einde trouw aan wat het fundament was geworden van zijn leven, geloof en prediking: Jezus alleen.

Dat “Jezus alleen” staat in het evangelie van de verheerlijking op de berg. Even tevoren heeft Jezus zijn discipelen verteld dat Hij naar Jeruzalem gaat om te lijden, te sterven én op te staan. Een immense opdracht. Vandaar dat Hij de eenzaamheid opzoekt om zich te sterken in het geloof. Petrus, Jacobus en Johannes gaan mee.

De avond valt. Jezus knielt neer en heft zijn hart op tot God. De discipelen vallen in slaap. Ineens schrikken ze wakker. Wie zien ze daar? Jezus, omstraald door hemels licht. Hij is in gesprek met Mozes en Elia, over zijn exodus, terug naar de heerlijkheid die Hij bij zijn Vader had, voordat de wereld er was. Maar zijn uittocht gaat wel door het lijden heen.

De discipelen worden ingewijd in deze niet-aardse werkelijkheid. Ze mogen iets ontwaren van het grote mysterie dat in hun Meester verborgen is.

En wij? Wij die zovele eeuwen later leven? Zitten wij niet ten zeerste verlegen om zo’n glimp van de hemel; dat er in ons leven van elke dag, waarin de dingen vaak zo plat zijn, iets oplicht van een andere, goddelijke werkelijkheid?

In de prediking is er een voorspel van. “Luister!” klinkt het daarom, op de berg en vanaf de kansel. En: “Sta op! Vrees niet!” Zo gebeurt het heilige. Je kijkt even uit boven de chaos van deze wereld en van je eigen zonden en zorgen. Je blik wordt gericht op Gods toekomst. Meer nog: je ziet Jezus. Dat staat er zo mooi van de discipelen: “Zij zagen niemand dan Jezus alleen.”

Woorden om je hart aan op te halen. Zeker in een tijd waarin we in verlegenheid verkeren over de verkondiging en de omstandigheden ons het zicht op Jezus ontnemen. De Heilige Geest weet het echter waar te maken, ook anno 2022: Jezus alleen.

Terecht zingt dat eenvoudige lied: “Daar ruist langs de wolken een lieflijke naam. Die naam draagt mijn Heiland.” Daarom is en blijft het: Jezus alleen. Als onze Goede Herder, die ons brengt naar grazige weiden en wateren der rust. Jezus alleen, als het brood des levens, dat wij eten aan het avondmaal om één te zijn met Hem. Jezus alleen, als onze Middelaar, die onze schuld aan God de Vader betaalde. Jezus alleen, als de zon der gerechtigheid, die onze trots en ons egoïsme onthult en wegbrandt, maar vervolgens met zijn milde stralen ons verheugt en verwarmt. Jezus alleen, die ons in de doop meeneemt aan zijn kruis en in zijn graf en uit zijn graf. Jezus alleen, die voor ons de Heilige Geest verwerft, zodat wij op Gods beloften antwoorden: amen. Jezus alleen, die wel diep verborgen is in onze duisternis, maar ons toch een morgen schenkt die vol van luister is. Jezus alleen, als onze trouwe Bootsman, die ons altijd veilig leidt en door de doodsrivier brengt in het hemels Kanaän. Daar zullen wij Hem onafgebroken zien, met eer en heerlijkheid gekroond, evenals de Vader en de Geest, en zullen wij delen in zijn glorie.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen