Thüringen: in de uitgestrekte bossen is de toegang tot internet ver weg

Hoe weelderig Nederland bedeeld is met openbaar draadloos internet merk je pas als je in Duitsland onderweg bent. Alles heeft te maken met de houterige Duitse wetgeving, die uitbaters van horeca en openbare gelegenheden aansprakelijk stelt voor illegale internetactiviteiten van hun klanten. Enkele rechtszaken hebben de Duitser online tot een schuchter wezen gemaakt. Zodra hij een muis hanteert, doemt direct het angstbeeld op te kunnen worden aangeklaagd.

In Berlijn heb ik er weinig last van. Thuis en op kantoor staat niets een vrije toegang tot internet in de weg. Het opslaan van documenten, het zoeken naar belangrijke informatie, het bijhouden van de agenda: mijn beroepsleven is ongemerkt opgeslokt door ”the cloud”.

Toen ik een paar dagen de hectiek van de Duitse hoofdstad wilde ontvluchten in het lommerrijke Thüringer Wald, werd duidelijk hoezeer ik de laatste tijd letterlijk op een wolk had geleefd. In het vakwerkhuisje beschikte ik over een fax, maar niet over internet.

Ik had me erop ingesteld meer offline te zijn. Maar na een paar dagen werd de drang steeds sterker om in mijn mailbox te kijken. Gelukkig beschikte het onovertroffen schnitzelrestaurant van het dorp over wifi. Bij het bestellen van een dikke Duitse lap platgeslagen vlees op een bedje van ”Bratkartoffeln”, kreeg ik het wachtwoord op een briefje. Ik kon mezelf weer even geruststellen.

Om de toegang tot internet niet telkens met omvangrijke schnitzels te hoeven betalen, zocht ik naar een netwerk in de regio dat mijn maag minder zou belasten. Met één streepje bereik vond ik met mijn telefoon een hotel kilometers verderop. Een klassiek chalet versierd met bloembakken kwam tevoorschijn vanachter eindeloze rijen boomstammen.

Ik bestelde een tosti. De vriendelijke gastvrouw verwees me naar de receptie. Daar zou haar man mij toegang tot internet kunnen verschaffen. De man van rond de 70 keek me meewarig aan. Werken, hier, in een hotel-restaurant? vroeg hij me turend over zijn leesbril. Ik knikte bevestigend en vertelde hem dat het even een korte blik op mijn elektronische post betrof. Hij schudde gedecideerd zijn hoofd. Nee, werken bezorgt onrust. Ook na extra aandringen bleek hij niet te vermurwen. Ik probeerde hem deelgenoot te maken van mijn noden, want het was mijn enige toegang tot internet in de wijde omgeving. Dat het om belangrijke post gaat en dat ik daar toch niemand mee stoor? De uitbater schudde nogmaals zijn hoofd en opperde korzelig dat ik wellicht naar een tankstation kon rijden.

Vertwijfeld liep ik naar buiten. Aan de lucht, nauwelijks zichtbaar tussen de Thüringse dennenbomen door, leek ”the cloud” ver weg.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen