Opgemerkt

Verootmoediging

In RD 25-8 stond een artikel van Erik-Jan Verbruggen over de verseksualiseerde samenleving. Rondom de recente Gay Pride in Amsterdam schreef Steef de Bruijn ook een aangrijpend artikel (RD 3-8). Wat is de nood groot! Laten we op Grote Verzoendag (23 september) een boetedag houden die christenen bij elkaar brengt in vasten en gebed, in berouw en een roepen tot de Heere. De golf van verloedering en secularisatie lijkt ons geheel te overspoelen, zoals de legers van de vijanden in de tijd van koning Josafat (2 Kron. 20:3). Maar Josafat riep tot de Heere: „O, onze God... wij weten niet wat wij doen zullen; maar onze ogen zijn op U.”

Voeg hierbij de droevige situatie op het brede kerkelijke terrein, en we zouden de moed verliezen. We zijn verlegen om de krachtige doorwerking van de Heilige Geest, Die wij zeer bedroefd hebben. Waar zijn ze die ‘zuchten en uitroepen’ over de gruwelen in kerk en samenleving? Er lijkt geen verontwaardiging meer te zijn. Men gaat door met elkaar liefdeloos te bekritiseren. Is ons godsdienstige leven uitgehold tot een dode vorm van sleur- en vormendienst? Trouw naar de kerk en onze plichten vervullen, maar zonder de Heere Jezus en zonder de Geest.

Toch is er hoop, als wij luisteren naar Gods Woord en naar Zijn knechten, die met profetische ernst en priesterlijke bewogenheid staan in Gods grote gemeente. Knechten die oproepen tot bekering en de blijde boodschap van Gods liefde en genade verkondigen, wijzend naar de Heere Jezus Christus.

De herleving moet bij ons beginnen. Vandaar een boetedag, waarin wij onder andere schuld belijden naar onze jongeren dat wij als ouderen zeer hebben gefaald. Dat wij niet écht waren/zijn en niet evenwichtig. Dat het ons ging om onze mening, ons gelijk, onze kerk, zonder oog te hebben voor het bouwen aan Gods huis (Haggaï).

Laten we als een Elia op de Karmel roepen en smeken tot God, in een ontroerend gebed en smeekbede, opdat Gods heiligend vuur neerdale en dat ook ons antwoord is: de Heere is God, de Heere is God! Dat Gods eer weer beoogd wordt en die in ons land wone en op het luisterrijkst worde vertoond.

Teun van der Weijden, Dordrecht

Ds. H. Zweistra, Nederhemert

Zelfontplooiing

Nico van der Voet besprak zaterdag het boek ”Zelfontplooiing, een theologische peiling” in deze krant. Met hem ben ik van mening dat dit een zeer relevant boek is, over een spannende thematiek: hoe verhoudt het christelijk geloof zich tot het seculiere evangelie van de zelfontplooiing? Dit boek geeft een aantal mogelijke antwoorden, maar is zeker niet uitputtend. Terecht dat Van der Voet zich dan ook afvraagt wie de handschoen gaat opnemen om deze problematiek nader te onderzoeken en te duiden, met name ook toegepast op christelijk onderwijs en christelijke hulpverlening.

Wat het eerste betreft wordt hij op zijn wenken bediend. De Theologische Universiteit Apeldoorn en Driestar educatief hebben een promotietraject in gang gezet rond deze vraag. De bij Driestar educatief werkzame psycholoog/theoloog drs. Petronelle Baarda is gestart met een promotieonderzoek naar een psychologische en theologische kijk op ”flourishing”. Flourishing is een belangrijk begrip uit de positieve psychologie en omvat onder andere zelfontplooiing. We hopen dat deze studie ons verder helpt in het doordenken van deze vraagstelling en de vertaling daarvan naar het onderwijs.

Drs. L. N. Rottier, voorzitter college van bestuur Driestar educatief

Vluchtelingen (V)

Onlangs reisde ik laat in de avond per trein van Keulen naar Den Bosch. In de trein ontmoette ik vluchtelingen uit Aleppo: twee gezinnen met kinderen. Er zat een Turkse man met hen te praten. Hij woonde al lange tijd in Nederland. Hij betrok mij in het gesprek, omdat de Syrische vaders bang waren dat er geheim agenten in de trein zaten die hen volgden. Ik hoorde van de oorlog, van de smokkelaars, van de reis over zee, van kampen in Turkije waar ze verbleven, en van de reis van achttien dagen via de Balkan naar Oostenrijk. Ze vertelden ook over de tocht langs het spoor van Boedapest richting Wenen. Deze tocht was een uiting van pure wanhoop. Zij wisten ook wel dat het onmogelijk was om met kinderen 175 kilometer te lopen.

Ik zag mensen, totaal uitgeput, holle ogen, angst, jonge kinderen met een knuffel die leunden tegen hun moeder. Een jongetje van vier jaar had zijn been in het gips. Hij was gevallen in een vluchtelingenkamp. Er was geen opluchting, ondanks dat ze bijna in Nederland waren. De vluchtelingen waren moedeloos en gebroken. Het enige wat ze hadden, was een plastic tas met wat bezittingen.

De conducteur kwam de kaartjes controleren. Weer was daar angst toen bleek dat hun treinkaartjes ongeldig waren, omdat ze naar Ter Apel moesten, en niet naar Den Bosch. De conducteur keek de vaders echter vriendelijk aan en zei dat het in orde was.

Na middernacht stopte de trein op het eindstation: Den Bosch. Iedereen verliet de trein. De Syrische vluchtelingen waren ten einde raad. De conducteur greep in. „Ik neem hen wel mee naar mijn appartementje. Ik weet niet hoe het moet, maar ik doe het. Ik regel morgen nieuwe kaartjes en zet ze op de trein naar Ter Apel.” De overbeladen auto verdween in de nacht.

Er zijn veel meningen over vluchtelingen in Europa. Inderdaad, er zijn gelukszoekers onder hen, en ja er bevinden zich IS-strijders onder de vluchtelingen, maar mijn hand ging op de mond. Laten we de leiders in Europa opdragen in ons gebed om wijsheid. Laten we ons verder niet al te druk maken over de vraag hoeveel er nog bij komen en hoe het allemaal moet, maar hoe we met God verzoend worden. We leven in de eindtijd.

A. Klop

Wijk en Aalburg

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen