De handen van Christus

De e handen van Christus zijn klein als Hij gelegd wordt in de kribbe van Bethlehem. De Zone Gods is de mensen in alles gelijk geworden, uitgenomen de zonde. De kleine handen lijken volstrekt machteloos op deze duistere aarde, die een bloedbodem is geworden als gevolg van onze diepe val in Adam. Toch zien een aantal herders en de wijzen uit het oosten in deze kleine handen de heerlijkheid van de Koning van de Kerk. Zowel de herders als de wijzen, hebben door wederbarende genade hun eigen handen mogen leren kennen als zondig, vuil en verdorven. Niet alleen hun handen, maar hun hele bestaan, in het licht van Gods heilige deugden, bewenen zij in de spelonken van hart en ziel. In Zijn koninklijke handen, die alleen gerechtigheid met eeuwigheidswaarde kunnen aanbrengen, mogen ze met ogen des geloofs even rusten op reis naar de eeuwigheid.

Geliefde lezer, hebben wij zo weleens met een geloofsoog de han- den van Christus mogen aanschouwen? Is er een tijd in het leven geweest dat we met de Bruid uit het Hooglied mochten zeggen: ‘Zijn linkerhand zij onder mijn hoofd’?

Lijdende handen

De handen van Christus zijn groot geworden als Hij rondgaat over de aarde, om te prediken en wondertekenen te doen. Hiermee betoont Hij dat Zijn handen machtig zijn in de hemel en op de aar-de. Hij wil het welbehagen Gods volvoeren. Onder het gewicht van het Goddelijke recht moet Hij lijden. Ook met Zijn handen die bij tijden moede worde, maar in het bijzonder als Hij over de grond kruipt in de hof van Gethsemané. ‘Maar Ik ben een worm en geen man’. Zeer zwak, krachte- loos en niet geacht raken de handen van Christus de aarde. Hierdoor worden Zijn heilige en rechtvaardige handen vies van stof en modder. Het bloedige zweet drupt uit Zijn poriën. Het gewicht van Gods toorn en heilig recht drukt Hem teneer. Als Hij zijn handen bekijkt, drupt het bloed erop en vermengt het zich met stof en modder. De lijdende Hogepriester wordt hier in Zijn heerlijkheid getekend, doch de Kerk slaapt.

De handen van Christus worden gebonden en geboeid door de bende, bestaande uit Jood en heiden. De haat jegens Zijn heilige handen wordt getekend in de pijnigingen die Hem worden aangedaan. Met geboei- de handen verschijnt Hij in het aardse gericht. Daarachter schittert de heerlijk- heid van het Goddelijke recht. Zijn handen, bedekt met vuil en bloed, worden schuldig bevonden in een kromme rechtsgang. Zo wordt Hij uitgeleid naar het vloekhout van Golgotha. In Zijn handen draagt Hij het kruis. De zware last van het aardse gericht is door de Mens te dragen. Zijn handen gaan echter gebukt onder de eis van het Goddelijke Recht. De Mens wordt gedra- gen door Goddelijke kracht.

Doorboorde handen

De handen van Christus worden met tou- wen gebonden aan het vloekhout. Scherpe nagels worden in Zijn handen geslagen. De toeschouwers zien handen bedekt met stof, modder, verdroogd bloed en vers bloed dat stroomt uit de wonden. De Joden schreeuwen dat Hij Zich los moet ma- ken van het kruis om daarmee te betonen dat Hij waarlijk de Zoon van God is. Zou dat kunnen? Het antwoord is ja en nee. Ja, Zijn handen zijn machtig de nagels en het kruis te verpulveren. Nee, Hij is gewillig te doen wat in de stilte van de nooit begon- nen eeuwigheid is besloten. ‘Toen zeide Ik: Zie, Ik kom; in de rol des boeks is van Mij geschreven’.

Levende handen

De handen van Christus zijn doorboord en als Hij Zijn laatste kruiswoord heeft uitge- sproken, geeft Hij de geest. Hij is waarlijk gestorven en het bloed stroomt niet meer door de aderen in Zijn handen. De handen worden eerbiedig door Jozef van Arima- théa en Nicodémus in doeken gewikkeld. De handen van dienstknechten van de vorst der duisternis hebben Christus doen lijden. De ontfermende en liefdevolle handen van Maria, Jozef van Arimathéa en Nicodémus wikkelen Zijn handen in doe- ken. Voor de wereld zijn die handen een aanstoot en dwaasheid. Voor Maria, Jozef en Nicodémus hebben die handen eeuwig- heidswaarde. Het is waar geworden in hun leven: ‘En Zijn rechterhand omhelze mij’. Maar als er geen leven in die handen wordt gevonden, blijft er voor hen niets anders over dan Gods recht, de bezoldiging der zonde en de eeuwige dood. Toch leren ze: de handen van Christus leven! Als Hij op- staat uit de dood, stroomt er weer bloed door de aderen in Zijn handen.

De discipelen mogen het nu aanschou- wen. Het zijn verheerlijkte handen met de stigmata als heerlijke werkelijkheid. De tekenen aan Zijn handen zijn het bewijs van Zijn gewilligheid als volkomen Zalig- maker. Voor de discipelen hebben deze handen waarde gekregen in de vierschaar der consciëntie. Vrijspraak op grond van de verdienste van Christus, Die met Zijn handen de schuld opneemt en wegwerpt in een poel van vergetelheid.

Ontfermende handen

De handen van Christus. Geliefde lezer, wat zijn die handen u waard? Als u nu moet zeggen dat die handen voor u geen enkele waarde hebben, mag ik u verkondigen dat in die handen ontferming is voor de voor- naamste der zondaren. Kijk dan maar veel naar uw eigen vuile handen in het licht van de heilige wet Gods. Mocht het uw bede zijn: ‘Zo doe Hij ook aan mij’.

Gods kind, staat u ernaar uw roeping en verkiezing vast te maken? Begeer dan door de dood heen de waarde te leren kennen van de handen van deze Koning en Profeet. Achter de dood brengt de Heere een volk tot de heerlijkheid van de ontfer- mende handen van de Levensvorst. In de handen van de grote Hogepriester ligt de vrijspraak in het Godsgericht.

Bekommerde ziel, met uw vuile handen wordt de hemelhoge schuld alleen maar groter. Zie dan op de handen van Christus. ‘Zijn handen zijn als gouden ringen, gevuld met turkoois’.

En dan zegt Hij: ‘Ziet Mijn handen’.

ds. M.T. Al-Chalabi, Brakel

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen