Vertrouwen

Wie het langst heeft moeten wachten, die looft God ook het meest. Niet zozeer voor de gave die hij ontvangen heeft, maar veelmeer daarvoor dat Hij zo’n trouwe, genadige God en zo’n wondervolle Waarmaker van Zijn eigen Woord is, als alle wegen versperd en alle deuren gesloten zijn, als het een einde neemt met alle menselijke hulp en hemelse troost.

Wonderbaar gaat het toe in de aanvechting, in kruis en tegenspoed. De gedachten van het hart zijn deze, dat God de mens verlaten heeft en hem niet meer hoort, in toorn het aangezicht van hem gekeerd heeft, dat men dus zonder God en zonder zaligheid is. „God mag anderen verhoren, maar mij, mij heeft Hij laten varen, voor mij is geen verwachting meer”, zo denkt de ziel. Nochtans, hoe verder de Heere Zich van hem schijnt te verwijderen, des te meer klaagt hij Hem achterna. Hoe meer zich de gedachten van hopeloosheid vermenigvuldigen, zodat men aan zijn leven een einde zou willen maken, hoe meer het verschrikkelijke ongeloof de mens nacht en dag verontrust, des te meer groeit nochtans het bewustzijn dat God er is, en Wie en wat Hij is. Te midden van de klacht: „Hoe lang?” begint het licht te worden in de ziel en het geloof breekt als uit de donkere afgrond van de vertwijfeling door en het vertrouwen wordt weer levend.

Dr. H. F. Kohlbrugge, predikant te Elberfeld

(”Preken Psalm 13”, 1884)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen