De schorsing van Ds. R. Kok

Gedrongen door de vele verzoeken omtrent de schorsing van Ds. Kok wil ik enkele regelen wijden aan deze emstvolle zaak. Allereerst dat op de verschillende brieven, die ik hierover kreeg, door mij geen persoonlijk antwoord kan gegeven worden, aangezien mij de tijd hiertoe ontbreekt. Tevens dat het ons voornemen niet is om, zoals velen wel begeren, hier uitvoerig op in te gaan. Deze zaak is geen aangelegenheid van vreugde. zoals in een brochure hieromtrent valselijk wordt voorgesteld, doch wel van grote droefheid, om reden dat Ds. Kok zovele jaren aan onze gemeenten verbonden geweest is. Ook wil ik waarschuwen om, in zulke gevallen van ernstige leergeschillen, de staat of roeping van de betrokkene nooit in het geding te betrekken. Dat zelfs hoog begenadigden kunnen dwalen, zien we in Luther. De man die God tot zulk een groot werk als de Hervorming wilde gebruiken, dwaalde in de Sacramentsleer. Over de staat des harten oordeelt God, Wij hebben te maken met de openbaring naar buiten en bijzonder betreffende de leerstukken aangaande de fundamenten der zaligheid. En nu moet het mij wel van het hart, dat het mij smart als ik zie op de vrucht bij Ds. Kok van zijn schorsing. Stellig hadden we wat anders mogen verwachten. Als we menen ons zelf te moeten rechtvaardigen, zijn we er slecht aan toe. Het is maar de ene verdediging na de andere. Als onze zaak vlak is voor God, handelen we dan zo?

Daarbij wordt in de brochure een geheel scheve en onware, om niet te zeggen valse voorstelling van zaken gegeven. Mogelijk zal men willen dat dit door ons bewezen wordt, doch ik wil u wel vooraf zeggen, dat zulks mij niet lust en ik niet begeer de vijand gelegenheid te geven om nog meer stof over deze droeve zaak te doen opwaaien. Maar Ds. Kok en de opstellers der verdediging, alsook allen die ter synode waren weten zelf wel beter. Heeft het Ds. Kok ook niets te zeggen, dat zovelen van Gods knechten en geoefende volk, met welke hij zovele jaren omging en op synoden vergaderde, hem allen moeten loslaten? Niet onder druk, zoals wordt voorgesteld, doch uit persoonlijke overtuiging, kon men zijn zijde niet kiezen. Niet één dergenen die op de synode was, uitgezonderd dan zijn kerkeraad, kon zich met zijn standpunt verenigen. Is het niet vreselijk dat men beweert dat dit ook niets te zeggen heeft, en het zijn van Ds. Kok op de synode vergelijkt met het staan van Luther temidden van al die vijanden op de Rijksdag! Laat het voor ieder duidelijk zijn dat de synode zich eenparig en klaar heeft uitgesproken dat men de verbondsbeschouwing, zoals die in onze dagen door velen wordt voorgestaan en Ds. Kok helaas al meer is toegevallen, niet wil. Zijn we dan de strijd vergeten die wijlen Ds. Kersten gestreden heeft tegen de gevaren van de drie verbondenleer en waarvan ge nog lezen kunt in de oude Saambinders van de jaren '30—'40? Nu zegt Ds. Kok, ik wil geen drie verbondenleer, doch met zijn voorstelling als gegeven, moet hij er willens of niet willens wel toe komen.

Door de eis des geloofs op de voorgrond te plaatsen komt de staatsverwisseling noodwendig op de achtergrond. Zie dit maar duidelijk uitkomen in zijn boekje „Het aanbod van genade". Waar leest ge daar nu dat de mens zijn doodstaat en noodzakelijkheid der levendmaking in de eerste plaats moet op het hart gebonden, zowel als de aanbieding der genade Gods? Dat een mens, levende onder de bediening des verbonds, bij alle weldaden, van nature buiten God staat en leeft onder het oordeel Gods, dat alleen, op grond van voldoening door overzetting in Christus kan weggenomen worden? Met de voorstelling, door Ds. Kok gegeven, is het alsof alleen het geloven ons nodig is. Maar gaat dan aan het geloven, de inplanting des geloofs, door wederbarende genade Gods, niet vooraf? Is het niet noodzakelijk dat wij onze dodelijke armoede en onbekwaamheid tot enig goed, door onze diepe zondeval in Adam, zowel leren kennen als onze Gode vijandige onwil om uit genade zalig te worden? Och mijn vrienden, zegt het mij, wordt nu een gelovige, omhangen met de beloftenissen Gods, gezaligd, of een doemwaardig gans verloren zondaar, die de eeuwige dood verdiend heeft? Laat ons er toch duidelijk voor uitkomen dat God een mens bekeert. Doch al is de bekering een Godswerk, dat de verantwoordehjkheid voor ieder mens blijft, voor de eis Gods, bekeert u!

En nu weet ik dat Ds. Kok dit niet zal tegenspreken, maar waarom dan toch zulk een voorstelling? Moeten onze gemeenten dan maar gewaagd aan een persoonlijk inzicht van Ds. Kok, dat echter door niemand der predikanten of afgevaardigden ter synode werd gedeeld? Gaan de ogen dan nooit open voor de ontzaggelijke gevaren die er dreigen in onze dagen, waardoor velen, als God het niet verhoedt, met een tijdgeloof voor eeuwig zullen omkomen? Met de voorstelling zoals gegeven, komt men zodoende tot een voorwaardelijk verbond en laat men het opgaan in een aanbieding, inplaats van wat het wezenlijk is, „een verbond". Vele hypocrieten en mensen met een beredeneerd geloof grijpen de gegeven voorstelling gaarne aan, om te misbruiken tot hun eeuwig verderf, terwijl het arme volk van God er over weent, omdat ze het, op grond van Gods Woord, zo anders hebben geleerd. Door genade leert de Heere Zijn volk, van de mens en van zichzelf af te zien en de ere Gods als het hoogste te beogen. Nu kan men wel met oude schrijvers komen aandragen, doch laat ik u mogen zeggen, dat onze gemeenten het met onze Godzalige vaderen van harte eens zijn. Maar dezen hebben de grond wel eerst degelijk goed gelegd, al waren ze in de aanbieding soms zeer ruim. Ds. Kok haalt in zijn boekje „Aanbod van genade, , zowel als zijn brochure schrijvend, velen van die achtbare vaderen tot zijn verdediging aan, doch dat zegt nog niets! Een boekje nog wel dikker dan het zijne zou samengesteld kurmen worden uit die zelfde schrijvers betreffende de andere zijde, het eenzijdige souvereine Godswerk naar Zijn verkiezende liefde en eeuwig welbehagen. Spreken ze zichzelf dan tegen? Welneen, doch men moet ze niet in een enkele uitspraak, en zelf dikwijls nog niet eens in een enkele preek, maar in hun gehele verklaringen bezien. Nodig is dat altijd duidelijk onderscheiden worde tussen wezen en bediening des verbonds. Dat de kennis der ellende is door de wet. Rom. 3 : 20. Dat er een uitwendige en een inwendige roeping is, die in aard en wezen onderscheiden zijn. Dat er een welgemeend aanbod van genade is en waarin de Heere de zondaar vriendelijk nodigt en bidt, en toch het souvereine genade is als we zalig worden. Ik wil op de zaak zelf niet verder ingaan. Alleen dit nog, een belofte van mensen is slechts een woord. Doch als de Heere een belofte geeft, dan geeft Hij Zichzelf daarin, aangezien in de belofte de belover is. Wanneer de aanbieding van genade nu hetzelfde is als de belofte, houdt dit dus in dat God Zichzelf schenkt aan ieder die onder het Woord leeft, met alle heil voor de tijd en voor de eeuwigheid. Nu kan men wel onderscheid willen maken tussen schenking en deelachtig making, doch die onderscheiding is er niet. Schenkt God Zichzelf, dus ook in de belofte aan een verloren Adamskind, dan is die schenking alleen in Christus, en van zulk een kracht, dat zij de doemwaardige zondaar uit loutere genade deelachtig wordt, wat tot zijn eeuwige behoudenis dient. Ik wil het hierbij laten, mogelijk dat we later, daar ons voornemen is in de Saambinder zo nu en dan dogmatische onderwerpen te gaan bespreken, nog wel eens op een en ander terug komen, in algemene zin. Mijn vrienden, hebt vertrouwen in uw synode, dat zij deze ernstige en droeve zaak heus zo maar niet heeft afgedaan, maar helaas niet anders kon en mocht handelen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen