Petkova

Van Mozarts pianosonates is wel gezegd dat ze leuker zijn om te spelen dan om naar te luisteren. Als dit al een regel zou zijn, dan is de Sonate KV 457 de grote uitzondering. Hier horen we Mozart ver vooruitgrijpen op Beethovens dramatiek. Meteen de inzet al: een rakete in c-klein (gebroken drieklank in stijgende richting), en de toon is -letterlijk- gezet. Wat hij hier meegeeft aan emotionele lading is alleen nog te vergelijken met bijvoorbeeld zijn laatste symfonieën en pianoconcerten. Als altijd bij Mozart past de vormgeving perfect bij de emotionele inhoud. Dat is ook in de beide andere delen het geval. Het Adagio is heel fraai zangerig, met prachtige guirlandes, maar ook hier niet zonder drama. Het laatste deel zet lekker tegendraads in, waardoor de emoties meteen weer hoog oplaaien.

Volgens het booklet werd Mozart hier geïnspireerd door een heimelijke liefde. Naar mijn idee haalt Mozart voor deze sonate meer inspiratie uit zijn nieuwe Waltervleugel (1784). Die bood meer mogelijkheden dan elke piano die hij daarvoor had bespeeld. Vandaar die wonderlijke loopjes op de baskant van het klavier, vandaar die snelle repeterende nootjes in het tweede en derde deel, vandaar die felle accenten. Op deze piano was zoiets mogelijk.

Overigens worden die basloopjes juist op Petkova's moderne vleugel gemakkelijker wat groezelig dan op de fortepiano. Petkova speelt dit werk prima, zij het dat ze met name over het laatste deel ruim een minuut langer doet dan bijvoorbeeld Brautigam. Vier minuten of vijf betekent heel wat voor het tempo: in dit deel is zij echt iets te traag.

De andere werken worden door Petkova ronduit goed gespeeld. Ze geniet merkbaar van het publiek -en wederzijds- en in het algemeen straalt haar musiceren de noodzakelijke rust uit, ook bij snelle delen.

Het orkest geeft in het fantastische Jeunehommeconcert prima tegenspel tegen de piano. Juist in dit concert bereikt Mozart voor het eerst het niveau dat zijn latere concerten zo geliefd maakt: een ideale balans tussen solist en orkest. Verrassend is de inzet, waarbij de piano het orkestmotief beantwoordt. Meestal wachtte de solist tot het thematisch materiaal door het orkest was uitgestald om er dan mee aan de haal te gaan, maar hier doet de solist meteen mee.

En dan dat laatste deel! Overrompelend, steeds weer. Petkova weet er wel raad mee. De liveopnamen zijn gewoon goed.

"Mozart, Pianoconcert KV 271, Sonates KV 457/570", Marietta Petkova, Concertgebouw Chamber Orchestra, Marco Boni; Doron DRC3049; ca. 22,-.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen