Relatietherapie

Het voordeel van een balkon in het centrum van een stad is dat je nog weleens wat hoort en ziet. Zo werd op een van de warme avonden waarmee we de afgelopen zomer rijk bedeeld werden m’n kleine balkon zomaar een leerzame therapiekamer.

In de straat liepen een jongen en een meisje, ik schat tussen de 16 en de 18 jaar oud. Zij had zich op haar voordeligst uitgedost. Al is ook daarover nog een flinke discussie op te zetten. Schoenen met te hoge hakken, een spijkerbroek die overduidelijk te klein was voor haar omvang en haar dat veel te blond was.

Hij leek van het type ”ruwe bolster, blanke pit”. Alleen bleek in de discussie die ze voerden al snel dat die pit nog ruwer was dan de bolster.

Ze kwamen al schreeuwend de straat inlopen, maar toehoorders konden moeiteloos aanhaken bij het gesprek. Hij bralde namelijk over de straat dat hij haar zat was. En niet zomaar zat, nee, hij was haar spúúgzat. Tal van bijvoeglijke naamwoorden die hij gebruikte zijn niet geschikt om aan te horen, laat staan op te schrijven. Maar ze was, heel netjes vertaald, een ongelooflijk domme meid. En hij wilde niets meer met haar te maken hebben. Ze moest ophoepelen naar haar blanke vriendjes en hij wilde haar nooit meer zien.

Er volgde nog een pauwenstaart aan diep krenkende karakteriseringen en zelfs een wildvreemde toehoorder moest wel diep medelijden krijgen met het meisje. Wat kunnen mensen elkaar emotioneel toch ongelooflijk verwonden en bekrassen.

Zij zweeg en waggelde achter de schreeuwende knul aan. Ze probeerde hem bij te houden, terwijl hij steeds harder ging lopen, z’n kwetsende mantra’s herhaalde en gebaarde dat ze weg moest gaan.

En toen kantelde ineens alles. Zij bleef plotseling stilstaan. Hij liep nog eventjes lallend en schreeuwend door, maar kreeg toen in de gaten dat ze hem niet meer volgde. Aarzelend bleef ook hij staan, keek achterom en zweeg. En toen sprak zij. Beheerst en beslist. Het was maar één zin. „Jij bent het niet waard om nog één seconde achteraan te lopen.” Dat zei ze. Toen draaide ze zich om en liep de andere kant op, van hem weg. Het hoofd met het geelblonde haar in de nek, de schouders recht. De jongen keek bijna wanhopig om zich heen en begon nu achter háár aan te lopen. „Kom nou, zo erg is het toch niet”, begon hij. En toen stond ze opnieuw stil, draaide zich naar hem om en zei alleen maar: „Waag het niet nog één stap dichterbij te komen.”

Toen was de gratis therapiesessie voorbij. Zelden zo’n leerzame zomeravond gehad.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen