Zesde zintuig

Veel mensen hebben een zesde zintuig, zeker jongeren. Ze nemen dingen waar die anderen niet waarnemen.

Waar zit dat zesde zintuig dan? Bij de jongens in de broekzak, bij de dames wordt het opgeborgen op soms heel vreemde plaatsen. Zonder dat anderen het opmerken, nemen ze dingen waar die voor hen heel belangrijk zijn.

Iets ervan ondervond ik een van de eerste keren dat ik catechisatieles gaf in de nieuwe gemeente. De groepen catechisanten zijn niet zo groot. Er zijn geen problemen: de jongeren luisteren en zijn stil. Wanneer ik preek en catechiseer, kijk ik graag mijn hoorders aan. Je kunt dan van hun gezichten aflezen of ze het begrepen hebben.

Opeens gebeurt het. Je ziet dan ogen die je aankijken, maar je niet zien; ze staren. Je merkt dat er niet meer geluisterd wordt. Voorzichtig glijdt een hand naar de broekzak, waar ze iets waarnemen.

Ik zag het gebeuren en vroeg aan die jongen: „Wat is er?”

„O”, zei hij, „een berichtje van mijn vriend dat hij mij komt afhalen na de catechisatie.”

„En?” vroeg ik.

„Ik heb hem al beantwoord.” Het zesde zintuig.

Ik stopte met de les. „Is er iemand in deze zaal die bij de brandweer is?”

Allen keken mij vreemd aan. „Nee, niemand.”

„Is hier soms een dokter in de zaal?”

Ze schudden allen hun hoofd.

„Dan hoeft er vanaf dit moment niemand bereikbaar te zijn. Wanneer jullie door je mobiel voor iedereen bereikbaar zijn, zijn jullie dat niet voor de Heilige Geest. Hier in dit lokaal zijn jullie gekomen om naar Gods berichten te luisteren. Vanaf nu wordt bij de ingang van dit lokaal je mobiel zwart gemaakt, zodat jullie weer aandachtig kunnen luisteren en niet onbewust verbonden zijn met je zesde zintuig, waardoor je afgeleid wordt.”

Elke week gebeurde dat trouw. Totdat een van de dames te laat kwam en de code vergat die we afgesproken hadden. Ergens op haar lichaam ontstond een zacht getril. „O, ja”, mompelde ze, „ik heb hem niet uitgezet!” Ze pakte haar lieveling en probeerde hem tot zwijgen te brengen. Opeens riep ze: „Ik kan hem wel aanzetten, maar ik weet niet hoe ik hem uit moet zetten!” Ze gooide haar mobiel over de tafel, zodat de catechiseermeester geroepen werd het contact met Babel te verbreken.

H. Bor was 33 jaar evangelist in Gent, 20 jaar aalmoezenier en nu lerend ouderling in de christelijke gereformeerde kerk van Poederoijen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen