Het Bijbeltje van zijn moeder

Een openstaand hek verleent toegang tot de pastorietuin tegenover de Dorpskerk. De linde is nietig vergeleken bij de imposante beuken, paardenkastanje en notenboom, maar heeft zijn eigen geschiedenis: ds. Schreuders heeft het boompje zeventien jaar geleden zelf gepoot. „Ik zal de tuin missen”, zegt de predikant, die vorige week een lintje kreeg opgespeld, bij zijn benoeming tot lid in de Orde van Oranje-Nassau.

Het zag er toen hij jong was niet naar uit dat hij predikant zou worden. Tegen de zin van zijn ouders ging hij, nog voordat hij 16 jaar was, bij de marine. Naar het Bijbeltje dat hij van zijn moeder had meegekregen, keek hij niet om. Het lag ongebruikt achter in zijn klerenkast. Hij koos ervoor om mee te doen met zijn maats, ook in het bier drinken. „Ik leefde zonder God of gebod.”

Dit duurde totdat hij fysiek en emotioneel instortte en het Bijbeltje van zijn moeder weer vond. Hij ging erin lezen en bleef steken bij de geschiedenis van de verloren zoon. „Zo voelde ik me.”

Gerrit had, net als de zoon in de gelijkenis, de angst dat zijn vader hem niet zou willen aannemen, maar „het kwam allemaal goed.”

„God riep me tot het predikambt”, zegt hij. Na zijn studie, waaraan hij begon toen hij getrouwd was, ging het gezin Schreuders voor de Gereformeerde Zendingsbond (GZB) naar Costa Rica. „De tijd bij de marine bleek geen verloren tijd te zijn. Bij de marine was het: niet zeuren maar doen, en dat gold op het zendingsveld eveneens. Ook had ik geleerd om rustig te blijven in crisissituaties. Het zou voor aankomende predikanten goed zijn om een aantal jaren midden in de maatschappij te werken voordat ze de pastorie ingaan.”

Avonturen waren er in Midden-Amerika net zo veel als bij de marine. Eens raakte ds. Schreuders verzeild tussen de strijdende partijen in Nicaragua. Een man in een Toyota Cruiser, met een groot pistool waarmee hij de vijanden van zich af wilde houden, nam hem tegen betaling mee. De predikant moest in het donker in het oerwoud het water van een 60 meter brede rivier met krokodillen in om een doorwaadbare plaats te vinden en liep voor de Toyota uit door het water. Hij kwam erdoor, terwijl „de schietgebedjes omhooggingen.”

Het gezin woonde op een hoogvlakte met boven op de berg een groot kruis dat ’s avonds verlicht werd. Als hij samen met zijn vrouw naar huis reed nadat ze hem had opgehaald op het vliegveld, gingen ze op het kruis af. „We moesten naar het kruis, dan gingen we naar huis. Het kruis is ons dierbaar geworden.”

De predikant valt stil als hij vertelt over de ellende die hij in Zuid-Amerka gezien heeft na natuurrampen. „Als niet-christenen mij later vroegen waarom er zo veel narigheid op de wereld is, vertelde ik over de ellende die ik meegemaakt had en kon ik niet veel anders zeggen dan dat ik het ook niet begrijp. Ik voel me een pelgrim op aarde en zie uit naar de komst van Christus, Die alles goed zal maken.”

In Wierden wachtte een nieuw avontuur. „Toen ik hier kwam, was de gemeente sterk verdeeld. Toen ik wegging, was er vrede en eenheid. Daaraan heb ik mogen meewerken. We vormen in Wierden een Christusbelijdende volkskerk, waar iedereen een plaats mag hebben. We maken geen twistpunt van hele of halve noten. Waar hebben ze het eigenlijk over? Ik heb de traditie lief, maar die moet het Woord niet in de weg staan.”

Enige jaren geleden startte ds. Schreuders met een gespreksgroep voor rand- en buitenkerkelijken, waar hij in vrijetijdskleding naartoe ging. Het eerste jaar werd er niet gebeden en ging de Bijbel niet open. Dat duurde net zolang tot de deelnemers uit zichzelf aan hem vroegen om samen met hen uit de Bijbel te lezen.

„Ongeveer de helft van de groep heeft inmiddels belijdenis gedaan, en twee van hen zijn ambtsdrager geworden. Maar het ging me er niet in de eerste plaats om dat ze in de kerk zouden komen, maar dat ze door het Woord geraakt zouden worden.”

Ds. Schreuders

Gerrit Adrianus Schreuders werd in 1948 in Ridderkerk geboren. Na de ulo ging hij als vrijwilliger bij de marine. Daarna behaalde hij het gymnasiumdiploma en studeerde vervolgens theologie in Utrecht.
In 1987 werd hij als zendingspredikant uitgezonden voor de Gereformeerde Zendingsbond in de toenmalige Hervormde Kerk naar Costa Rica, waar hij verbonden werd aan het Institutio Internacional de Evangelizacion a Fonda (Iindef). In 1994 deed ds. Schreuders intrede in de hervormde gemeente te Wierden. De derde predikantsplaats wordt na zijn vertrek niet meer ingevuld. In zijn plaats komt er een missionair werker.
Ds. Schreuders is getrouwd. Hij heeft twee kinderen en vier kleinkinderen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen