Hagenpreek

Vastberaden vliegt een groepje ganzen in V-formatie naar het zuiden. Op het gegak van een van de vogels wisselen ze van positie. Moeiteloos, zonder vaart te minderen, schuiven ze een stukje op zodat een andere gans aan kop komt. Ze wisselen elkaar af, omdat aan kop vliegen meer inspanning vergt dan in een van de lijnen erachter. Het is op een mooie nazomerdag dat ik dit zie gebeuren en even stop met het afhalen van de was om de vogels na te kijken. In deze tijd van het jaar kun je dagelijks tientallen V’s naar het zuiden zien vliegen. Daar kijkt niemand meer van op. Ergens op de noordelijke toendra’s zijn deze ganzen als op een onzichtbaar teken opgestegen, maar dat is gewoon hun instinct. Net zoals ze precies weten waar ze naartoe moeten, en wanneer de tijd daar rijp voor is. Zo gaat het al duizenden jaren.

Ik vind het een wonder. Na eeuwen van moeizame ontwikkeling hebben we TomToms bedacht, met al hun haperingen en mankementen. Deze vogels hebben zo’n vernuftig navigatiesysteem dat nog geen mens precies weet hoe het werkt. En het is maar een van de vele natuurwonderen – waar we vaak achteloos aan voorbijgaan.

„Is hij zo geboren?!” Verbijstering bij een moeder op het schoolplein als ze een andere moeder met haar gehandicapte zoontje ziet. Ja mevrouw, zo is hij geboren. Hij is ”op een heel vreselijke wijze wonderbaarlijk gemaakt”, net als u. Kijk hoe lief hij lacht, hoe vrolijk hij zwaait! Dat heeft hij pas geleerd, zwaaien. Is het geen wonder?! Nee, in deze moderne tijd zien we iemand die gehandicapt is en pas kan zwaaien als hij ruim drie is niet als een wonder, maar als een mislukt product van de natuur.

Onlangs was ik in een natuurlijk gevormde kathedraal. Een diepe kloof, door de eeuwen heen uitgesleten in de rotsgrond. Richels in de rotsen als zitplaatsen, door stromend water gepolijst natuursteen als gangpad. Een gordijn van water, kussens van mos en zonlicht door het bladerdek als glas in lood. Het gewelf van de hemel erboven. Alles is van een adembenemende schoonheid. Hier en daar staan bordjes met uitleg over het ontstaansproces van de kloof, maar nergens de naam van de Architect.

De vogels met hun ingebouwde kompas, het gehandicapte kind en de kathedraal in de rotsen hebben dezelfde Maker. Er is weinig plaats voor Hem in ‘onze’ wereld, die Hij nota bene Zelf heeft gemaakt. We durven in onze hoogmoed kritiek te hebben op Zijn creaties, waar we de helft nog niet van begrijpen. Ons eigen prutswerk kan niet in de schaduw staan van wat Hij gemaakt heeft.

Tegenwoordig zijn hagenpreken in Nederland gelukkig niet meer nodig. We zitten warm en droog in onze kerken, met mensenhanden gebouwd. Stiekem zijn we er best trots op. Een ontwerp vol symboliek, ergonomische zitplaatsen en een sober interieur met als pronkstuk een prachtig orgel. Maar zo nu en dan een dienst in de openlucht zou geen kwaad kunnen, al is het in de eigen achtertuin. Oog in oog met de schepping leer je wat je bent: een nietig mensenkind.

Hoe groot zijn, Heer’, Uw werken!

Elzi de Voogd is moeder van Sybe (11 jaar). Sybe heeft een diepe verstandelijke beperking en kan niet praten. elzi@refdag.nl

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen