Het familiehotel van gravin Leïla

Ze stelt zich het liefst voor als gravin Leïla. Dat is gemakkelijker te onthouden. Daarmee wordt de indrukwekkende maar toch wel lastige achternaam van de adellijke familie omzeild. De Marchant et d’Ansembourg is bepaald niet alledaags te noemen. En sinds haar huwelijk met de in Antwerpen opgegroeide Henri van Lidth de Jeude in 2010 is haar achternaam nog ingewikkelder.
Gravin Leïla weet eigenlijk niet goed of ze erg hecht aan de titel. „Het is net als met liefde, iedereen beleeft dat anders.” Toch vindt ze de titel niet onbelangrijk. „Niet omdat het je meer of beter maakt dan iemand anders, maar omdat het zo is. Gravin word je niet, dat ben je.”
In veel opzichten is ze een gewone jonge moeder met een baby van negen maanden en daarnaast manager van het soms ingewikkelde huishouden van Amstenrade. Dat betekent ook stofzuigen, bedden opmaken en boenen. Ze zwaait de scepter over een landgoed met 150 hectare met een Engelse landschapstuin en drie pachtboerderijen.

Eurlings
Ze spreekt Nederlands met een Frans accent. Dat is niet verwonderlijk, want Leïla werd in 1976 in Frankrijk geboren. Als dochter van een diplomaat studeerde ze in Stockholm en Parijs en werd ze lobbyist.
Een tijdlang was ze medewerker van CDA-Europarlementariër Camiele Eurlings in Brussel. Vlak voor haar komst naar Amstenrade was ze vertegenwoordiger van Europe for Christ in Wenen.
Amstenrade voelde als een thuiskomen. „We brachten hier onze vakanties door, het was het trefpunt van de familie.”
Het kasteel dateert uit 1788. Voor die tijd was er sprake van een in de Middeleeuwen gebouwde en steeds verder versterkte toren. Het huidige kasteel werd gebouwd in opdracht van Nicolas Willems, een rijke Luikse bankier die hoopte van adel te kunnen worden door het graafschap Amstenrade en Geleen te kopen. Hij stierf voordat zijn wens in vervulling ging.
Een nicht van Willems erfde het kasteel. Zij was getrouwd met Claude Romain Graaf de Marchant et d’Ansembourg en zo kwam het in de familie d’Ansembourg terecht.
Leïla’s vader, die na zijn pensioen met haar grootmoeder en oudtante in het kasteel woonde, overleed geheel onverwacht in 2007. De oudste van de drie kinderen d’Ansembourg bekent er al voor die tijd over te hebben nagedacht om kasteelvrouwe te worden. „Innerlijk was mijn besluit al genomen om hier te gaan wonen.”

Toiletgroep
Ze blikt terug op drukke en roerige jaren, die voor haar een leerschool waren. „Toen ik hier net kwam, wist ik niet eens waar ik de meterkast kon vinden. Je weet vaak niet waarover het gaat, maar leert vooral door het doen. Dat gaat ook het beste, allerlei zaken zie je daardoor als een uitdaging.” Gesteund door haar moeder, zussen, ooms, tantes, vrienden en de rentmeester groeide ze in haar rol. Misschien ook geholpen door haar karakter. „Je weet dat dit geen baan is van negen tot vijf, maar ik sta er ontspannen in. Ik kan gemakkelijk mijn administratie een tijdje laten slingeren of iets uitstellen. Misschien is dat ook een vorm van zelfbescherming.”
Onder haar leiding werd in de ruimte naast de boiserie-salon, vol fraaie houten lambriseringen uit de tweede helft van de 18e eeuw, een toiletgroep aangebracht. De toiletten kregen een plek in het souterrain, verscholen achter een achttiende-eeuwse deur. „Het was echt nodig om het kasteel open te stellen voor bezoekers, je wilt immers dat mensen zonder stress van het huis kunnen genieten.”

Het ‘verkopen’ van het kasteel aan derden begon met rondleidingen. Die werden vervolgens aangevuld met koffie en vlaai, later behoorde ook het gebruiken van een lunch of diner tot de mogelijkheden.
Stellen kunnen trouwen in de grote zaal. Ook is er een band met de bewoners van het dorpje Amstenrade. Het verenigingsleven kan op verzoek gebruik maken van de grote zaal.

Bladderen
De recepties, ontvangsten en etentjes dienen een tweeledig doel. De gasten worden geconfronteerd met een van de fraaiste voorbeelden van neoclassicisme in Nederland. Amstenrade wordt wel eens het Versailles van Limburg genoemd. Anderzijds brengt het geld op. Lang niet genoeg om uit de kosten te komen, maar beter iets dan niets. „Geld vragen behoorde niet tot de mentaliteit van onze familie. Ik wil vooral dat mensen zich hier thuis voelen. Toch heb ik in de loop der jaren iets meer een businessmentaliteit gekregen. In het begin wist ik niet eens wat ik moest antwoorden als iemand zei het duur te vinden.”
Tot het eerste deel van de restauratie behoorde niet alleen het aanbrengen van de toiletten.
Ook de plafonds op de begane grond werden onderhanden genomen, evenals het pomphuisje.
Er wacht nog genoeg. Buiten is de landschapstuin aan een opknapbeurt toe. Binnen is vervanging van de houten vloer in de grote zaal nodig. De kosten worden op ruim een ton geraamd. Daarnaast bladdert het schilderwerk op de bovenverdiepingen af. Een deel van de verwarmingsbuizen zou eigenlijk moeten worden vervangen. „Als ze barsten, heb je een overstroming.” Verwarming is toch al een heikel punt. In de winter is het onmogelijk het kasteel warm te stoken, de rondleidingen en ontvangsten worden in die periode stilgezet.

Veertien slaapkamers
„Je moet ook creatief zijn. Zo is het onmogelijk in de familiebadkamer, waar een oude kuip staat, een douchekop op te hangen. Dat gaat ook prima aan een kleerhanger, die ik aan een touw heb bevestigd...”
Voor een deel van de restauraties hoopt Leïla op subsidies, voor andere ingrepen moet worden gespaard. Ze wil hoe dan ook voorkomen dat het bezit haar leven gaat beheersen.
Om te voorkomen dat het privé-leven al te veel onder druk komt te staan, is het idee om een bed-and-breakfast te beginnen door haar verworpen.
Liever ontvangt ze haar talloze (internationale) familieleden, vrienden en kennissen.
„Soms moest ik wel dertig lakens per week verwisselen. Maar ik overweeg het terug te brengen: als je jong bent en alleen voor één nacht komt, is een slaapzak ook goed. Misschien blijven ze dan twee nachten, dat is gezelliger. Dat is het mooie van dit huis. We hebben veertien slaapkamers. Je kunt hier gemakkelijk met dertig mensen logeren en hoeft je niet bezwaard te voelen als je hier met zes kinderen komt. Mijn man spreekt wel eens glimlachend over een familiehotel.”

www.kasteel.amstenrade.net

Dit is het laatste deel in een serie over buitenplaatsen en hun bewoners.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen