Laat kledingkoper zich uitspreken over fabrieksveiligheid

Enkele maanden geleden, in april, vonden 1127 Bengalen de dood onder het puin van een kledingfabriek. De vreselijke ramp staat de wereld nog in het geheugen gegrift. Bijna een halfjaar later, op 11 en 12 september, kwamen een aantal grote spelers op de wereldwijde kledingmarkt bijeen om te praten over de werkomstandigheden. Van de 27 kledingbedrijven schoven er echter maar 9 aan tafel aan. Zij vertrokken uiteindelijk zonder bindende afspraken.

De bijeenkomst stond in het teken van compensatie aan nabestaanden en gewonden van de ramp. Het was een unieke mogelijkheid om de problemen aan te pakken. Gelukkig zaten bedrijven als Store Twenty One en Primark aan tafel. Vakbonden en organisaties als Schone Kleren Campagne presenteerden een schadevergoedingsprotocol. Zij vroegen een bedrag van 33 miljoen dollar om nabestaanden van de ramp direct te kunnen helpen. Belangrijke hoop kwam van het merk Primark, dat beloofde drie maanden salaris door te betalen aan arbeiders.

Prénatal, Bijenkorf, MS Mode, Coolcat, Wibra, Macintosh (het moederbedrijf van Scapino) en andere organisaties waren niet aanwezig, terwijl juist deze bedrijven een grote vinger in de pap hebben als het gaat om de arbeidsomstandigheden op productielocaties. De lage opkomst is onder andere te verklaren doordat de bedrijven in een dilemma zitten: bij investering in betere omstandigheden verslechtert de concurrentiepositie met andere kledingbedrijven, omdat de kosten van het product hoger worden. Bedrijven houden elkaar in een houdgreep.

Twee weken geleden had politiek Den Haag de kans om zich uit te spreken. De aanwezigen waren het erover eens: ten eerste moet het kabinet de werkgevers aanspreken op hun verantwoordelijkheden. De verantwoordelijkheden zijn ook in het internationaal recht verankerd. Wanneer dit juridisch kan, mag dat niet uitblijven, ook als de mogelijkheden hiertoe in de praktijk zeer beperkt zijn.

Daarnaast blijft een van de actiepunten om de 87 bedrijven die het Veiligheidsakkoord nog niet hebben ondertekend, te blijven pushen dat wel te doen. Daarbij is inzet op veiligheid in de fabrieken, waar miljoenen mensen in heel Bangladesh in werken, het belangrijkste uitgangspunt. Ook ngo’s moeten bedrijven hierop blijven aanspreken.

De stapjes die in Den Haag en Genève genomen worden resulteren echter in slechts een zakje kleingeld voor nabestaanden en slachtoffers. Duizenden nabestaanden en arbeiders moeten worden teleurgesteld; hun inkomensvoorziening is weggevallen. Er is een urgente behoefte aan primaire gezondheidsvoorzieningen. De werknemers zijn hierbij geheel afhankelijk van de kledingfabrieken.

Doorbraak

Een belangrijke doorbraak zou zijn als consumenten zich uitspreken. De beelden van de ramp gingen de hele wereld over. Het bleek dat tientallen westerse producenten en consumenten niet op de hoogte waren van de omstandigheden waarop hun kleding in deze fabrieken wordt geproduceerd. De consument moet zelf zijn of haar verantwoordelijkheid nemen. Laat er een soort publieke woede ontstaan over dit thema. Laten consumenten bedrijven pushen mee te doen en ze oproepen een voortrekkersrol op zich te nemen.

De stem van de consument –in woord en daad– is nodig om tot verbetering te komen. Mogelijk voorkomt dit dat er binnenkort opnieuw een ramprecord wordt gevestigd.

De auteurs zijn respectievelijk bestuurslid politiek en projectleider eerlijke kleding bij PerspectieF, de organisatie van ChristenUniejongeren.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen