Afscheid ”oudste dakdekker Nederland”

Het toont de ijver van de Zeeuw. „Hij kan niet stilzitten”, zegt zijn vrouw.

Vanaf 1969 werkte Wiskerke in de installatietechniek. Daarbij legde hij zich steeds meer toe op het dekken van daken. Met name het gebruiken van leien werd zijn specialiteit.

Toen collega Lukasse in de jaren 90 met een dakbedekkingsbedrijf begon, werd Wiskerke al snel daar werknemer. Een van de eerste grote klussen was het dekken van het dak van het Waterpaviljoen in Deltapark Neeltje Jans. „Dat moest met roestvrij staal gebeuren, een nieuw materiaal. Daarom werd ik gevraagd. Het was een mooie klus, die ik met veel plezier heb gedaan.”

Leien daken

Als leiendekker legde en repareerde Wiskerke veel leien daken van kerken. Zo voorzag hij de gereformeerde gemeente van Meliskerke en de latere uitbouw van een leien dak.

Zes jaar geleden kreeg Wiskerke het aanbod om na zijn pensionering door te gaan, op basis van een nulurencontract. Dat aanbod nam hij graag aan. „Ik werkte op dinsdag, woensdag en donderdag.”

Hoewel Wiskerke tijdens zijn bijna halve eeuw durende loopbaan voorzichtig en alert was, ging het in december vorig jaar mis. Zijn ladder schoof onder hem weg en Wiskerke viel ruim 3 meter naar beneden. Daarbij verbrijzelde hij zijn hielbeen.

Al snel na de operatie was Wiskerke weer bij Lukasse te vinden. „Ik repareer kapot gereedschap: zet er een stekker aan of doe er een nieuwe koolborstel in.”

Na een halfjaar bleek de voet toch gevoelig te blijven. Wiskerke hakte de knoop door: hij gaat niet meer voor het werk de ladder op. „Dat gaf wel een gevoel van weemoed. Ik had dit werk best nog een aantal jaren willen doen. Ik heb afscheid genomen van mijn werkzame periode.”

Eind juli nam het bedrijf officieel afscheid van hem. Hij kreeg een grote plaat met een foto van zichzelf en de zegenbede uit Ruth 2:4b: „De Heere zegene u.” Of Wiskerke echt de oudste dakdekker van Nederland was, weet hij niet. Lachend: „Dat heeft Lukasse ervan gemaakt. Er zijn wel meer mannen die na hun pensioen doorwerken.” Feit is wel dat Lukasse met Wiskerkes afscheid geen leien dakbedekkingen meer aanbiedt.

Het gat vulde zich al snel op. Mirjam Lukasse, schoondochter van Lukasse, beheert de gereformeerde Westerkerk in Goes en vroeg Wiskerke te helpen met het onderhoud. „Er worden daar nog regelmatig min of meer kerkelijke bijeenkomsten gehouden. Ik repareer daar wat piepende banken en dergelijke.”

Daarnaast kan Wiskerke meer tijd besteden aan zijn ambt als diaken van de gereformeerde gemeente in Goes. Ook fietst hij wat vaker met zijn vrouw. „Maar dat kun je niet elke dag doen. Vrijwilligerswerk geeft voldoening. Het is leuk om aan de gang te blijven. Ik haal ook wasmachines uit elkaar. Het ijzer en koper levert dan weer wat geld op. Dat is bestemd voor de zending.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen