Toen ze wakker werd, was ze prostituee

Op het eerste gezicht lijkt Galați een aardige plaats: een keurige boulevard langs de Donau, brede lanen en een haven met veel buitenlandse bedrijven. De Nederlandse scheepswerf Damen bijvoorbeeld heeft er een vestiging. Als het donker wordt, verandert het rooskleurige beeld, weten Dana en Dorin, twee leden van een evangelische gemeente in de stad. Ze zijn betrokken bij de strijd tegen vrouwenhandel.

Galați telt zo’n 211.000 inwoners en ligt op 15 kilometer vanaf het drielandenpunt van Roemenië. Moldavië en Oekraïne. Dana doet er preventiewerk op scholen, ze ziet dat als haar roeping. Ze weet dat er diverse meisjes gedwongen in de prostitutie terecht zijn gekomen. Vanuit haar kerk is zo’n slachtoffer begeleid. Het meisje was in Galați gedrogeerd en ontvoerd. Toen ze wakker werd, bleek ze in Spanje te zijn en moest ze aan de slag als prostituee.

De Roemeense stad fungeert als doorvoerhaven voor mensenhandelaren. Veel vrouwen komen uit het nabijgelegen Moldavië. Moldaviërs kunnen zonder veel problemen Roemenië binnenkomen. Een Roemeens paspoort is zo geregeld, en daarmee kunnen ze vrij rondreizen in de EU. Een complete maffia houdt zich met de vrouwenhandel bezig. Slechts enkelingen, vooral protestantse christenen, proberen er iets tegen te doen. Ook schort het nogal eens aan medewerking van de autoriteiten. Zo is Dana juist op scholen waar mensensmokkelaars het vaakst hun slachtoffers rekruteren, niet welkom.

Bedreiging familie

Prostitutie en vrouwenhandel vormen een groot probleem in Roemenië. Door de armoede in het land zoeken mensen manieren om snel geld te verdienen. Sommige vrouwen kiezen er zelf voor om in het Westen als prostituee te werken. Vaak overzien ze de gevolgen van die keuze echter niet en komen ze in het Westen alsnog in handen van pooiers terecht. Een veel grotere groep wordt echter het slachtoffer van handelaren, die vrouwen dwingen om in de seksindustrie aan de slag te gaan. De mensenhandel die samenhangt met de prostitutie, blijkt een lucratieve business. Het is niet moeilijk om slachtoffers te vinden en de pakkans is klein. Soms worden al meisjes van twaalf, dertien jaar meegenomen. Na een paar jaar ‘werken’ in Roemenië worden ze, als ze eenmaal volwassen zijn, naar het Westen verhandeld. De mensenhandelaren weten meestal waar de familieleden van de vrouwen wonen. Ze dreigen hen iets aan te doen als de vrouwen niet meewerken. Het gevolg: veel vrouwen durven niet uit de prostitutie te stappen, bang als ze zijn dat handelaren hen of hun geliefden kwaad doen.

De autoriteiten in Roemenië doen over het algemeen weinig aan de situatie. In veel gevallen zijn politiek en politie zelfs betrokken bij het probleem. Een voorbeeld is Constanța, een havenstad aan de Zwarte Zee. ’s Zomers heerst er een gezellige sfeer met terrasjes, activiteiten en gezinnen die genieten van zon en strand. Verborgen is dan wat in het najaar wel opvalt: jonge vrouwen worden gerekruteerd om in „massagesalons” te werken. Dat gebeurt soms op klaarlichte dag – maar heeft het zin om aangifte te doen tegen deze salon als de burgemeester erom bekendstaat dat hij de zomers aan het strand doorbrengt met een schare jongedames om zich heen?

Vermenging van de onder- en de bovenwereld is er niet alleen in Galați en Constanța. Op veel plaatsen in Roemenië staan jonge vrouwen op parkeerplaatsen aan de randen van de steden te wachten op klandizie. Of zijn er hotels waarvan uit de foldertjes blijkt dat er ook wat anders gaande is. In alle steden zijn er jongemannen met auto’s die qua luxe niet passen bij hun opleiding en leeftijd, verdiend met mensenhandel, volgens Dorin en Dana. Ook in het vliegtuig naar Nederland kun je jonge vrouwen tegenkomen die worden begeleid door mannen van wie al snel het vermoeden kan rijzen dat ze niet op vakantie gaan of in de fruitteelt gaan werken.

Geen goede opvang

Uiteraard weten politici en politiemensen hoe de mensenhandel en uitbuiting van vrouwen welig tiert. Er zijn er die hun best doen om het kwaad te bestrijden. Toch ontbreekt vaak de wil om echt maatregelen te nemen. Zo zijn er door de regering regionale bureaus opgezet die zich tegen mensenhandel keren. Deze instellingen bestrijken echter meerdere provincies. Het personeel beschikt echter nauwelijks over middelen om daadwerkelijk actie te kunnen ondernemen tegen de mensenhandel. Bovendien is er in veel regio’s geen enkele opvangmogelijkheid voor slachtoffers. In één regio is onlangs zelfs een opvanghuis gesloten, omdat er geen vraag naar zou zijn.

Toch zijn er ook hoopvolle ontwikkelingen. Zo wordt er aan preventie gedaan en zijn er enkele opvangtehuizen waar werkelijk geprobeerd wordt om iets te betekenen voor vrouwen die tegen hun wil in de prostitutie beland zijn. Er zijn ook projecten waar met jongens wordt gewerkt die het normaal lijkt om vrouwenhandelaar te worden: hun wordt geleerd dat de Bijbel een andere weg wijst.

In het gebied waar Dana en Dorin werken, is er in de wijde regio geen goed opvanghuis. Zij dromen van zo’n tehuis en willen er in kleine stappen naartoe werken. In vertrouwen op God gaan ze verder, in de hoop dat er ook in Galați iets zal veranderen.

De auteur is werkzaam bij de Nederlandse Zendingsraad in Driebergen. Ze bezocht recent Roemenië, in het kader van een project tegen vrouwenhandel.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen