De wedergeboorte - pagina 134

128

De wedergeboorte

is een reële verandering

van het hart

bespreking van de eigenlijke quaestie, die hier in het geding is, aan te geven waar de grens ligt tussen die opvattingen zelf en de voorstelhngen, welke door in de ban van sterke vooroordelen besloten beoordelaars daarvan zo nu en dan wordt gegeven. ^Vat Kohlbrügge betreft is het bekend, dat zijn preek over Romeinen 7 : 14, waarin hij voor het eerst met zijn eigenaardig gevoelen voor de dag kwam, bij zijn vrienden uit de Reveilkring zeer scherpe reacties heeft tevoorschijn geroepen. Het was met name D a Costa, die hem in een persoonlijk schrijven zijn sterk afkeurend oordeel daarover bekendmaakte. Hij ging daarbij in zijn critiek zover, dat hij aan Kohlbrügge het striemende verwijt niet spaarde, dat hij met deze opvattingen de gereformeerde belijdenis niet alleen ontrouw was geworden maar zelfs verstrikt was geraakt in de verfoeilijke dwahng der Antinomianen ^^). En hij was waarlijk niet de enige, die uit de krasse uitdrukkingen van Kohlbrügge de conclusie trok, dat deze voor het gehele nieuwe leven der dankbaarheid geen plaats overhield en tot het verwerpelijk standpunt van de m mysticistische kringen gekoesterde valse lijdelijkheid geheel was vervallen ^^). W i j kunnen hier de vraag, in hoeverre Kohlbrügge door het contact, dat hij onderhield met mensen, die van de antinomiaanse zuurdesem niet vrij waren, en door de wijze, waarop hij op de critiek van D a Costa en zijn andere vrienden reageerde, er zelf aanleiding toe gegeven heeft, dat men hem op dit punt bleef verdenken, verder buiten be^8) In deze brief, waarin Da Costa overigens van het begin tot het einde de broederlijke toon bewaart, zegt hij, dat Kohlbrügge's beschouwing van het leerstuk van de rechtvaardiging door het geloof zonder de werken der wet „niet vrij is van het zo gevaarlijke antinomianismus; hetwelk bij Luther en Calvijn en alle getrouwe belijders en verkondigers der waarheid tegen alle Eooms of Protestants of menselijk Pharizeisme niet minder met een zwarte kool getekend staat, dan de tegenovergestelde leugen, die der eigengerechtigheid, onder welke min of meer vermomde vorm dan ook." En hij verklaart dan verder: „Ik zegge, deze uwe leer en gevoelens zijn niet gegrond op Gods onfeilbaar Woord" en: „Ik moet u in gemoede vragen, hoe gij met een gevoelen, hetwelk zo rechtstreeks strijdt met de leer van onze Heidelberger Catechismus u met mogelijkheid nog kunt beschouwen als iemand, die de Gereformeerde belijdenis van harte toegedaan, alleen door de vijandschap der mensen verhinderd zijt geworden, overeenkomstig deze belijdenis, in de kerk die dezelve bewaart, te worden toegelaten." En dan betoogt hij verder, dat er „tussen Oost en West geen groter afstand kan zijn dan tussen de door Kohlbrügge gepredikte leer en het drievoudig snoer der grondstukken van de Catechismus". Hoogst Belangrijke Briefwisseling tussehen Dr H. F. Kohlbrügge en een van de meest beroemde zijner tijdgenooten^, Amsterdam, 1892, pag. 11, 12 v.v. " ) Zie hierover Van Lonkhuijzen, a. w., pag. 168 v.v. In de laatste tijd werd een oordeel, dat in deze richting wijst o. a. uitgesproken door S. van der Linde, De leer van den Heiligen Geest bij Calvijn, Wageningen, 1943, pag. 130, wanneer hij sprekend over de door Calvijn bestreden „secte furieuse et phantastique des Libertins, qui se nomment Spirituels" zegt, dat G. Oorthuys en Kohlbrügge, zonder het te bedoelen, gevaarlijk dicht in de buurt van deze komen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen