Moeder en dochter tegelijk zwanger

Klokslag tien uur. Koffietijd in huize Den Hartog in Opheusden. Moeder Lida den Hartog komt binnen met dampende mokken. Peuter Bennie (15 maanden) peuzelt in de box wat mannasnoepjes op. Zijn nichtje Madeleine (11 maanden) kauwt in de kinderstoel op een biscuitje. Ze ziet een beetje pips. Madeleine krijgt kiezen en heeft afgelopen nacht slecht geslapen, vertelt moeder Geertje Hooimeijer uit Ede.

Vermoeiend, zo’n gebroken nacht, weet oma Den Hartog uit ervaring. „Zaterdagnacht sliep ik net een uur toen Bennie begon te huilen. Hij was z’n speen kwijt. Ik overal zoeken. Ik heb op m’n knieën onder het bed gekeken, maar kon het ding niet vinden. Toen heb ik maar een nieuwe gepakt. De volgende ochtend kwam ik de fopspeen onder in zijn slaapzak tegen.”

De zwangerschap van Bennie kwam voor Den Hartog als een schok. „Ik voelde me al een tijdje niet lekker. Ik werd niet ongesteld. Het zal de overgang wel zijn, dacht ik. Omdat ik ook een prikkelend gevoel in mijn borsten had, maakte ik een afspraak met de verloskundige. Die vertelde me dat ik zwanger was.”

Na dit bericht stond de wereld voor de destijds 44-jarige op z’n kop. „Ik was helemaal niet blij met de zwangerschap. Met de drie jongens, de jongste was acht, hadden we best problemen gehad op school. We waren net in wat rustiger vaarwater gekomen. Daarnaast vroeg ik me af hoe dit op onze vier getrouwde dochters zou overkomen. Hoe zouden zij het vinden om er nog een broertje of zusje bij te krijgen?”

Toen ze thuiskwam van de verloskundige zat haar oudste dochter, die kraamverzorgster is, in de keuken. „Ik duwde haar alle folders en het knuffeltje dat ik had gekregen in handen. Ze dacht dat het post voor haar was. Toen ik zei dat het voor mij was, keek ze me even ongelovig aan en begon toen door de keuken te springen van blijdschap.”

Haar man moest even wennen aan het idee, maar kon zich vrij snel neerleggen bij het feit dat er een baby in aantocht was. De andere kinderen reageerden onverdeeld positief. Geertje zat die dag op school, toen zij een telefoontje kreeg van haar moeder. „Ik begon gelijk te huilen. Geweldig vond ik het.”

Hoewel Den Hartog, lid van de gereformeerde gemeente in Nederland in Opheusden, alleen maar fijne reacties uit haar omgeving kreeg, bleef ze worstelen met negatieve gevoelens. „Ik kreeg kaartjes met bemoedigingen. Iemand schreef over Gods voorzienigheid. Dat vond ik moeilijk. Ik was het niet eens met Gods weg. Ik had een ander leven voor mezelf uitgestippeld. Achteraf zeg ik: Ik was als een halsstarrige ezel.”

De hele zwangerschap bleef de Opheusdense depressief. „Ik zag overal tegenop. Ik stelde me al voor hoe ik met mijn grijze haren naast de doopvont en bij het schoolplein stond. Ik was bang dat ons kind moest opgroeien tussen allemaal volwassenen. Of dat ik een gehandicapt kind zou krijgen. Dat zou mijn schuld zijn, omdat ik het niet had gewenst. Dat gesomber ligt helemaal niet in mijn aard. Ik denk dat het een teken van zwakte was. Ik snap nu beter wat mensen meemaken als ze in de put zitten.”

Vier maanden nadat moeder Den Hartog het nieuws had verteld, kwam Geertje, lid van de gereformeerde gemeente in Ede, erachter dat ze in verwachting was. „Ik was heel blij, maar dacht ook even: Hoe zou mijn moeder het vinden om samen met haar dochter zwanger te zijn?” Op haar moeders verjaardag vertelde ze het de familie. Den Hartog: „Ik vond het heerlijk voor Geertje, maar was wel blij dat ik eerder zwanger was dan zij. Anders had ik het nog moeilijker gevonden.”

Tijdens de zwangerschap deelden moeder en dochter veel ervaringen met elkaar. Geertje: „Ik had allerlei vragen, zoals: Hoe voelt een wee? Mijn moeder zei: „Dat weet je echt wel als het zo ver is.” Ook kwamen we regelmatig een middagje met alle zussen thuis om te breien voor de baby’s.”

Een paar maanden voor de uitgerekende datum organiseerde Geertje met haar zussen een zogeheten babyshower voor haar moeder. Door al haar kinderen en vriendinnen werd Den Hartog die dag in het zonnetje gezet en verwend met cadeaus. Geertje pakt er een fotoboekje erbij. De platen laten een kleurig versierde woonkamer en een verbaasde moeder zien. „Ik moest er bijna van huilen, zo’n verrassing was het. Ja, iedereen is heel lief voor mij geweest. Ze hebben me met z’n allen door de zwangerschap heen gesleept.”

Op zondagavond 3 juni 2012 beviel Den Hartog van een gezonde zoon: Bennie, vernoemd naar haar twee broers, van wie er een overleden is. „’s Avonds stond heel ons gezin rondom mijn bed. Dat was een bijzonder gezicht.” Geertje: „Ik was ontzettend opgelucht dat alles goed was gegaan met ma.”

Na haar bevalling knapte Den Hartog snel op. „Met de geboorte van Bennie zijn ook al m’n depri-hormonen verdwenen, zeg ik weleens. Niet dat ik het nu allemaal gemakkelijk vind, maar zo somber als tijdens mijn zwangerschap ben ik niet meer.”

In de kraamtijd vertelden twee getrouwde dochters dat ze ook zwanger zijn. De oudste volgde snel daarna met hetzelfde nieuws. Geertje: „Ik ben dus ook nog een tijdje tegelijk met mijn zussen in verwachting geweest.”

Na een probleemloze zwangerschap beviel Geertje op 3 oktober vorig jaar van een dochter: Madeleine, vernoemd naar haar moeder. Haar zussen kregen kort daarna ook alle drie een kindje. Den Hartog: „Bennie groeit dus niet als enige baby op in de familie. Dat vind ik fijn voor hem.”

Madeleine zit inmiddels in de box bij Bennie en krijgt een aai over haar bol van haar oom. De twee zien elkaar regelmatig: op verjaardagen of als Geertje een dagje naar haar moeder gaat. „Ik zeg per ongeluk weleens tegen Bennie: „Kom maar bij tante Geertje.” O nee, denk ik dan, het is mijn broertje.”

Door de komst van Bennie is het hele gezin hechter geworden, stellen moeder en dochter. „Alle zussen en ma hebben een kleintje. Via een familieweblog en WhatsApp delen we foto’s en ervaringen. We zijn eigenlijk één big happy family”, zegt Geertje. Den Hartog: „Ik heb speciaal een telefoon aangeschaft waarmee ik kan whatsappen. Op Prinsjesdag zette ik een foto van Ben erop toen hij zwaaide naar beelden van de gouden koets.”

Moeder en dochter genieten ervan om allebei een kind van dezelfde leeftijd te hebben. Geertje: „Ik zie alleen maar voordelen. Ik hoef nooit babyvoeding, speelgoed of luiers mee te nemen naar m’n ouders. Er staat een bedje. Ideaal. En ik kan ma altijd om advies vragen. Zo vind ik het handig om te weten wat het dagritme van Bennie is. Dan probeer ik dat uit op Madeleine. Vaak werkt dat goed.”

Den Hartog: „Het is best vermoeiend om op mijn leeftijd nog een baby te hebben. Als de kleinkinderen komen, heb ik niet altijd even veel energie om met hen bezig te zijn. Gelukkig begrijpen mijn kinderen dat. Ik geniet veel van Bennie. Als ik hem zie zitten tussen de oudere kinderen, dan kan ik me er nog over verwonderen dat hij er is.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen