Zusters zoeken perspectief

In het diaconessenhuis is het stil. De zusters hebben zojuist hun dagopening gehad en elk van hen is weer aan het werk gegaan. Zuster Greet Verhoeven zit in haar werkkamer op de eerste verdieping. Aan de muur naast haar deur hangt een replica van het schilderij ”De verloren zoon” van Rembrandt.

De zuster brengt voor het eerst sinds jaren weer langere tijd door in Amerongen. Achttien jaar lang heeft ze in Amsterdam gewerkt onder mensen die zich aan de rand van de samenleving bevinden. „Ik mis op zijn tijd de stad nog, maar ik weet me ook naar Amerongen geleid.”

Toen de zuster in 1984 intrad, waren er nog zo’n zeventig zusters in de gemeenschap, verspreid over verschillende huizen. Die tijd is onherroepelijk veranderd. De zustergemeenschap telt nu nog slechts dertien zusters, van wie er zes in het aangrenzende zorgcentrum wonen en er zeven nog actief zijn in Amerongen. „We zijn klein en dus kwetsbaar. Tegelijkertijd geloven we dat we hier geroepen zijn. God is trouw en onze toekomst ligt in Zijn handen.”

Dat laat onverlet dat de kleine gemeenschap druk bezig is met het maken van levensvatbare toekomstplannen. Het is echter op dit moment nog niet duidelijk welke richting de zusters met hun levenswerk op willen. „Dat is een proces”, zegt zuster Greet. „We hebben een tijdje jonge vrouwen in onze gemeenschap gehad als kortverbanddiaconessen, maar die zijn weer weggegaan. Mensen willen zich in deze tijd niet meer voor het leven binden. Toch geloven we dat ons diaconaal werk zal blijven bestaan, maar misschien in een andere vorm dan waarin wij het nu gestalte geven.”

Ondanks dat het aantal zendingsdiaconessen de laatste jaren is gedaald, lijkt het aantal bezigheden in het diaconessenhuis alleen maar toe te nemen. Zo zijn er activiteiten voor vluchtelingen, minderbedeelden, jongeren en kinderen. Er worden stilteweekenden en rouwweekenden georganiseerd. Gasten kunnen op vrijwel elk moment gebruikmaken van de gastenkamers in het gebouw. Stervenden krijgen pastorale hulp in hospice De Wingerd. Projecten in Rwanda en Suriname worden gesteund. Er zijn vergevorderde plannen voor een moestuin en een kringloopwinkel. Elke zuster is bovendien mantelzorger voor de oudere zusters.

De zusters weten zich bij hun vele werkzaamheden gesteund door vrijwilligers en medewerkers die het werk een warm hart toedragen. Zo hebben ze drie diaconaal werkers en een jongerenwerker in dienst. „Zij ontlasten ons door taken van ons over te nemen die wij niet aankunnen.”

Hoe de toekomst van het zendingshuis er ook uitziet, als het werk maar blijft bestaan, vindt zuster Greet. „Het belangrijkste is dat we Christus vertegenwoordigen. Dat geldt buiten de zustergemeenschap, maar ook erbinnen. We vinden elkaar, ondanks de irritaties die er soms zijn, altijd weer aan de voet van het kruis. Liefde is het sleutelwoord.”

„Verbindende vredestichter”

Zuster Dorien Peet heeft de afgelopen twaalf jaar de leiding gehad over het Zendings-Diaconessenhuis. Een ingrij- pende, maar ook mooie periode, zegt ze, waarin Gods barmhartigheid zichtbaar was.

U begon uw werk op een moeilijk moment.

„Er waren juist vijf zusters weggegaan door een verschil in inzicht over hoe gemeenschap te zijn in deze tijd. Het verzoek om de leiding over te nemen, kwam voor mij heel plotseling. Ik werkte op dat moment al zes jaar bij een diaconessenhuis in Rwanda. Gelukkig werd ik in Amerongen met open armen ontvangen.”

Waarom draagt u nu de leiding over?

„Ik zit aan het einde van mijn tweede termijn als leidinggevende. Met het oog op de veranderingen in deze tijd en in de zustergemeenschap leek dit een goed moment om een wat jongere zuster de leiding te geven. Zuster Greet heeft veel ervaring met veranderingsprocessen. Zij past met haar capaciteiten beter in de nieuwe situatie, al zal ze dat zelf niet snel beamen.”

Welk type leidinggevende was u?

„De zusters zeggen dat ik verbindend werk. Dat kan kloppen: ik breng mensen graag bij elkaar, ben een vredestichter. Ik ben ook voorzichtig, soms zelfs conflictmijdend. Zuster Greet is daarin heel anders; zij heeft een achtergrond van hulpverlening in Amsterdam en moest daar adequaat reageren op complexe situaties. Zij is ook wat zakelijker.”

Wat zal er de komende jaren allemaal gaan veranderen onder haar leiding?

„Er zullen ingrijpende beslissingen genomen moeten worden. Drie van de zeven actieve zusters in deze gemeenschap zijn boven de 65. Dat stelt ons voor keuzes: blijven wij de werkzaamheden die we nu doen voortzetten of kiezen we voor afbouw? Op dit ogenblik is dat laatste niet onze keuze. Wel zullen we steeds meer werkzaamheden moeten overdragen aan anderen. We hopen daarom dat er mensen zijn die zich bij ons willen voegen. Dat kunnen ook alleengaanden of echtparen zijn die bij ons inwonen en praktisch en geestelijk mee willen werken.”

Wat gaat u straks doen?

„Samen met de zusters wil ik gestalte blijven geven aan de opdracht die we hebben: ontvangen en doorgeven met hart en handen. Dat doe ik bijvoorbeeld als voorzitter van een stichting voor onze projecten in Rwanda. Ook geef ik leiding aan een sociaal vangnet voor probleemgezinnen in Amerongen. Verder zullen zuster Greet en ik de komende tijd veel samenwerken en is er hier in huis nog genoeg te doen.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen