Toch hoop voor de toekomst

Maatschappij

De uitgever van ”De toekomst van de gereformeerde gezindte” heeft terecht gekozen voor de regenboog op de kaft.

Rode draad in het boek is dat de belangrijkste problemen vooral van binnenuit kunnen worden verwacht. Te veel heerst er in de gereformeerde gezindte een geïsoleerd, individualistisch en verinnerlijkt klimaat. „Jij in jouw klein hoekje en ik in ’t mijn”, zoals dat beeldend wordt samengevat.

Ds. W. Visscher, predikant van de gereformeerde gemeente van Amersfoort, zet de toon. Dit gebeurt op een gedegen en nuchtere manier, wars van stemmingmakerij: „We moeten ons hoeden voor paniek; het is niet zo dat onze rechtstaat ter discussie staat.” Hij kiest zijn uitgangspunt in een wijze uitspraak van de Amerikaanse president Lincoln: „En als wij weten waar we staan, kunnen we beter beoordelen, wat ons te doen staat en hoe wij dat moeten doen.”

Geheel in lijn hiermee is er gekozen voor heldere analyses, van ons onderwijs (W. Büdgen), van de positie van het gezin (F. van Hartingsveld), van de politiek (D. J. H. van Dijk en E. Dijkgraaf), van de gezondheidszorg (J. J. Polder), de media (S. M. de Bruijn) en de geschiedenis (A. A. van der Schans). Ze geven analyses, zonder direct te vervallen in goedkope oplossingen. Dat zouden moderne lezers, ook in de gereformeerde gezindte, misschien wel liever gezien hebben. Het is goed dat aan deze verleiding weerstand is geboden.

Natuurlijk, er wordt in deze bundel gedroomd over hoe de gereformeerde gezindte er idealiter uit zou zien. En ds. Visscher vraagt bijvoorbeeld terecht aandacht voor het belang van de kennis van de geloofsleer, zeker waar scholen daar in de toekomst wellicht geen aandacht meer aan mogen geven. Gebrek aan kennis, ook op de scholen, ook bij matig toegeruste ouders, is een voedingsbodem voor verval. Toerusting van met name ouderen zou daarom misschien meer aandacht verdiend hebben.

Het boek is echter geen activistisch en politiek getoonzet pamflet. De recente (kerk)geschiedenis heeft wel geleerd dat dit eerder contraproductief werkt. Bedrijfsmatige oplossingen met een ”smart” geformuleerd plan werken niet in de kerk en al helemaal niet in de gereformeerde gezindte. Het komt dus aan op de stevigheid van de analyse. En op de kracht om mensen mee te nemen in het verhaal.

Het is de vraag of dat laatste lukt met dit boek. Immers, wie heeft de autoriteit om het geheel van de gereformeerde gezindte aan te spreken? Deze gezindte kan immers door de interne verdeeldheid nauwelijks meer als één groep worden aangesproken. We leven ook niet meer in de tijd van grote mannen die aangaven welke richting de gezindte zou moeten kiezen. In die zin zijn de gezagscrisis en het individualisme ook in deze kringen een feit.

Heil verwachten van een sterke overheid is ook geen optie. Terecht wordt gesteld dat een overheid geen reveil organiseert. Herstel van de staat begint bij herstel van de kerk. Moeder Teresa gaf ooit een raak antwoord op de vraag wat er mis is met de kerk: „U meneer, en ik.” Christus riep ons ertoe op het zout der aarde te zijn, maar, zo vragen Van Dijk en Dijkgraaf zich af, zijn volwassen christenen niet veeleer „de zoutzakken der aarde”? Herstel van de kerk begint bij persoonlijke bekering. Daarin wordt de regenboog zichtbaar.

Boekgegevens

De toekomst van de gereformeerde gezindte, ds. W. Visscher e.a.; uitg. De Banier, Apeldoorn, 2013; ISBN 978 90 336 3444 4; 192 blz.; € 14,95.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen