Vrede met Gods weg

Het leeftijdsverschil van bijna zestig jaar zorgt tussen grootvader en kleindochter nauwelijks voor grote verschillen in hun denken, zeggen ze beiden. Lydia: „In jaren gerekend zal er wel zoiets als een generatiekloof zijn, maar ik ervaar die echt niet zo. Natuurlijk is mijn generatie bedrevener in het gebruik van sociale media, maar mijn opa heeft ook een computer en is daar zelfs best handig mee.

Hij heeft geen iPad en geen iPod, maar ik heb ook geen Iphone, hoewel ik die binnenkort wel ga kopen."

Tegenwoordig loopt bijna iedereen met een tablet op zak, zegt ds. Vergunst. Hij ziet daar het nut niet van in, maar maakt zich er ook niet druk over. „Wij hadden vroeger een agenda en ons nageslacht heeft nu eenmaal andere dingen."

Ds. Vergunst: „We mogen in onze familie gelukkig een goede en sterke band hebben. Al denkt niet iedereen gelijk, in de wezenlijke dingen van het leven zitten de meesten van onze kinderen en kleinkinderen op hetzelfde spoor."

Heiligheid

Vanzelfsprekend is een predikant van 86 niet meer dezelfde als de kandidaat die in 1955 voor de eerste keer voorging in een dienst van Woord en gebed, zegt ds. Vergunst. „Op verzoek heb ik pas met veel vreugde een gezang laten zingen: ‘Jezus, Uw verzoenend sterven, blijft het rustpunt van mijn hart’. Dat zou ik vroeger niet gedaan hebben, toen werd het ook niet gevraagd. Maar wat is er in principe tegen dit prachtige lied in te brengen? Mijn vader zong het op zijn sterfbed."

Lydia was nog maar vijf jaar oud toen haar grootvader met emeritaat ging. „Ik kan dus niets zeggen over hoe u vroeger preekte. Maar zoals ik u als dominee ken, vind ik dat u meegegaan bent met uw tijd. Op de preekstoel bent u boeiend, concreet, eigentijds in de manier waarop u de dingen verwoordt. Niemand kan zeggen dat u een oubollige dominee van vroeger bent." Ds. Vergunst: „De prediking heeft voor mij de eerste prioriteit en vraagt om de hoogste inzet. Het gaat in de dienst van het Woord immers om de ontmoeting van God met de zondaar. En daarbij is de heiligheid - en niet de gezelligheid - het sieraad van Gods huis. God Zelf is heilig en Zijn dienst niet minder."

Lydia hoort haar grootvader enkele keren per jaar preken. „In elk geval als hij bij ons voorgaat in de Singelkerk. En als hij in de buurt moet preken, gaan we nog wel eens met hem mee. Ik kan goed naar hem luisteren. Vooral zijn tekstkeuze vind ik bijzonder. Die is nooit standaard, altijd origineel en verrassend."

Avondgebed

In volle overtuiging ging kleindochter Lydia in het kerkelijke spoor van haar grootouders. „Ik heb gezien hoe mijn opa en mijn oma leven uit de kracht van het geloof. Dat is hun leven. De dingen van de Bijbel stonden altijd centraal. In dat opzicht waren ze een voorbeeld voor hun nageslacht. Zo wil ik ook graag leven."

Ds. Vergunst: „Als het hierover gaat, wil ik graag wijzen op het afhankelijke leven van mijn vrouw. In het bijzonder op haar avondgebed. Mensen die het moeilijk hebben, worden vaak bij name genoemd. Maar ook de noden van de wereld en van de hele christenheid hebben daarin een plaats. Ze denkt dan ook altijd aan haar kinderen en indringend aan haar kleinkinderen."

Uitzicht

Op de dag waarop Lydia met haar handicap geboren werd, ging ds. Vergunst door een diep dal. „Ons eerste kleinkind werd geboren zonder armen en zonder benen. Het is niet onder woorden te brengen wat dat teweegbrengt, emotioneel, maar ook geestelijk. Ik dacht nooit meer te kunnen preken, laat staan de doop te kunnen bedienen aan gezonde kinderen."

Dat heeft drie dagen geduurd. „Toen sprak God mij in de stilte aan: ‘Ziet toe, dat gij niet een van deze kleinen veracht. Want Ik zeg u, dat hun engelen in de hemelen altijd zien het aangezicht van Mijn Vader, Die in de hemelen is. En wie zo’n kind ontvangt in Mijn Naam, die ontvangt Mij.’

Daarmee bracht de Heere mij tot rust, en daarmee reikte Hij mij tegelijk het woord aan, waarmee ik Lydia heb kunnen dopen. In die bijzondere dienst heb ik met heel mijn hart met de gemeente meegezongen: ‘Maar de Heer’ zal uitkomst geven.’ Het waren de woorden die al eerder bij de geboorte van Lydia’s vader hoorbaar tot mij waren gekomen, en die op dat moment herleefden en uitzicht gaven. En God heeft ze in het leven van Lydia ook bevestigd."

Lydia: „Toen ik in 2004 belijdenis deed, hebben we dat ook gezongen. Het is een bijzondere Psalm gebleven. Op moeilijke momenten in mijn leven heeft dit lied mij kracht gegeven: ‘k Zal in dit vertrouwen leven, en dat melden in mijn lied’."

Lydia mocht dan een zorgenkind zijn, een aparte behandeling kreeg ze van haar ouders, Henk en Janna Vergunst-Van der Voet, niet. Ds. Vergunst: „Haar vader, onze zoon Henk, zette haar als kind wel eens met rolstoel en al in de hoek, als ze lastig was. Ik zei als eerste: ‘Henk, hoe kun je dat nou doen!’ Maar Henk bleek verstandiger dan ik en hij zei: ‘Voor ons is Lydia een kind als de andere kinderen.’ Zij is thuis dan ook nooit anders behandeld dan de andere kinderen. Er werd niet zielig over haar gedaan. Later heb ik leren zien dat dat een grote zegen is geweest." Lydia: „Als kind heeft mijn handicap mijn leven nauwelijks beïnvloed. Ik wist niet beter. Het was altijd zo geweest. Natuurlijk waren de praktische dingen soms erg lastig, maar in mijn kinderjaren speelde het eigenlijk geen rol. In de puberteit kwamen wel de vragen: Wie ben ik? Wat wil God met mijn leven? Ik zag dat vriendinnen verkering kregen, gingen trouwen. Dat vond ik wel zwaar. Ik heb me altijd voorgehouden dat de kans op een huwelijk voor mij erg klein is, maar ik heb dat wel lange tijd moeilijk gevonden."

Rust en vrede

Sinds een jaar of drie werkt Lydia als juridisch medewerker bij het UWV te Rotterdam. „Het voordeel van deze werkplek is dat er veel voorzieningen beschikbaar zijn en dat mijn collega’s het iedere dag een uitdaging vinden om voor mij de meest praktische oplossingen te verzinnen." En met veel denkbeeldige uitroeptekens zegt ze: „Ik ben niet zielig! Ik ben evenmin verstandelijk beperkt, zoals sommigen wel eens denken. En ik ben overal nog altijd doorheen geholpen." Ds. Vergunst: „Mijn kleindochter is heel dapper. Ze staat echt voor haar zaak, weet wat ze wil. Ze is principieel en tegelijk heel realistisch. Lydia accepteert wie ze van Godswege is."

Lydia: „Ik ben er nogal nuchter over. Ieder mens heeft wel een kruis in zijn leven. Misschien is mijn handicap niet een makkelijk kruis, maar ik vind het niet zwaar. Ik heb wel geworsteld met waaromvragen, maar nu is het goed zoals het is." Ds. Vergunst: „Er waren waaromvragen, er kwam iets van acceptatie, nu is er rust en vrede met datgene wat God geeft."

Spelletjes

Wat is ds. Vergunst voor een grootvader? Lydia: „Toen ik nog een kleuter was, deden we samen alle spelletjes op de computer. Opa sluit mensen snel in zijn hart. Hij is jong van geest, spontaan, let niet op uiterlijke dingen." Zijn er ook schaduwzijden aan een grootvader van 86? Dat kost wat nadenken, maar dan zegt ze: „Opa houdt van etiquette en stijl. Hij heeft er moeite mee als mensen op straat ‘Hallo’ of ‘Hoi dominee’ zeggen. Dat is niets voor hem. Dat zal de leeftijd dan wel zijn."

Naam: Ds. E.F. Vergunst

Geboortedatum: 19 juni 1927

Woonplaats: Ridderkerk

Ambt: Emeritus predikant in de PKN

Gezin: Gehuwd, 5 kinderen en 5 aangetrouwde kinderen, 20 kleinkinderen, 3 achterkleinkinderen

Naam: Lydia Vergunst

Geboortedatum: 3 september 1984

Woonplaats: Ridderkerk

Opleiding: VWO aan de Guido de Brès te Rotterdam en Nederlands recht aan de Erasmus Universiteit

Beroep: Juridisch medewerker bij het UWV in Rotterdam

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen