Omvolking

Mevrouw Faber werd bevraagd op haar uitspraken tijdens de hoorzittingen voor beoogd bewindslieden. Dat was een nieuw fenomeen. Degenen die naar voren waren geschoven als minister werden door Tweede Kamerleden aan de tand gevoeld. Over hun werkervaring, hun plannen voor de toekomst – en over uitspraken die ze gedaan hebben.

Communicatie

Woorden doen ertoe. Dat ondervond de voorzitter van de Tweede Kamer, meneer Bosma. Hij was eerst wel maar daarna toch niet welkom bij de viering van Ketikoti.

Bosma sprak namelijk als Tweede Kamerlid van ‘slavernijgedram’, ‘anti-blank racisme’, en over ‘propaganda en indoctrinatie’ ten aanzien van het slavernijverleden. Hoewel hij dat soort dingen nu niet meer zo zegt, stonden zijn woorden een goede ontmoeting met de aanwezigen bij de slavernijherdenking op 1 juli in de weg.

Het woord ‘communicatie’ grijpt terug op het Latijn: communicare, iets gemeenschappelijk maken. Woorden kunnen een relatie maken of breken. En de woorden van Bosma verbraken een relatie.

Nu kun je aanvoeren dat de man momenteel een andere functie heeft. Sommige bewindslieden verweerden zich zo tijdens de hoorzittingen. Zij stelden dat zij die uitspraken deden als lid van de oppositie, een rol die soms vraagt om stevige uitspraken om zo het kabinet of een minister duidelijk te maken dat je het met zijn ideeën oneens bent. Als lid van het kabinet zouden ze een andere toon aanslaan.

Dat is zo. Toch, een voorbeeld maakt al snel duidelijk dat woorden lang een relatie beïnvloeden. Toenmalig minister Borst zei in een interview na het euthanasiedebat: ‘Het is volbracht’. Daar bood ze later haar excuses voor aan (iets dat de heer Bosma niet gedaan heeft), maar veel christenen vonden het lastig daarna nog neutraal met haar om te gaan.

Omvolking

De uitspraken van mevrouw Faber in het verleden gingen nog een stapje verder. Met het woord ‘omvolking’ wordt namelijk niet alleen een lelijk en kwetsend woord gebruikt maar wordt verwezen naar een onjuiste, afkeurenswaardige theorie die een zeer duistere achtergrond heeft.

Met de term ‘omvolking’ wordt namelijk verwezen naar het idee dat de ‘Europese’ (vaak witte) bevolking welbewust langzaam maar zeker wordt vervangen door (anderskleurige) ‘niet­ Europeanen’.

Er zijn geen bewijzen dat daar doelbewust aan wordt gewerkt, het is dus een complottheorie. Het is ook een theorie met een duister verleden. Het idee werd voor het eerst geopperd aan het begin van de 19 ^e eeuw in de Verenigde Staten.

Veel Ieren kwamen toen naar Noord-Amerika en de protestantse bevolking was bang dat de katholieke Ieren welbewust het karakter van de natie wilden veranderen. In de jaren 1930 werd de theorie door de nazi’s omarmd. Voor hen was het een positieve term waarmee ze wilden aangeven dat de nieuw te veroveren gebieden verduitst konden worden. Je kunt de term en de theorie achter het begrip ‘omvolking’ niet los zien van die geschiedenis. De nazi’s hebben haar gebruikt om welbewust 6 miljoen Joden uit te moorden om zo een heel ras te kunnen elimineren.

Bijeengebracht

Progressief-liberale overheden hebben het individu zó op de voorgrond gezet dat we terecht zijn gekomen in een samenleving die vooral kijkt naar wat iets oplevert voor jezelf. Een rechts kabinet kan potentie hebben om belangrijke verbanden in de samenleving als huwelijk en gezin de ruimte te geven die zij nodig hebben en waard zijn. Maar dat er mensen in het kabinet zitten die termen als ‘omvolking’ gebruikten en daar maar zuinig afstand van nemen is zeer zorgelijk.

Mevrouw Faber zei dat ze het woord ‘omvolking’ dat ze in het verleden heeft gebruikt niet meer zal gebruiken. Dat lijkt me zeer terecht en het is mooi dat ze dat beloofde. Tegelijk bleven excuses over het gebruik van het woord uit en werd niet duidelijk afstand genomen van de theorie. Daardoor blijft onduidelijk of ons land nu geleid wordt door iemand die heel dom is geweest en een woord heeft gebruikt om een bepaald deel van de kiezers te paaien óf dat we geregeerd worden door iemand die denkt dat er verschillende rassen op de wereld zijn die uit elkaar gehouden moeten worden. De belofte om het woord niet meer te gebruiken doet neigen naar dat laatste. En dat is beangstigend.

Een begrip dat gebruikt wordt om volken van elkaar af te grenzen en tegen elkaar op te zetten is namelijk inderdaad ‘uit den boze’. We overschrijden dan immers een Bijbelse grens. Je kunt niet het woord ‘omvolking’ gebruiken of sympathiseren met het idee erachter en tegelijk zingen:

De Filistijn, de Tyriër, de Moren, Zijn binnen u, o Godsstad, voortgebracht; Van Sion zal het blijde nageslacht Haast zeggen: ‘Deez’ en die is daar geboren’.

(Psalm 87)

Die psalm schetst een toekomstvisioen van mensen die gescheiden waren door de zonde maar door de Heere bijeengebracht worden. Als één mensheid zijn we geschapen en iets van die ene mensheid wordt in de kerk zichtbaar waar jood en heiden samen de Messias van Israël aanbidden. Het Nieuwe Testament getuigt van een middelmuur die scheiding maakte tussen jood en heiden en die door Christus is geslecht.

Samenleven

De kerk is een plek waar we samen leren leven. ‘Dien elkaar door de liefde’, houdt Paulus de gemeente voor. Dat samenleven niet simpel is, bewijst het Nieuwe Testament. Dat had een stuk dunner geweest als er niet steeds ‘gedoe’ was. Dat samenleven niet simpel is, bewijst ook de praktijk van veel gemeenten. En toch is dat Nieuwe Testament geschreven. Omdat Paulus ervan uitgaat dát we samenleven: het lichaam van Christus is één. En alleen samen met al de heiligen leren we hoogte, breedte en diepte kennen van de liefde van God die ons, vijanden, heeft liefgehad.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen