Antakya

Twintig kilometer van de Middellandse Zee ligt het plaatsje Antakya. Gesticht in 300 voor Christus door een van de generaals van Alexander de Grote. Vanwege de vele handelswegen die hier samenkomen en de grote haven in de buurt, groeit de plaats uit tot een stad die ”de koningin van het Oosten” wordt genoemd.

Er is een overvloed aan water. Kanalen en waterleidingbuizen zorgen voor water in de vele badinrichtingen. Fonteinen en watervallen geven de stad iets feestelijks. Hij wordt wereldberoemd om zijn straatverlichting. Dag en nacht verschillen alleen door een verschillende lichtbron. Daardoor kan de verering van de godin van de liefde ook ‘s nachts in alle hevigheid doorgaan. Die verering gaat nergens met zo veel uitspattingen gepaard als in Antakya.Er is een bos gewijd aan de godin Daphne, waar seksueel geladen feesten worden gehouden. Tempelprostitutie is er aan de orde van de dag. Men spreekt van daphnische zeden, een uitdrukking waarmee men een diep zedelijk verval aanduidt

Je zult maar in zo’n grote boze stad wonen. Zou het Evangelie hier enige kans maken?

Antakya krijgt later de naam Antiochië. De stad waarin een groot aantal mensen gaat geloven in Christus. Het Woord draagt vrucht. Mensen komen tot bekering en stoppen met afgodenverering. Er ontstaat geestelijk leven. In de stad praten ze over ”de christenen”. Zo noemen ze de volgelingen van Jezus. Zij die van Christus zijn. Het Griekse woord chrèstos betekent nuttig of braaf. Als de inwoners zeggen: „Daar heb je die christenen” dan bedoelen ze: „Daar heb je die brave mensen weer.”

Een waarnemer schrijft: „In Antakya zie je een samenraapsel van goochelaars, kwakzalvers, komedianten, potsenmakers, tovenaars, duivelskunstenaars, bedrieglijke priesters, balletdanseressen, circus- en theaterspelers; een stad van sportevenementen, dansen, optochten en drinkgelagen; met krankzinnige luxe, met dwaasheid en met schandelijk bijgeloof, met het fanatisme van woeste orgieën.”

De christenen doen er niet aan mee. Zij leven sober en zetten zich in voor hun medemens. Daarom worden ze misschien juist wel ”christenen” genoemd. De Antiochenen vinden hen ”brave zielen”.

Ik vind het bemoedigend voor de gemeente in de stad dat er zo veel mooie dingen over Antiochië in de Bijbel staan. Je houdt je hart vast in zo’n stad. Dat is een mooi moment om je hart eens van dichtbij te bekijken. Geen prettig gezicht, zo’n zwart hart. Het sluit zo aan bij de omgeving. En als je wat langer kijkt zie je wat eruit opborrelt. Dat is niet best. En dan de vraag: Waarom word ik een christen genoemd?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen