Eendracht

Ergens aan de voet van de dijk ligt een nieuw gegraven plas die erg in trek is bij steltlopers. Witgatjes, watersnippen, groenpootruiters, van alles en nog wat komt er langs. Deze week was een groep zwarte ruiters collectief aan het vissen. Een bijzonder tafereel om te zien: meer dan twintig vogels die op een stukje van nauwelijks meer dan een vierkante meter rondrennen en prooien uit het water halen.

De zwarte ruiters waren aan het vissen op steurgarnalen. In de langzaam uitdrogende plas was een plek van ongeveer een decimeter diep waarin het wemelde van de garnaaltjes. Een zwarte ruiter had die plek ontdekt, maar om dan alleen te gaan vissen levert nauwelijks resultaat op. Zo’n garnaal schiet bij de minste verstoring weg en graaft zich meteen weer in, verdwijnt in de weke bodem.

Maar daar weten zwarte ruiters wel raad op. Met een groep van enkele tientallen maakten ze de garnaaltjes het leven zuur en die kregen geen moment rust om even op adem te komen. Door gebrek aan zuurstof zijn ze niet langer in staat om weg te schieten en zich in te graven. Zo vormen ze een makkelijke prooi voor de zwarte ruiters.

De garnalen worden heelhuids doorgeslikt, en zo’n beestje heeft natuurlijk ook de nodige onverteerbare resten. Ik zag hoe een zwarte ruiter de snavel wagenwijd opende alsof het dier gaapte. Toen kwam er een mooi rond balletje naar buiten rollen. Dat was een braakbal waarin de onverteerbare voedselresten naar buiten worden gewerkt. Ik had dit nooit eerder gezien bij zwarte ruiters. Hoe langer ik naar de natuur kijk, hoe meer ik me verbaas over al die bijzondere gedragingen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen