Dr. Georg Huntemann (1929-2014)

Georg Huntemann werd op 10 juni 1929 in Bremen geboren. Hij studeerde theologie en filosofie en promoveerde in beide vakken. In 1957 werd dr. Huntemann predikant in Bremen en sinds 1970 was hij hoogleraar ethiek en apologetiek in de Staatsunabhängigen Theologischen Hochschule (STH) in het Zwitserse Basel. Een ander hoogleraarschap volgde in 1985, aan de Evangelische Theologische Faculteit (ETF) in het Belgische Leuven.

Ook in Nederland was dr. Huntemann bekend. Veel van zijn boeken werden in het Nederlands vertaald en hij was een tijd lang columnist voor deze krant. Theologisch voelde hij zich verbonden met zijn vriend wijlen dr. C. A. Tukker. Ook had hij waardering voor ds. G. H. Kersten en ds. J. Fraanje. Zijn respect voor ds. Kersten was zelfs zo groot dat hij vanuit Duitsland naar de gereformeerde gemeente aan de Boezemsingel in Rotterdam kwam om te kerken in het gebouw waar ds. Kersten had gepreekt.

Thema’s waar dr. Huntemann over schreef, waren de gezagscrisis, de vrouw in het ambt, en homoseksualiteit. De theoloog had er moeite mee dat de Evangelische Kirche in Deutschland (EKD), waarin hij een vooraanstaande positie innam, homoverbintenissen wilde inzegenen. In zijn levenswerk, ”Biblisches Ethos in Zeitalter der Moralrevolution” (1995), citeert hij instemmend Karl Barth over dit onderwerp: „Homoseksualiteit is die –fysische, psychische, sociale– ziekte, die vorm van perversiteit, van decadentie, van verval, die daar kan optreden waar de mens niet met de gelding van Gods geboden wil rekenen.” Hij stelt echter ook dat de seksuele zonde geringer is dan de godsdienstige zonde „die God egoïstisch en tegelijk schaamteloos voor het eigen karretje probeert te spannen.”

Rond de verschijning van bovengenoemde ethiek kreeg dr. Huntemann steeds meer moeite met de EKD, vanwege haar groensocialistische inslag en haar moderne theologische klimaat. Hij ging daarom in zijn kerkbeschouwing vooral uit van de basisgemeente waarin „zij samenzijn die elkaar houden aan de geloofsbeleving die Gods geboden respecteert in kerk, staat en maatschappij.”

Dr. Huntemann hekelde het feminisme. Zo schrijft hij in zijn ethiek dat God op een afschuwelijke wijze onttroond wordt ten behoeve van een soort moedergod, die ons verstikt in haar moederlijke omhelzingen en van alle verantwoordelijkheid en persoon-zijn ontslaat, terwijl de maatschappij en vooral ook de politiek steeds meer het spel wordt van de kinderen van deze „moedergodin der ongebreidelde lusten.”

In zijn leven vond hij steeds meer aansluiting bij de Duitse theoloog Bonhoeffer, die stelde dat de kerk van zijn tijd van binnenuit moest veranderen en die de „goedkope genade” hekelde. In deze krant noemde Huntemann zich eens een fundamentalist. „Wat zijn die fundamentalisten te benijden die, „gegrond op de Steenrots”, de uitdagingen van de wereld kunnen weerstaan in geloof, hoop en liefde.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen