Tokio: kinderen van zendingswerkers raken hun wortels kwijt

Ze kwam op haar 24e als zendingswerker naar Japan. Enkele jaren later werd ze gevraagd les te geven op de Christian Academy of Japan. Na 39 jaar Japan neemt ze afscheid en gaat ze terug. Ze is niet meer zo mobiel als ze was. Ze kan zich buiten alleen nog voortbewegen op een scooter; haar gezondheid neemt af. Ze heeft daarom besloten met pensioen te gaan.

Hoewel ze er enorm tegen opziet om terug te gaan naar Canada, is blijven geen optie. Ze spreekt geen Japans. En wie zal er voor haar zorgen als er op termijn meer zorg nodig is?

Helen is enorm geliefd in de gemeenschap. Ze kent de school vanbinnen en vanbuiten. Alles heeft ze gegeven om met de leerlingen het optimale te kunnen bereiken. In dienst aan God, in de hoop dat de leerlingen weer het zout der aarde zouden zijn, waar ook ter wereld.

In Japan komen we regelmatig gezinnen en alleenstaanden tegen die langdurig in Japan als zendingswerkers verblijven. Op het buffet bij de school spreken we hen ook. Misschien is Japan wel een makkelijk land om voor langere tijd te zijn; goed ontwikkeld, ordelijk, schoon, zonder oorlogsdreiging en redelijk welvarend.

Kinderen uit deze gezinnen lijken zich het liefst langer in Japan te vestigen, sommigen in een Japanse context, velen in een buitenlandse context zoals de internationale school. Wel in Japan, maar dus met andere buitenlanders.

Het lijkt erop dat deze jongvolwassenen de aansluiting met het thuisland van hun ouders moeilijk vinden. Voor sommige jongeren is het ook moeilijk om het geloof te behouden in een zeer geseculariseerde wereld waar ze zichzelf buitenlander voelen.

Een Ghanese vriendin deelde haar zorgen over haar twee volwassen dochters, die allebei hun bestemming nog niet hebben gevonden. „Wij kwamen vanuit Ghana naar Japan om onze kinderen een betere toekomst te geven, maar nu hebben ze niet één enkel thuisland. Altijd is er de vraag of ze hun huidige banen in Japan en Zwitserland kunnen behouden en dus in die landen kunnen blijven wonen. Over enkele jaren gaan wij terug naar Ghana. We hebben hier geen permanente verblijfsvergunning, slechts een tijdelijke werkvergunning. Zodra mijn man met pensioen gaat, moeten wij weg. Maar de kinderen kennen Ghana niet. Daar zullen ze zich vreemdeling voelen.” En daar voegde ze nog aan toe: „Ze lijken het geloof kwijt te zijn.”

Zo’n afscheidsfeest doet me wel beseffen dat wonen en werken in een ander land een spoor trekt in de rest van het leven. Het opnieuw aarden en aansluiting vinden in het eigenlijke thuisland van ouders en kinderen geeft vaak moeite.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen