KERKELIJKE RONDSCHOW

In Kerk en Staat gaat de roep uit om gezag. Omdat de verwarring groot, te groot wordt; zóó groot, dat, ieder voelt dat, het mis loopt en zóó niet langer kan.
De democratie heeft geheerscht in het „recht voor allen" en nu struikelt men op de straten over het onrecht. Aan de verwachting die gekoesterd werd, heeft het leven niet voldaan ; het geluk waarop men hoopte, is niet gekomen; en door elke deur komt de ellende binnen, door elk raam vliegt de geest van verwarring en teleurstelling.
Wat had men zich gouden bergen voorgesteld! Op kerkelijk terrein zou het „recht voor allen" en het „elk wat wils" (de een is immers even goed als .de ander, en ieder heeft toch recht op eigen begeerte, eigen verlangens, eigen rechten !!) het beloofde land brengen. En de ellende neemt met den dag toe, de achteruitgang is spreekwoordelijk geworden, 't Gaat achteruit, zoo hard als een paard loopen kan. Het subjectieve recht, het menschelijk recht, het individueele recht heeft heerschappij gevoerd en 't heeft ons, in naam van de vrijheid (nog wel in naam van de vrijheid van geweten !), gebracht aan den rand van den afgrond.
En in den Staat heeft de zoogenaamde democratie, waarbij van de rechten van den mensch, van lederen individu, van ieder persoonlijk, sprake was, ons gebracht tot een staatkundige situatie, die moeilijk treuriger kan worden.
Nu slaat de geest om. Op kerkelijk terrein vraagt men om een superintendent, om een opperbisschop, om een „sterken man", die aan al de verwarring een eind zal maken en in stad en dorp eens zeggen zal hoe het voortaan gaan moet: recht toe, recht aan, naar een nieuw kerkelijk leven. Alle individueele rechten en vrijheden moeten op een hoop geworpen worden en het recht, de wil, het woord van een opperbisschop moet 't al beheerschen, beslissen en richten. Dan zal het goed gaan. De mensen wordt de eene deur uitgedreven, de mensch komt de andere deur binnen. Maar dan de oppermensch, de sterke man, die het al beheerscht.
En in den Staat verlangt men ook naar een sterken man. We hebben het met elkander in de war gestuurd ; ieder had 't hoogste woord, omdat ieder de wijsheid in pacht had, en we hadden allen onze „rechten" (ook plichten? ) en zoo is door allen saam — menschen zijnde, met
menschelijken wil, met menschelijke wijsheid, met menschelijke rechten ; alles menschelijk en nog eens menschelijk — het leven van land en volk in - de war gestuurd en nu wil men zich onttrekken van z'n verantwoordelijkheid en men roept saam om één man, om één macht, die alles, zonder vorm van proces, opknappen zal.
Is dat de roep om gezag ?
’t Lijkt nergens naar.
In de Kerk moet voor het „elk wat wils" en het „recht voor allen" weer geroepen worden om het goddelijk gezag, 't Moet weer gaan om Jezus Christus, onzen Koning en Heere. Niet ons recht, maar Zijn recht; niet onze wil, maar Zijn wil; niet onze eer, maar Zijn eer; niet ons woord, maar Zijn woord ; niet de menschgeest en de vleeschgeest, maar Gods Geest, de Heilige Geest.
Daarnaar zal weer het verlangen en de roep moeten uitgaan, geloovende en belijdende, dat het alleen met de Kerk goed zal gaan, als Jezus Christus onze Koning is. Als het in de 'Kerk gaat om het gezag, dat alleen in de Kerk recht heeft, het gezag van Hem, van Wien wij belijden : „mijn Heere en mijn God.”
Geen ongebreidelde, onbegrensde rechten van den mensch. De Heere zij onze Koning en Wetgever, Hij, die ook onze Rechter is.
En zoo zal het ook moeten gaan, al is het op een ander gebied, wat de Staat betreft. Het liberalisme heeft zoogenaamd „de politiek niet willen verknoeien met bijbelteksten", om den mensch op den troon te heffen en Gods Woord en Wet ter deure te wijzen.
De valsche democratie heeft de hartstochten ontketend en heeft het „recht voor allen" geproclameerd, zacht of hard zeggend : geen God en geen meester — dan de mensch, , die zelf god is en zelf heer en meester moet zijn. Zóó is in naam van de mensch vrijheid de schrikkelijkste tyrannie gekomen.
En nu wil het verdwaasde absolutisme, opgeroepen als een donkere geest in een ontredderde maatschappij, komen met een menschmacht, om alles te beheerschen, te regelen en te richten.
Maar de roep van den mensch moet niet uitgaan naar - den mensch, noch naar den liberalen mensch, noch naar den democratischen mensch, noch naar den mensch-dictator. Zóó vallen we van de menschhanden in de menschhanden. Maar de roep, de bede, de smeeking moet uitgaan naar den Heere Heere, die alléén God is, dat Hij over ons heersche!
Dan alleen, als de Heere over ons regeert, zal de Kerk zich kunnen verblijden. De aarde verheuge zich.
Zij er een roep om gezag, ja, om gezag, maar om goddelijk gezag, dat geoefend worde door menschen, die met de vreeze Gods vervuld, de ware wijsheid betrachten mogen.
„Door Mij regeeren de koningen en stellen de vorsten gerechtigheid.”|
Zij er een geheiligd begeeren, om in de vreeze Gods te leven, zeggende :
»Mijn schild en mijn betrouwen,
Zljt Gij, o God, mijn Heer.«
Neen — laat ons niet in de handen van menschen vallen.
Laat ons mogen vallen in de handen des Heeren.
En in de Kerk.
En in den Staat.
Al zijn en blijven die terreinen onderscheiden, zijnde van geheel verschillenden aard.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen