Een Lied In De Herberg

Vader heeft lange tijd goede verwachtingen van mij gehad, zuchtte Klaas. Peinzend naderde hij de stad.

Klaas Veldhoven bracht zijn vracht op de bestemde plaats. Daarna spande hij Bruin uit. ‘Zo Bruin, je mag even uitrusten, voordat we teruggaan’. Hij klopte het dier op zijn hals. ‘Ik ga binnen iets warms drinken’.

In een hoekje van het café zat een oude bekende. Klaas liep vlug naar de man toe. ‘Zo, Klaas, dat is een verrassing! We kunnen mooi even bijpraten’, zei de man. ‘Ik hoopte al dat ik jou weer eens zou ontmoeten’. Even later waren ze druk in gesprek. Over vroeger en nu.

‘Een borrel voor ons beiden!’ riep de man.

‘De volgende is voor mij’, zei Klaas.

Bruin had alle tijd om uit te rusten. Toen hij eindelijk naar huis ging, zonder de zware vracht, liep hij heel wat vlugger dan op de heenweg.

Klaas had er nauwelijks erg in, want hij kon niet helder meer denken. Toen hij thuiskwam, was het eerste wat zijn vrouw zei: ‘Is het weer zover?’ Verdrietig keek ze naar het rode gezicht van haar man. ok eens iets

‘Wat… zover…?’ bromde Klaas. ‘Mag ik ook eens iets hebben? Weet je wel hoe koud het was op de wagen?’ Hij trok de deur hard achter zich dicht en ging naar de molen. Daar was hij de hele middag druk bezig en langzaam werd zijn hoofd weer helder. ’t Was vervelend dat hij zijn vrouw weer verdriet had bezorgd.

‘Zo vrouw, het ruikt goed’, zei Klaas vriendelijk, toen ze gingen eten. Hij streelde haar eens over de wang. ‘Kom eens hier, Arie!’ riep hij naar zijn zoon.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen