Diognetus’ spiegel

Er was eens een vroege christen. Hij schreef een brief aan zijn vriend Diognetus. Wat zou hij vandaag blij verrast vernemen dat het christelijk geloof 1800 jaar na zijn dood de grootste wereldgodsdienst is geworden. Sterker nog, in een land dat internationaal bekend is om zijn liberale drugs-, prostitutie-, abortus- en homohuwelijkbeleid blijkt ook nog een forse stroming serieuze christenen aanwezig te zijn. Zij zijn wel in de wereld, maar niet van de wereld. Dat is precies de groep die hij ooit in hoofdstuk 5 van zijn brief had beschreven. Hij hield me een spiegel voor.

„De christenen verschillen immers niet van de overige mensen noch door woonplaats, noch door taal of gebruiken. Want nergens wonen ze in eigen steden, noch gebruiken zij een afzonderlijke omgangstaal of leiden zij een aparte levenswijze.” Ze wonen niet samengeklonterd in bepaalde plaatsen. Zij zijn overal en nergens te vinden. Ze spreken geen eigen taal die niet door anderen te verstaan is. Ze vertrekken ’s morgens naar hun werk en komen ’s avonds weer thuis. Ze eten brood van de bakker. Net als ieder ander.

„Hun leer is niet uitgevonden door het verstand of het vernuft van druk zoekende mensen en ze volgen ook niet zoals anderen een louter menselijke zienswijze.” Het gaat bij hen om Goddelijke kennis, niet om menselijke. Weliswaar staat onderwijs hoog aangeschreven en staan ze bekend om hun parate Bijbelkennis. Dat blijkt wel uit de inbreng die de kinderen hebben in de dagelijkse huisgodsdienst.

„Maar terwijl ze in de steden van Grieken of barbaren wonen, al naar gelang ieders lot meebracht, en de plaatselijke gewoontes inzake kleding, voedsel en het overige leven volgen, vertonen ze toch een bewonderenswaardige en algemeen als vreemd erkende levenswijze.” Ze wonen overal. In miljoenensteden. In vissersdorpen. Ze klitten niet samen in bepaalde gebieden. Ze vallen niet op in gelaat, gewaad en gepraat. Ze rijden in dezelfde auto’s. Ze eten hetzelfde. Maar als je doorpraat blijkt dat ze anders zijn. Dat er meer is dan hun auto en hun eten.

Niet welkom

„Ze wonen in hun eigen land, maar als vreemdelingen.” Ze hebben een paspoort, maar weten dat landsgrenzen hun beperkingen kennen. Dat hun eigen nationale identiteit maar beperkt bepaalt wie ze werkelijk zijn. Dat vreemdelingen en vluchtelingen in hun eigen land eigenlijk best dichtbij staan.

„Ze delen in alles mee als burgers, maar hebben alles te lijden als vreemdelingen.” Diep vanbinnen voelen ze dat ze eigenlijk niet welkom zijn in hun eigen land. Ze geven weliswaar de keizer wat van hem is. Maar ze buigen niet voor hem.

„Elk land is hun een vaderland en elk vaderland is hun vreemd.” Ze voelen zich verbonden met christenen waar ook ter wereld. Ze zingen het Wilhelmus met genoegen, maar houden zich verre van vals en verkokerd sentiment. Cultuurverschillen vallen weg en ze vinden elkaar in de kern: de opgestane Christus voor een verloren zondaar.

„Ze trouwen als ieder ander. Ze krijgen kinderen, maar leggen ze niet te vondeling.” Huwelijk en gezin vormen het hart van hun bestaan. Ze strijden tegen abortus. Ze hebben hun eigen visie op gezinsplanning (zie het lezenswaardige artikel van Christine Stam-van Gent in RD 26-9).

„Ze delen hun tafel maar niet hun bed.” Gastvrijheid staat hoog in het vaandel. Gemeenteleden eten wekelijks met elkaar. Maar servetten en lakens worden niet met elkaar verward.

„Ze leven ”in het vlees”, maar niet ”naar het vlees”. Ze vertoeven op aarde, maar zijn thuis in de hemel.” Niet dat ze het aardse leven verfoeien. Ze staan bekend om hun werkersmentaliteit. Maar ze werken niet om er iets mee te worden. Om er een auto van te kunnen kopen. Of een huis. Want ze voelen zich niet thuis in blik, steen of hout. Hun woning is niet met handen te bereiden.

„Ze gehoorzamen de vastgestelde wetten, maar door hun levenswijze overtreffen ze deze wetten.” Door te gehoorzamen aan de geest van de wet valt de letter vaak in het niet. Zolang de wetten niet ingaan tegen hun Bijbelse kompas. Dan weigeren ze. En gaan ze zingend de leeuwenkuil in.

In Singapore leef ik te midden van christenen van de eerste generatie. In een land dat internationaal bekend is om zijn strenge drugsbeleid. Vaak verwonder ik me over hun vuur en toewijding. De honger naar kennis. Ik waan me in de tijd van Diognetus. Veel van de inhoud van de brief die hij ontving zou over hen kunnen gaan. Maar hoe zit het met mij, de late christen uit de Lage Landen?

Dr. Dirk de Korne is als adjunct-directeur en universitair docent betrokken bij een academisch ziekenhuis in Singapore. Reageren? rubriekforum@refdag.nl

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen