Unieke krant in Engeland

Hoewel de leeftijd van 175 jaar al respectabel is, merkt ds. Peter Ratcliff op dat de wortels van de krant eigenlijk nog ruim tachtig jaar verder terug in de tijd liggen. „In 1761 verscheen al een blad met de naam ”St James’s Chronicle”. Toen in 1843 ”The English Churchman” werd opgericht, gingen de bladen samen onder de naam ”English Churchman & St James’s Chronicle”. Kortheidshalve wordt dit blad nu ”The English Churchman” genoemd”, legt de hoofdredacteur uit.

De krant staat bekend als een medium met een sterk protestants karakter. „Toch is dat niet altijd zo geweest”, vertelt ds. Ratcliff. „Bij de oprichting in 1843 was het blad een anglicaans-katholiek orgaan. Snel daarna kwam het in protestantse handen en dat is sindsdien zo gebleven. Tot 1970 was ”The English Churchman” een weekblad, sindsdien verschijnt de krant tweewekelijks.”

Ds. Ratcliff verricht het schrijf- en redigeerwerk naast zijn ambtelijke arbeid als predikant in de gemeente van de Church of England (Continuing) te Londen. „Het is soms best zwaar om dit werk erbij te doen, want er moet toch iedere twee weken een krant verschijnen.”

Hoeveel abonnees de krant heeft, wil de hoofdredacteur niet zeggen. „Daar gaat het bestuur over. Zij geven geen openheid over de cijfers. Maar ik kan wel zeggen dat we getalsmatig een kleine achterban hebben. Toch ontmoet ik regelmatig serieuze christenen, zowel jongeren als ouderen, die mij vertellen dat zij de krant met genoegen lezen.”

De krant heeft als grondslag de 39 Artikelen van de Church of England uit 1563. „Na de protestantse reformatie is de Church of England echter afgegleden. Daarom gaan conservatieve christenen nu vaak elders naar de kerk. Onze lezers komen vooral uit een breed spectrum aan conservatieve protestantse kerken, voornamelijk binnen het Verenigd Koninkrijk.”

Hoe kijkt de Britse samenleving tegen ”The English Churchman” aan?

„De krant wordt voornamelijk genegeerd, omdat de Britse samenleving verwereldlijkt en ijdel is geworden. Maar ook binnen kerken die zichzelf gereformeerd noemen, worden we gezien als „extreem” en „hardvochtig” in ons staan voor de oude waarheid. Veel kerkmensen zijn het nog wel eens met onze kritiek op de liberale moraal, maar zij keuren onze kritiek op de moderne ontwikkelingen binnen de kerken af.”

Welke missie heeft ”The English Churchman” in de samenleving?

„We publiceren vooral nieuws dat interessant en van belang is voor christenen. We leggen de nadruk op onze protestantse, gereformeerde dogmatische grondslag en we hopen dat we onze lezers daarmee kunnen bemoedigen. Ook plaatsen we ingezonden brieven, recensies, enkele magazine-achtige artikelen en een hoofdredactioneel commentaar.”

Welke thema’s komen vooral aan bod in uw krant?

„Ons nieuws richt zich niet alleen op de Church of England. We hebben een breder perspectief. Maar we zijn wel duidelijk een protestants blad. We plaatsen artikelen die de gevaren van het rooms-katholicisme en de oecumenische beweging duidelijk maken.

Een ander aspect dat voortvloeit uit onze oorsprong in de Church of England, is de aandacht voor de politiek. Onze koningin is niet alleen het hoofd van de kerk, onder God, maar ze heeft ook gezworen dat ze onze natie zou regeren volgens het gereformeerde christelijke geloof. De laatste jaren wordt dit door het parlement echter ondermijnd, voornamelijk door anarchie op religieus en seksueel gebied. Denk daarbij aan het toestaan van abortus, homoseksualiteit, multireligiositeit, de genderdiscussie en het ontheiligen van de dag des Heeren, de rustdag.

Daarnaast besteden we aandacht aan de wereldwijde christenvervolging en de vijandigheid die christenen in het Verenigd Koninkrijk ervaren van seculiere zijde. We richten ons ten slotte ook op de oecumenische verwarring die wereldwijd optreedt en dan met name op theologische dwalingen van internationale voorgangers die ook merkbaar zijn in Britse kerken.”

Dat levert u geregeld kritiek op.

„Dat klopt. Er wordt zelfs beweerd dat wij onze medemensen haten. Maar dat is niet zo. Integendeel. Als ik een moslim zie, of iemand die niet gelooft, dan wil ik diegene juist helpen door hem het Evangelie te verkondigen. Ik wil dat ook die mensen gered worden.

Daarnaast wordt ons verweten dat we erg negatief zijn. Terwijl we onze lezers juist willen bemoedigen om sterk te staan in deze kwade dagen. Zij mogen zich verblijden in de Heere, in de wetenschap dat Hij met ons is. Zoals David getuigt in Psalm 23:4: „Al ging ik ook in een dal der schaduw des doods, ik zou geen kwaad vrezen, want Gij zijt met mij.” We zijn niet alleen maar ellendig te midden van een ellendige wereld.”

Vinden mensen van buitenaf dat niet wat hoogmoedig?

„We moeten ons zeker voor hoogmoed wachten. Wat dat betreft is het veelzeggend hoe nederig de houding van aartsbisschop Thomas Cranmer was tijdens de vervolgingen door Mary Tudor in de zestiende eeuw. In de discussies voor zijn executie in 1556, wees hij niet met een beschuldigende vinger naar de koningin, maar naar zichzelf. Hij was in zijn eigen ogen te hooghartig geweest. Zo moeten ook wij eerder leren zeggen: „Ik zou weleens ongelijk kunnen hebben”, in plaats van: „Jij zou weleens gelijk kunnen hebben.” Daar zit verschil in.”

U besteedde uitvoerig aandacht aan de brexit. Wat is uw visie op deze politieke kwestie?

„Wij schrijven alleen over politiek als er een duidelijk christelijk perspectief op het thema is. Het Verenigd Koninkrijk heeft een protestantse grondwet, die is ingevoerd na een lange, bittere periode van rooms-katholieke paapse tirannie. Volgens artikel 37 van de geloofsbelijdenis is de koning zowel op kerkelijk als wereldlijk vlak „geenszins onderworpen aan buitenlandse wetgeving.” In dat opzicht is de brexit noodzakelijk.

We zijn echter ook van mening dat de brexit ons slaven maakt van onze eigen zondige natuur, als we niet tot onze protestantse grondwet terugkeren. Om echter terug te kunnen keren tot wetgeving die in lijn is met de gereformeerde leer, is de brexit wel een eerste noodzakelijke stap. Anders kunnen bijvoorbeeld de wetten op homoseksualiteit en godsdienstvrijheid niet aangepast worden.”

U besteedt ook aandacht aan buitenlandse ontwikkelingen via correspondenten in de VS, Ierland en Nederland. Wie zijn die mensen?

„De namen van onze correspondenten noemen wij niet, omdat zij niet hun eigen mening, maar de visie van de krant beschrijven. Onze Nederlandse correspondent schrijft bijvoorbeeld over politieke en kerkelijke gebeurtenissen vanuit een zeer conservatieve Nederlandse theologie en praktijk. Dat is een goed voorbeeld voor onze Engelse lezers, die steeds meer moeten strijden om een strakke lijn vast te houden.”

Hoe kijkt u aan tegen de Nederlandse samenleving?

„Ik ben zelf nog nooit in Nederland geweest, maar als ik erover lees, zie ik eigenlijk twee samenlevingen binnen één land. Aan de ene kant zijn er regio’s waar veel christenen wonen en rekening wordt gehouden met christelijke normen en waarden. In het Verenigd Koninkrijk wonen gereformeerde christenen meer verspreid over het land. Er zijn twee plaatsen waar ze getalsmatig sterk vertegenwoordigd zijn: in Noord-Ierland en op de Hebriden, de eilandengroep aan de Schotse westkust.

Ik verbaas mij er verder over dat Nederland vooroploopt met ruime wetgeving rondom abortus en euthanasie. De prostitutie in Amsterdam is ook berucht. Dat is in mijn ogen de ergste vorm van slavernij die ik mij kan voorstellen.”

Hoe verwacht u dat ”The English Churchman” zich in de toekomst zal ontwikkelen?

„We hopen en bidden dat het Verenigd Koninkrijk zal terugkeren naar een Bijbelse manier van leven. Maar als dat niet gebeurt, bidden we dat we ons werk gelovig mogen voortzetten, zonder compromissen te sluiten.

Ons blad is uniek en er zijn lezers die actief abonnees werven in binnen- en buitenland. Hopelijk resulteert dat ook in een online editie in de toekomst. Op dit moment zijn we al actief op sociale media, zoals Facebook en Twitter. Ook hebben we een online archief waarin de nummers van de afgelopen twaalf jaar zijn opgenomen.”

Ziet u ook kansen voor samenwerking met media in het buitenland?

„Wij zijn maar een kleine krant en er is niet zoiets als een gereformeerd dagblad of een gereformeerde omroep in het Verenigd Koninkrijk. Omdat we veel gemeen hebben met protestanten in Nederland, vind ik het jammer dat er zo weinig onderlinge communicatie is. Ook daarin hebben we nog een nederige houding aan te leren. Het voornaamste is dat we niet lui worden. We moeten met elkaar in gesprek gaan en hebben boven alles de taak om elkaar op te dragen in het gebed.”

Ds. Peter J. Ratcliff

Peter J. Ratcliff (1963) studeerde af in 1986 en ging vervolgens werken in ecologische bedrijven. Tot na zijn afstuderen had hij nog nooit van het Evangelie gehoord. Nadat hij door iemand werd meegenomen naar een evangelische kerk, kwam Ratcliff in 1994 op 31-jarige leeftijd tot geloof.

Van 1998 tot 2000 studeerde hij aan het London Theological Seminary en in 2003 werd hij als predikant bevestigd binnen de Church of England (Continuing), een kerkverband dat zich in 1994 afscheidde van de Church of England vanwege de benoeming van vrouwen in het ambt. Sinds zijn bevestiging dient hij de gemeente te Londen.

Ds. Ratcliff raakte in 2002 betrokken bij het werk voor ”The English Churchman”. Sinds 2004 is hij hoofdredacteur van het tweewekelijks verschijnende blad. In 2005 is ds. Ratcliff getrouwd met Sandra. In 2007 werd hun dochter Hannah geboren, een meisje met het syndroom van Down. Vier jaar later, in 2011, overleed ze.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen