De doodsoorzaak bleef onbekend

1. geschil

Zomer 2011. Een van de noordelijke provincies in het land maakt zich op voor een jaarlijks, tweedaags wandelfestijn, de zogeheten Tocht om de Noord, die doorgaans duizenden deelnemers trekt.

Speciaal voor deze editie komt de organisatie met iets nieuws wat de tocht nog eens extra op de kaart moet zetten. De burgemeesters en wethouders van de gemeenten die de wandelaars passeren, moeten ook meelopen om zo de noordelijke dorpen en steden nog beter op de kaart te zetten. Vooral de streekproducten moeten worden gepromoot.

Het idee is als volgt: de burgemeester en wethouders van de gemeente waar de wandeling begint, krijgen een aantal voor de gemeente karakteristieke streekproducten aangeboden en dragen deze tijdens de tocht in een rugzak mee. Bij het passeren van de gemeentegrens dragen zij de zak over aan een ambtscollega, waar deze verder wordt aangevuld met producten waarmee diens gemeente wil pronken. Zo moeten uiteindelijk alle streekproducten van de provincie over de finish worden gebracht.

De organisatie boft: als de startdag is aan- gebroken, is het fraai nazomerweer. De jassen kunnen uit en gehuld in sportieve truien en sweaters zetten de politieke ambtsdragers hun beste beentje voor. Een van hen, een wethouder, moet de tocht onderbreken vanwege plotselinge pijnklachten. De combinatie van wandelen en een zware rugzak meetorsen, wordt hem te veel.

Een huisarts in de EHBO-post van de organisatie adviseert de man de tocht te staken. Hij brengt de wandelaar uit voorzorg naar de huisartsenpost en keert terug naar zijn stand.

Op de tweede wandeldag beginnen de wandelaars goedgemutst aan het parcours. De organisatoren lijken zich te kunnen gaan opmaken voor het traditionele dankwoordje aan het eind van de jaarlijkse traditie. Dan verspreidt zich het schokkende nieuws: de wethouder die daags ervoor de tocht moest verlaten, is nog dezelfde avond in zijn woning overleden, vermoedelijk aan een hartstilstand.

De spreker past zijn jolige slotwoord aan en vraagt de deelnemers een minuut stilte te betrachten. „Zo heeft deze mooie nazomerdag in het prachtige Groninger landschap toch een hele bizarre wending gekregen, met een nare nasmaak”, schrijft de verslaggever van een plaatselijk krantje in zijn verslag.

In het gemeentehuis wordt een ruimte ingericht waar de bestuurder door medewerkers en burgers van de gemeente kan worden herdacht.

2. standpunten

Ruim drie jaar later ontvangt de arts van de huisartsenpost een brief. Hij is aangeklaagd door de weduwe van de overleden bestuurder. Haar klacht: de arts heeft te snel geconcludeerd dat haar man alleen wat last had van spierpijn. In plaats van hem naar huis te sturen met ontstekingsremmers en pijnstillers had hij moeten worden opgenomen in het ziekenhuis.

Tijdens de zitting beschrijft de arts zijn bevindingen, nadat hij de wethouder had geobserveerd en onderzocht. De man kwam lopend naar zijn praktijk, was niet kortademig, zweterig of misselijk en had ook geen braakneigingen. De bloeddrukmeting liet niets bijzonders zien en met de stethoscoop hoorde hij een rustige, regelmatige hartslag; zonder geruis. De pijn speelde pas opnieuw op bij het ingedrukt houden van de ribbenkast, in de okselstreek.

Zijn eerdere vermoedens van hartfalen, een scheur in de aortawand of een longembolie liet hij zodoende varen, verklaart de arts. Spierpijn was de meest aannemelijke oorzaak die overbleef.

 3. oordeel

Het medisch tuchtcollege beoordeelt de door de arts gevolgde werkwijze als voldoende. In de media mag dan veelvuldig zijn gespeculeerd over hartklachten die de wethouder zouden hebben getroffen, de symptomen duidden daar zeker niet op, aldus de raad.

Dat de arts de wethouder kritisch aansprak op zijn rookgedrag en zijn overgewicht en hem adviseerde daar binnenkort eens met zijn eigen huisarts over door te praten, is niet verdacht en niet iets wat achteraf tegen hem moet worden gebruikt, voegen de raadsleden eraan toe. Bij dat alles moet bovendien worden bedacht dat de exacte doodsoorzaak niet bekend is en dat waarschijnlijk ook nooit meer zal worden: na het overlijden van de wandelaar is er geen autopsie verricht.

Zo eindigt de zaak, zonder opheldering over de onverwachte en raadselachtige dood. De arts gaat vrijuit, maar verder blijven alle vragen onbeantwoord. Ook de vraag of de wethouder wanneer hij niet met de tocht had meegedaan misschien nog had geleefd.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen