Pinksteren en de prediking

Deze inwoning geeft aan de gemeente een zelfstandig bestaan, niet langer nationaal, maar universeel van aard. God woont nu niet meer in de tempel op Sion, maar in de gemeente, die op diezelfde dag zendings- en wereldkerk wordt. Dat gaat gepaard met allerlei buitengewone gaven en krachten. Beslissend daarin is dat de discipelen ten nauwste aan Christus en op die manier aan elkaar werden verbonden. De Geest is wel een onderscheiden Persoon, maar is toch één in wezen met de Vader en de Zoon. Daarom kan Hij de gelovigen ten volle in hun gemeenschap opnemen en al hun weldaden deelachtig maken:

• Hij lijft in in Christus

• Hij verzoent

• Hij maakt vrij van de wet

• Hij geeft vrede met God

• Hij schenkt leven in de vrede Gods

• Hij verzekert van het kindschap

• Hij begint een nieuw leven en een heilige wandel

• Hij verbindt de gelovigen tot één lichaam.

In en door de Geest komt Christus Zelf tot de Zijnen. Omgekeerd zijn door die Geest de gelovigen in Christus: ze leven, denken, handelen in Hem. Ze krijgen deel aan Zijn weldaden: wijsheid, rechtvaardigheid, heiligheid, verlossing.

Dat de Geest ten nauwste verbindt aan Christus en de bevrediging van de Vader blijkt uit de Pinksterrede van Petrus. Christus doet een nieuwe bedeling aanbreken. De erfgenaam van de belofte is niet langer onmondig, gesteld onder de wet. Integendeel, nu is hij een mondig verklaard kind, dat ‘Abba Vader’ mag zeggen. Het is waar dat de Geest op de Pinksterdag aan de gemeente geen kroon bracht, maar een kruis. Maar Christus is met haar, en nu ook in haar door Zijn Geest.

Hoofdmomenten voor de prediking

1. Schenk inzicht in de bedeling van de Geest onder het Oude en het Nieuwe Testament.

2. Trek bij de prediking over het Oude Testament de lijnen door, zodat de ontplooiing van de openbaring zichtbaar wordt. Bij de prediking over het Nieuwe Testament moet juist het eschatologisch perspectief (Christus komt eens terug) tot zijn recht komen.

3. Om Pinksteren tot zijn recht te laten komen, besteden we aandacht aan de hoogtepunten van de openbaring onder het Oude Testament, en aan Christus als de Gezalfde van de Vader, met alles wat dit inhoudt voor Geestesbezit en Geestesbediening.

4. Met Pinksteren verandert het ‘bij-hen’ van de Geest in het ‘in-hen’. Nog steeds kan de wereld de Geest niet ontvangen. Wel werkt de Geest via de Kerk in de wereld.

5. De opstanding eindigt objectief de oude bediening. Dienstbaarheid verandert in vrijheid.

6. De hemelvaart verplaatst het Hoofd van de Kerk van de aarde naar de hemel en daarmee ook het leven van de Kerk. Daar bidt Christus om een andere Trooster. De Vader schenkt Die ook. Tegelijk ontvangt Christus de aarde tot Zijn rijksgebied, waarin de Zijnen nu strijden.

7. De uitstorting van de Geest sluit aan bij de verheerlijking van Christus. De Geest gaat de dienstbaarheid subjectief beëindigen. De Geest maakt inwendig mondig en geeft de Geest der aanneming. Daarom is het nodig om in het gebed de Vadernaam een plaats te geven.

8. De Kerk leidt nu een zelfstandig bestaan, is nu universeel.

9. De inwoning van de Geest veronderstelt de toepassing van de aangebrachte verlossing.

10. De Kerk treedt uit als belijdende kerk, door de Geest der waarheid Die in haar woont.

Samenvatting van een gedeelte uit een Contiolezing van ds. I. Kievit (1950).

Bron: ”Vreugde bij de Bron”, 2014; uitg. De Banier.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen