The Banner of Truth / De Wekker

The Banner of Truth

In The Banner of Truth, het magazine van de gelijknamige evangelicale organisatie in Engeland, schrijft ds. Ian Hamilton, predikant van de Cambridge Presbyterian Church, over de situatie in de Church of Scotland. De prangende vraag is, zo stelt hij, of het mogelijk is om lid te blijven van een kerk die praktiserende homoseksuelen toelaat tot de ambten.

„De huidige toestand van de Church of Scotland zou voor alle christenen een zaak moeten zijn om tot God te roepen om genade. Dat een belijdende christelijke kerk regelgeving goedkeurt die een gemeente toelaat een predikant te beroepen (man of vrouw!) die leeft in een relatie met iemand van hetzelfde geslacht, is theologisch schandalig en moreel monsterlijk. Geen enkele christen die de Bijbel van kaft tot kaft voor waar houdt, kan daar toch anders over denken?

Het is daarom dat een groeiende, hoewel nog kleine groep predikanten en ouderlingen besloten heeft om de Schotse Kerk te verlaten. Zij kunnen het niet langer tolereren dat de kerk moedwillig, met open ogen, op deze wijze het Woord van God tart. (...)

Desondanks heeft de grote meerderheid van belijdende, gereformeerde evangelicalen in de Church of Scotland besloten om, in ieder geval voorlopig, deel te blijven uitmaken van deze kerk. (...)

Het is daarentegen ontegenzeggelijk waar dat er predikanten en ouderlingen zijn binnen de Church of Scotland die onbeschaamd gereformeerd zijn, die gemeenten dienen die leven onder het Woord van God en die openlijk hun stem verheffen tegen relaties van mensen van hetzelfde geslacht. Zij hebben besloten, in ieder geval voor dit moment, in de kerk te blijven en te strijden. (...)

Wat onmiskenbaar is voor alle gelovigen in de Church of Scotland die zich onderwerpen aan de Bijbel, zowel zij die de kerk hebben verlaten als zij die blij- ven, dat we er in de afgelopen jaren niet in zijn geslaagd om de kerk te confronteren met haar publieke verlating van het Woord van God en van het historische, orthodoxe christendom. (...)

Stilzwijgen wanneer we geconfronteerd worden met ongeloof binnen de kerk, is al lange tijd een smet op ons evangelische getuigenis. Aan de goede lieden die de oplossing zoeken in het voorlopig in de kerk blijven, moeten we echter de vraag stellen: „Bent u vastbesloten om de kerk te confronteren met haar afvalligheid en bent u bereid desnoods de pijnlijke gevolgen daarvan te dragen?” (...)

Laten zij die de kerk verlieten of bezig zijn te vertrekken en zij die ervoor kozen om tot nu toe in de kerk te blijven, één zijn in hun gezamenlijke, Bijbelse opdracht om het Woord van God te preken. (...)

Trouw aan de Heere Jezus Christus en Zijn Evangelie vereist dat we Zijn voorbeeld volgen. Dat we de waarheid vooropstellen, zonder meteen terug te schrikken voor de gevolgen daarvan.”

De Wekker

In De Wekker, het orgaan van de Christelijke Gereformeerde Kerken, schrijft hoofdredacteur ds. P. L. D. Visser over het 50-jarig bestaan van het Contactorgaan Gereformeerde Gezindte (COGG). Hij vraagt aandacht voor de jubileumbijeenkomst op 19 september en bespreekt de jubileumbundel ”Verscheurd verlangen”.

„Hoe zal de toekomst eruitzien voor het COGG en voor haar naburige kerkelijke percelen als de diverse soorten gereformeerde gemeenten en gereformeerde kerken? Het jongste missie- en visiedocument van het COGG, dat in de bundel werd opgenomen, zet in op een regionaal convent van gereformeerde kerken. Dat wil zeggen dat in een bepaalde regio kerkenraden die trouw willen zijn aan de gereformeerde belijdenis, worden uitgenodigd om als gast aan aanwezig te zijn op een classisvergadering.

In een dergelijk overleg kan broederlijk gesproken worden over vragen als: hoe blijven we werkelijk gereformeerd? Hoe kunnen we karikaturen van elkaar bestrijden? Hoe kunnen we elkaar daadwerkelijk helpen, als het gaat om missionair en diaconaal werk?

Op een dergelijk convent staat niet de spanning die wel gepaard gaat met gesprekken over kerkelijke eenwording. Tegelijk biedt het een aanzet voor een broederlijke ontmoeting die toch uit de vrijblijvende sfeer wordt gehaald.

De vraag zal zijn of wij gereformeerde belijders echt elkaar zo de hand willen reiken, in het besef: we zijn deel van hetzelfde lichaam van Christus.

De tijd dringt, want de volgende generatie heeft nauwelijks meer kerkelijk besef. Het is al aan de orde van de dag dat onbekommerd rond geshopt wordt in kerkelijk Nederland op zoek naar een gemeente ‘waar je je thuis voelt’.

Kerkenraden laten dat schijnbaar zonder hartzeer gebeuren, hoe kritisch sommigen ook de grenzen van het eigen kerkverband bewaren. Inderdaad: we hebben nog maar weinig besef van het Bijbels spreken over de ”woonstede van God in de Geest”, het ”lichaam van Christus”, de kerk.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen