DS. W. ALTENA (1949-2016)

Willem Altena werd op 17 november 1949 in een onderwijzersgezin geboren, als nakomeling van een Genemuidens geslacht. De stad waar hij opgroeide, was Rijssen. Als sensitieve jongen deed hij er onvergetelijke indrukken op in de Schildkerk, te midden van het trouwe kerkvolk. Ook van de ‘hogere’ cultuur kreeg hij besef door een intensieve omgang met het aristocratische doktersgezin De Mol van Otterloo.

KOHLBRUGGE

Na een eerste werkkring als ambtenaar bij een ministerie werd het toch theologie. De roeping die hij behoedzaam voor zich uit had geschoven, werd nu een beslissende factor. Hij koos voor het predikantschap en heeft daar hard voor gestudeerd. In die tijd werden we vrienden en Kohlbrugge was onze geestelijke vader.

Wim stelde zich in de studentenverenigingen bescheiden en coöperatief op, altijd bereid iets dienstbaars te doen. Zo werd hij gekozen tot voorzitter van het dispuut Sola Scriptura van de CSFR, een functie waar hij zeker niet naar gesolliciteerd had. Dit heeft hem altijd gekenmerkt: niet weglopen voor je verantwoordelijkheid maar je plaats innemen. In zijn predikantschap was hij jaren voorzitter en scriba van diverse classicale vergaderingen. Zijn gang door de kerk werd een rondgang langs verschillende gewesten. Begonnen in 1978 in Eethen en Drongelen, in het land van Heusden en Altena, ging de tocht verder naar Hoornaar in de Alblasserwaard. Daarna kwam de oversteek naar Bedum en Onderdendam in het Groningerland. Vandaar volgde hij het spoor terug (geografisch gezien) naar Daarle, op de grens van Salland en Twente, en ten slotte werd de cirkel min of meer rond in het Betuwse Meteren en Est.

In Bedum kwam ds. Altena in een gemeente waar het begrip ‘hervormd’ een bredere betekenis voor hem kreeg. Het was zo'n plaats waar je de liefde voor de Hervormde Kerk niet theoretisch kunt belijden maar waar die in de praktijk getoetst wordt. Deze kerkliefde uitte zich bij hem in een trouwe omgang met verschillende typen hervormden. Hij behield zijn eigen overtuiging en soms leverde hem dat weerstand op. Het respect voor zijn aanhoudende aandacht en trouw pastoraat is er echter altijd geweest, kerkbreed.

OOG VOOR SCHOONHEID

Liefde voor de kerk betekende bij hem ook liefde voor het gebouw. Ds. Altena had een goed oog voor schoonheid en hij kon niet aanzien wanneer een gebouw voor de dienst aan God verstofte. Veel kerkgangers zullen niet vermoed hebben dat hun dominee weleens met stofdoek en boenwas aan de gang ging. Met de bedoeling dat het interieur gaat glanzen als het licht binnenvalt.

Wim Altena hield van orde. Al in onze studietijd maakte ik daar kennis mee, de onberispelijk geordende rijen boeken in zijn kast. Daarachter was ook een binnenkant: je moet onberispelijk zijn (Jak. 3:13) in de omgang met de Heilige Schrift en met de schapen van de kudde. Hij heeft dat doel nagestreefd, vaak bezorgd dat het nog niet genoeg was. Maar dat werd in de preken en bij het avondmaal rechtgezet: Jezus Christus is onze rechtvaardiging én onze heiliging.

In 1980 trouwde Wim Altena met Ariejon Blommers. Zij kregen vijf kinderen en hij heeft veertien kleinkinderen geboren zien worden. Helaas openbaarde zich kort na zijn emeritaat een ongeneeslijke ziekte. Toen het hem duidelijk was geworden, ging hij rustig voorbereidingen treffen. Dingen opruimen, briefjes schrijven als herinnering voor de kleinkinderen. Alles zorgvuldig, niet anderen tot last zijn. Over zichzelf had hij geen zorg, er was geen angst.

EEUWIGE SABBAT

Op de valreep van zijn aardse leven kon hij nog invallen in een avonddienst. Uit de catechismus, over de sabbat. Dat wij midden in dit leven de eeuwige sabbat mogen beginnen. Onze zonden neerleggen en Gods Geest in ons laten werken. Het was een opvallend getuigenis uit zijn mond, want hij was volstrekt niet iemand die het leven licht opvatte.

Zwoegen was het en ergernissen waren er. Altijd op pad om weer iemand te bezoeken. Werd het gewaardeerd? Dat bleek toen het gerucht van zijn ziekte zich verspreidde. Toen kwamen er mensen tevoorschijn die niet altijd veel zeiden maar die nog wel wilden opschrijven hoe ze dankzij hem gezegend waren.

Met het sterven van Wim Altena verlies ik een zielstrouwe vriend en de kerk mist een karakteristieke ‘hervormde’ emeritus predikant (zo staat het in het overlijdensbericht). Maar verlies is niet het enige woord. ‘Mijn leven is voltooid’, zei hij tegen een behandelend arts. Voor een christen staan die veelgebruikte woorden in het licht van wat Jezus zei. Dan kun je als klein mens, achter Hem aan, zeggen: Het is volbracht.

DS. A.J. ZOUTENDIJK, UTRECHT

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen