"We zijn een beetje nomaden geworden"

Herman Hofman verhuisde in 1983 met het ouderlijk gezin mee vanuit Nederland naar de Verenigde Staten. Zijn vader had het beroep naar Kalamazoo aangenomen. Daar werd hij zelf in 1999 bevestigd tot zendingspredikant voor Bolivia, sinds 1991 een zendingsterrein van de Netherlands Reformed Congregations (NRC), de Noord-Amerikaanse zusterkerk van de Gereformeerde Gemeenten. Hij volgde daar ds. P. L. Bazen op.

Recent gaf ds. Hofman te kennen het zendingsveld te willen verlaten. In februari volgend jaar zal hij door de NRC beroepbaar worden gesteld, zowel voor Noord-Amerika als voor Nederland.

Ds. Hofman (40) heeft op drie continenten en in drie talen het Woord van God verkondigd. Waar ligt zijn thuishaven? "Wij zijn een beetje nomaden geworden, mensen die nergens meer thuis zijn. Petrus zegt: Wij hebben alles verlaten en zijn U gevolgd."

In 1988 riep de Heere hem tot het predikambt, vanuit Jesaja 49:1-6: "Ik heb U ook gegeven tot een Licht der heidenen, om Mijn heil te zijn tot aan het einde der aarde." Het duurde nog zeven jaar voordat Hofman tot de theologische school werd toegelaten. "De Heere werkt altijd door het onmogelijke heen, dat hebben we meer dan eens ervaren."

In de tekst uit Jesaja 49 lag zijn roeping voor het zendingswerk, om te zijn tot een licht der heidenen. "Het is een ingrijpende beslissing geweest om nu het zendingswerk te verlaten. Maar ik heb ook nooit de overtuiging gehad dat Jesaja 49 uitsluitend beperkt was voor de zending. Heidenen zijn er overal. De zending was weliswaar mijn eerste opdracht, maar niet mijn enige opdracht."

Bolivia

In Bolivia heeft ds. Hofman acht jaar lang gewerkt aan de opbouw van de jonge gemeente in het plattelandsdorp Loma Alta. "Ik ben daar niet echt een pionier geweest,

ook niet alleen evangelist. Waar ik me vooral op heb gericht, was om de gemeente die reeds was ontstaan op te bouwen in de gereformeerde geloofsleer, om daarin verdieping aan te brengen. En ik mag eerlijk zeggen dat de Heere het werk daar heeft willen zegenen."

In december 2006 werden in Loma Alta de eerste ambtsdragers bevestigd. "Op dat moment heb ik al gevoeld dat het werk voor mij zou gaan aflopen. Het werk was niet af, maar mijn taak was af. We hebben dat als een duidelijk keerpunt, als een aanwijzing van boven ervaren. Zelf hadden we gedacht er nog een paar jaar te zullen blijven, maar God leidt ons leven, dat doen we niet zelf. In alle ootmoed hebben we het werk aan de Heere teruggegeven."

In het zendingswerk moet toegewerkt worden naar een moment waarop de lokale bevolking het werk gaat overnemen, vindt ds. Hofman. "In Loma Alta is dat proces op gang gekomen, dat heb ik zien gebeuren."

In Bolivia zijn inmiddels drie kleine gemeenten ontstaan, in Loma Alta, in het kleine dorpje Rincon en in de grote stad Santa Cruz. Voor het eerst in zestien jaar zullen die gemeenten straks zonder predikant zijn. "Er ontstaat een lege plaats. Maar de Heere zal voorzien."

Filosofie

Zielen winnen voor Christus, dat was het doel van de afgelopen acht jaar. "Ik heb geprobeerd de mensen te binden aan het Woord. Een zendeling moet niet mensen binden aan zichzelf, alsof alles ophoudt als je weggaat, maar aan het Woord van God. Geen mens is onmisbaar. De Heere zal voor Bolivia zorgen."

Er wordt, vindt ds. Hofman, veel gefilosofeerd over de wijze waarop zending bedreven moet worden. "Ik kon daar zelf nooit zo goed mee uit de voeten. Ik heb onbekommerd en recht op de man af het Evangelie verkondigd, gesproken over recht en genade, over Adam en Christus, over zonde en vergeving. Er is in Bolivia geen water bij de wijn gedaan. De Heere verbindt alleen Zijn zegen aan een onvervalst Evangelie."

Bolivia is een grotendeels rooms-katholiek land, zoals de meeste landen in Latijns-Amerika. Het is ook een land vol straatgeweld en politieke onrust. "Het land hangt van corruptie aan elkaar, zowel politiek als sociaal. Het is wel een uitdaging om te leven in een cultuur waarin niemand elkaar vertrouwt. Het is erg enerverend om vertrouwen te winnen bij mensen die er altijd op uit zijn beter van de ander te worden. We willen echter het negatieve laten liggen en het positieve in onze gedachten meenemen."

Onbevangen

Tijdens zijn verblijf in Nederland is ds. Hofman hier en daar in gemeenten voorgegaan. "Dat doe ik onbevangen. Ik weet wel dat er in Nederland gauw in hokjes wordt gedacht, maar daar kan ik me niet zo druk over maken. Dan ben je alleen maar met jezelf bezig. We zijn geroepen het Woord te verkondigen zoals het er staat, niets meer en niets minder."

Waar zijn volgende werkterrein zal zijn, weet ds. Hofman niet. "Maar dat is de Heere al wel bekend. We leven in een stil vertrouwen dat Hij Zelf de weg zal wijzen. Het gaat er niet om waar wij willen zijn, ook niet om waar ik zou passen, maar het gaat erom waar de Heere ons hebben wil. Het is mijn gebed of Hij ons Zelf een plaats zal wijzen."

Familie Hofman

Zijn grootvader was predikant (ds. M. Hofman; 1873-1945), zijn oom was predikant (ds. A. Hofman; 1912-1990) en zijn vader was predikant (ds. H. Hofman sr.; 1931-2007). "Gods trouw rust zelfs op het late nageslacht. Mijn vader wilde dat ik dat op zijn sterfbed nog voorlas, Psalm 72: "Het nageslacht Zijn grootheid zingen, zolang het zonlicht schijnt." Ik kan alleen maar zeggen dat het een wonder is dat de Heere naar mij heeft omgezien, mij wil gebruiken in Zijn Koninkrijk. Dat zit niet in de naam Hofman, dat ligt niet aan mijn voorgeslacht, maar dat komt door de trouw van Gods verbond."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen