Hoe Mark ons te pakken heeft

„Het is mij te veel een opsomming.”

„Hoe bedoel je, Mark?”

„Schenkingsrecht, fiscale vrijstellingen, investeringsfonds, ontslagvergoeding, verhuurdersheffing – daar wordt toch niemand warm van? Ik zie de krantenkoppen al voor me. Rutte visieloos.”

„Waar denk je aan?”

„Iets van een vergezicht. Een samenleving waarin ieder zo veel mogelijk zijn eigen boontjes dopt.”

„Daar krijgt Diederik acuut het lendenwater van en Roemer schreeuwt van de daken dat je genadeloos over de armoedzaaiers heen walst.”

„Maar daarom heb ik jou erbij geroepen. Hoe moeten we het dan wel vertellen?”

„Da’s een lastige natuurlijk. Dit kabinet heeft de laatste jaren al zo vaak moeilijke boodschappen in ronkend proza naar buiten gebracht dat ze je niet meer zullen geloven.”

„Ik weet ’t. Maar het feestje is nu toch echt definitief voorbij, of we dat leuk vinden of niet. De tijd dat de staat voor sinterklaas kon spelen, is over. Niks geen leuke dingen voor de mensen meer. Iedereen moet zelf de mouwen opstropen, zelf zijn zaakjes regelen, zelf de kinderopvang betalen, zelf de huur ophoesten, zelf de verantwoordelijkheid nemen voor zieke moeders en gebrekkige oma’s. Jammer jammer dat het CDA de verantwoorde samenleving al heeft geannexeerd. Mooie term. Daar kan zelfs Diederik niets tegen inbrengen.”

„Blijf doorgaan, Mark, dan komen we er wel.”

„Waar het om gaat, is dat mensen van die bank afkomen en niet vanachter de televisie roepen dat Den Haag er iets aan moet doen. Ze moeten zelf iets doen, zelf in actie komen, zelf de rommel opruimen. Iedereen moet aan de bak.”

„Sorry Mark, met al dat moeten van jou komen we er niet. Dat is veel te betuttelend. Je moet het als iets leuks presenteren. Mensen mogen meedoen. Want yes, je kunt het.”

„Zo had ik het nog niet gezien.”

„Wat vind je van participatiemaatschappij?”

„Participatiemaatschappij? Mmm, klinkt lekker positief. Rutte wil naar participatiemaatschappij. Niemand die precies weet wat het is, maar het is wel iets waar je zin in krijgt. Participeren. Dan ben je belangrijk. Doen we. Ik vind ’m heel sterk.”

„Ik ben al aan het schrijven: Gecombineerd met de noodzaak om het tekort van de overheid terug te dringen, leidt dit ertoe dat de klassieke verzorgingsstaat langzaam maar zeker verandert in een participatiesamenleving.”

„Zo is-ie helemaal mooi. Wie wil er immers nog een klassieke verzorgingsstaat? Dat ruikt naar spruitjes. In plaats daarvan bieden wij de mensen iets nieuws: een participatiemaatschappij.”

„Blijf wel scherp, Mark. De burger moet naderhand niet kunnen zeggen dat je hem erin geluisd hebt. Daarom voegen we er nog aan toe: Van iedereen die dat kan, wordt gevraagd verantwoordelijkheid te nemen voor zijn of haar eigen leven en omgeving. Dan kan niemand zeggen dat hij het niet heeft geweten.”

„Top man! Kun jij als tekstschrijver niet meteen al die wijsneuzen en gifzuigers die hele dagen via Twitter op dit kabinet lopen af te geven, op hun nummer zetten?”

„Da’s niet zo moeilijk. Eerst geven we hun een schouderklopje. Komt-ie: Het is onmiskenbaar dat mensen in onze huidige netwerk- en informatiesamenleving mondiger en zelfstandiger zijn dan vroeger. En dan laten we er even later op volgen: Van iedereen die dat kan, wordt gevraagd verantwoordelijkheid te nemen voor zijn of haar eigen leven en omgeving.”

„Klasse, kerel, zoals jij iedereen te pakken hebt. Bedankt.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen