Paspoort

Een nieuw paspoort aanvragen is een serieuze zaak, ondervond ik deze week. Allereerst moest er een nieuwe foto komen. Afgelakt en opgeföhnd toog ik aldus naar een fotograaf, die mij dwong met ontblote ooraanzetten en een blik als zag ik voor mijn ogen het laatste schotsje van de noordelijke ijskap wegsmelten in de lens te blikken. „Vind je ze mooi?” vroeg de fotograaf na afloop. „Wat vindt u zelf?” vroeg ik. „Het is niet anders”, zei hij. „Wil je pinnen?”

Na dit gezellige apartje toog ik met mijn vier blotebillengezichtjes in een mooi mapje naar het stadskantoor, waar je alleen nog op afspraak wordt geholpen. „Het voordeel is dat met een afspraak de maximale wachttijd slechts 5 minuten is”, aldus de gemeente op de website. Ik had online netjes tijd gereserveerd en gewapend met een zevencijferige code die mij toegang tot de balies zou verschaffen ging ik naar binnen. Ik tikte mijn code in op een computerzuil, die vervolgens weigerde mijn volgnummertje uit te spuwen.

De ambtenaren achter de receptiebalie bogen zich gedrieën over mijn zaak. „Maar u staat helemaal niet in het Systeem”, zei de vrouw met de krullen. „U hebt helemaal geen Afspraak staan”, zei de man met de geblondeerde stekeltjes. „Ja”, zei ik, „het grappige is dus dat ik er wel een heb gemaakt.” „Maar hé, u staat er helemaal niet in”, zei de vrouw met de bril. „Kijk jongens, ze staat er gewoon helemaal niet in.” Daarna vroeg ze om mijn legitimatie. En daarna gingen ze met zijn drieën in conclaaf, mij zijdelings achterdochtige blikken toewerpend.

Het stadskantoor is een kale ruimte met veel zuilen en balies aan de randen. Aan de muur hangen portretten van de voltallige raad en het college van B en W. Ze lachen vrolijk naar de fotograaf. Zij wel.

De vrouw met de bril knikte tegen de vrouw met de krullen. „Doe maar”, zei ze. „Want ik denk geloof ik niet dat ze staat te jokken.” Ik kreeg een nummertje en nam plaats. Iedereen had nummertjes met een U ervoor, maar op mijn briefje stond een F. Na een uur zat ik eindelijk tegenover een vrouw die mij vroeg mijn wijsvinger op een glazen plaatje te leggen. En daarna mijn duim, en daarna mijn andere wijsvinger en daarna mijn andere duim. Ik vroeg haar of ze ook teenafdrukken wilde. „Nee, dat hoeft niet”, zei ze ernstig.

Volgende week kan ik mijn nieuwe document ophalen. De afspraak staat in het Systeem.

Terwijl ik naar buiten liep, keek ik naar de twee gouden leeuwen op de voorzijde van mijn oude paspoort. Oké dan, dacht ik. Je maintiendrai.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen