Christelijk Weekblad / De Wachter Sions / De Waarheidsvriend

Christelijk Weekblad

„Wat voel je als je naar de sterrenhemel kijkt? De een ervaart verlatenheid. De ander geborgenheid. Ik voel vooral grootsheid. Die enorme afstanden, daar hebben wij geen benul van.

Wie de afstanden van het heelal tot zich door laat dringen, kan niet meer klein geloven.

Voor sommige gelovigen is het een vanzelfsprekendheid: hoe groter God is, des te meer antwoorden we hebben op onze vragen en des te meer we weten hoe we moeten leven. In hun dichtgetimmerde optrekjes valt weinig licht meer binnen en het ruikt er muf.

En zo kan het voorkomen dat je in de kerk soms van die benauwde discussies hebt. Kwesties en patstellingen over wat er geschreven staat en hoe je dat moet uitleggen uitlopend op een touwtrekken op de vierkante meter.

Lieve medegelovigen, mijn vinger wijst nu naar het westen. Met de huidige telescopen kunnen we tot 10 miljard lichtjaar die kant op kijken. We draaien ons om en kijken nu naar het oosten. Juist: naar die kant kunnen we ook 10 miljard lichtjaar kijken.

Een beetje sterrenkunde in de theologie kan geen kwaad.”

De Wachter Sions

Het feit dat in Vlissingen een vrouw de SGP-lijst bij de gemeenteraadsverkiezingen gaat aanvoeren, houdt kerkelijk Nederland een spiegel voor, stelt L. van der Tang in De Wachter Sions, orgaan van de Gereformeerde Gemeenten in Nederland. De nood van de lege kerken in de grote steden moet gaan wegen.

„We kunnen ons verontwaardigd tonen over mevrouw Janse in Vlissingen. Daar is ook reden toe. Maar we moeten niet uit het oog verliezen dat we door deze kwestie herinnerd worden aan een veel groter probleem, dat ons nog veel meer zou moeten verontrusten dan de kandidaatstelling van mevrouw Janse. En dat is dat de kerken in onze steden steeds leger worden, en dat daarom de SGP in onze grote steden vrijwel niet meer vertegenwoordigd is.

In de 25 grootste steden van Nederland wonen zo’n 5.5 miljoen mensen. In veruit het grootste deel van deze steden is de SGP in het geheel niet meer vertegenwoordigd.

Onze steden zijn tot woestijnen geworden en zijn teruggezonken in het heidendom. Miljoenen mensen met kostbare zielen gaan verloren. Dat zou ons zeer tot schuld moeten zijn en zou ons niet koud mogen laten.

De schrijver van dit stukje moet erkennen dat het met hem wat dat betreft niet best gesteld is. Hij hoopt dat er anderen zijn waar het anders is.

Wie hierover nadenkt, kan zich echt niet meer tegen mevrouw Janse afzetten. Die vindt reden om zijn knieën te buigen, zijn schuld en zonde te belijden, en de Heere te smeken om Zich nog te ontfermen over de verloren steden van Nederland, opdat deze woestijnen nog eens zouden bloeien als rozen.

Als de kandidaatstelling van mevrouw Janse de aanleiding zou zijn waardoor de nood van miljoenen in onze steden ons opgebonden zou worden, zou er uit deze treurige ontwikkeling nog iets goeds kunnen voortkomen. Dan zou nog waar kunnen worden: „De stedelingen zullen bloeien, gelijk het malse kruid” (Ps. 72:9). En dan zou het met de SGP ook nog goed kunnen komen.”

De Waarheidsvriend

Marijke Bakker werkt als leidinggevende bij het Scharlaken Koord onder prostituees in Amsterdam. In De Waarheidsvriend, wekelijkse uitgave van de Gereformeerde Bond, schrijft zij over haar ervaringen. „God laat Zijn stem horen. Ook nu nog.”

„Ik passeer twee jongens die samen hand in hand lopen. Ze buigen hun hoofden naar elkaar toe en kussen elkaar.

Aan het einde van de straat staan mannen en vrouwen bij een café. Ze lachten. De meesten hebben een glas bier in hun hand. Aan de muur boven hen hangt het bordje ”Café Het elfde gebod” met daaronder de tekst ”Voluptatibus fruendum”, wat vrij vertaald betekent: „Gij zult genieten.”

Een gevoel van wanhoop bekruipt mij. In wat voor wereld leven wij? Waar zijn wij mee bezig. Waar gaat het naartoe? Heeft het werk dat Tot Heils des Volks en andere organisaties hier al jaren doen eigenlijk wel zin?

Naast mij blijft een groep toeristen staan. Hun gids wijst op de tekst boven de ingang van de het voormalige kerkgebouw, vlak tegenover Café Het elfde gebod. Ik hoor hem met luide stem de tekst voorlezen en toelichten: ”Spes Altera Vitae”, dat betekent: ”Hoop op het andere leven”.

Hij vertelt over de christenen, stoere zeelieden die hier al rond de Middeleeuwen samenkwamen. Over hun geloof in God en hoop op een beter, ander leven.

God laat Zijn stem horen. Ook nu nog. Ik zit in de trein. Het was op het nippertje, maar ik heb hem gehaald. Zonder second date, maar met Hoop.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen