Philpots banden met Nederland

Tips en Bokma leerden de Britse prediker Joseph Charles Philpot kennen door de vertaling van zijn preken in het Nederlands door Jacob Nieuwland en de publicatie daarvan door J. Campen uit Sneek. Dit vertaalwerk was gedaan in de periode 1854-'57 en omvatte ongeveer vijftig van de preken van Philpot en zijn boekje "What is it that saves the soul?". In zijn biografie "Der pelgrims metgezel" (1967) wijdde J. A. Saarberg een heel hoofdstuk (20) aan "Contacten met Holland". Philpot sprak Nederlands, Duits en Frans. De oorzaak van de voortdurende interesse in zijn leven en werk is overbekend. Philpots prediking heeft heel lang een snaar geraakt in de harten van Gods kinderen in Nederland. Hier was een man met de geest en het kaliber van Theodorus van der Groe; een man die veel van de Heilige Geest geleerd had over zijn gevallen, geruïneerde, zondige menselijke natuur en tegelijkertijd een man aan wie Christus Zich gezegend geopenbaard had als zijn Verlosser. Philpot was sterk beïnvloed door de werken van William Huntington. Zijn prediking droeg het waarmerk van iemand die de waarheden waarvoor hij streed, doorleefd had. Hij was geen vreemdeling van de weg die "de wijzen en verstandigen verborgen is, maar de kinderen geopenbaard."

Ripple

Vader Charles Philpot (1760-1823) was predikant van de anglicaanse gemeente van Ripple in Kent. Hij had gestudeerd aan Emmanuel College in Cambridge. Charles Philpot was een geleerd man die zich realiseerde dat zijn zoon Joseph iemand met aanzienlijke capaciteiten was. Daarom onderwees hij hem al op jonge leeftijd in de beginselen van het Grieks en het Latijn. Joseph Charles' moeder, Maria Lafargue, kwam uit een eenvoudig hugenotengeslacht. De voorouders van Philpot hadden allemaal bittere vervolging geleden om hun geloof na de herroeping van het Edict van Nantes door Lodewijk XIV in 1685. Elias ging uiteindelijk naar Clare College in Cambridge. Dr. J. H. Philpot, de jongste zoon van J. C. Philpot, zegt in het boek "The Seceders" (1931): "Mijn overgrootvader, Peter Lafargue, had niet één druppel Engels bloed in zijn aderen, en zijn dochter Maria kan beschreven worden als een halve hugenoot. Zij was ongetwijfeld degene, en niet de evenwichtige predikant van Ripple, van wie mijn vader zijn meest karakteristieke eigenschappen erfde, zijn warme en gevoelige temperament, zijn vaste en gepassioneerde toewijding aan waarheid, zijn sprekersgaven, altijd beperkt door een bijzondere Franse helderheid van gedachten en een systematische presentatie, een ten slotte zijn frisse huidskleur, gitzwarte haar en prachtige ogen. Geen echte Engelsman keek ooit de wereld in met ogen als die van hem, grote, donkere, heldere ogen, die konden flitsen en dimmen en opvlammen en uitdoven en in feite alles konden, behalve twinkelen."

Taylors School

Toen Joseph Charles Philpot negen jaar oud was, stuurde zijn vader hem naar een kostschool, naar de Merchant Taylors School in Londen. Hier kreeg hij tbc en hij werd thuisgebracht om te herstellen of te sterven. In feite herstelde hij gedeeltelijk, en in zijn verdere leven kampte hij met een zwakke gezondheid. Hij was het vijfde kind uit een gezin van acht (vier jongens en vier meisjes) en in zijn jonge jaren zag hij vier van zijn broers en zussen sterven aan tbc en begraven worden op het kerkhof van Ripple. Wie kan beoordelen welke gevolgen deze gebeurtenissen op hem hadden? Terwijl hij thuis herstelde, las hij met vrucht uit zijn vaders bibliotheek. Vervolgens werd hij naar St. Paul's School in Londen in de schaduw van de grote kathedraal gestuurd, waar hij van zijn 12e jaar tot zijn 19e jaar verbleef. Philpot leerde Hebreeuws, Grieks en Latijn en was in staat om vloeiend uit de laatste twee dode talen te vertalen en zowel proza als poëzie in de beide talen te schrijven. Toen hij uiteindelijk een graad behaald had aan Worcester College, ging hij in het najaar van 1821 naar de universiteit van Oxford. Helaas overleed zijn vader plotseling aan een beroerte in februari 1823 terwijl Joseph daar was. Joseph Charles behaalde een eerste graad in de klassieke talen in 1824 en bleef de volgende achttien maanden in Oxford om leerlingen privé les te geven.

Ierland

In het jaar 1826 werd hij door een rijke Ier uitgenodigd om in Ierland leraar van diens twee zoons te worden. Overgehaald door het hoge salaris verliet Philpot Oxford en ging naar Ierland. Hij zei later zelf dat in deze tijd Gods genade zijn ziel nog niet aangeroerd had. In Ierland kreeg hij de zus van zijn leerlingen lief, Anne Pennefather, een mooi, intelligent, serieus meisje. Hun liefde was echt en diep, maar haar vader, Edward Pennefather, oordeelde dat Philpot, hoewel hij bestuurslid was van Worcester College, niet rijk genoeg was voor zijn dochter en niet gezond genoeg, dus werd zij naar vrienden gestuurd. Hierdoor werd Philpot zeer bedroefd, en in Gods wonderlijke raad was dit het middel tot het begin van het werk van genade in zijn ziel. Jaren later, in een terugblik in de Gospel Standard van 1855, zei hij: "Ik heb alle reden om van Ierland te houden, want daar, in het vroege voorjaar van 1827, kwamen de eerste stralen van licht en leven in mijn voorheen dode ziel, en de Ierse valleien en bergen waren getuigen van de eerste tranen en gebeden die uit mijn hart opstegen naar de genadetroon." In zijn preek "Winter before Harvest" (Winter voor de oogst), die hij augustus 1837 in Oakham hield, zegt Philpot: "Ik herinner me de plaats precies -een kleine tuin, verborgen door gebouwen en overgroeid door heesters- waar deze bloem mijn hart opende. Maar de gebouwen konden het niet verbergen, noch konden de bomen het overschaduwen, noch kon de damp het opsluiten. De knop opende, de bloem barstte en op hetzelfde moment keek het oog omhoog en zei de mond: Wien heb ik in de hemel nevens U? Nevens U lust mij niets ook op deze aarde."

Gebedenboek

Hij keerde in 1827 uit Ierland naar Oxford terug. Zijn hele leven was nu veranderd. Zijn vrienden merkten dat hij anders was. Hij kon niet langer genieten van het goddeloze gezelschap van het college en uiteindelijk besloot hij in 1828 om het college en de universiteit te verlaten en predikant te worden in de anglicaanse kerk van Stadhampton, een dorp ten zuiden van Oxford. Hij betrok een kamer op een boerderij en preekte onder de dorpelingen tot 1835. Hier ging de Heere verder met Zijn werk in het hart. Als gevolg daarvan ging Philpot zien dat hij niet kon blijven in een kerk die goddeloze mensen toestond deel te nemen aan het heilig avondmaal. Iedereen die als kind gedoopt was en belijdenis gedaan had, mocht aanzitten aan de tafel. Volgens het gebedenboek van de Anglicaanse Kerk moest Philpot ook al zijn gemeenteleden in een vaste en zekere hoop op eeuwig leven begraven. Velen van hen hadden goddeloze levens geleid. In Stadhampton werd zijn dienst rijk gezegend en uit de omliggende plaatsen kwamen velen om hem te horen preken. Ook ontmoette Philpot hier William Tiptaft, die predikant van een nabijgelegen anglicaanse kerk in Sutton Courtney was. Tiptaft had dezelfde zorgen als Philpot. In 1831 verliet Tiptaft de Anglicaanse Kerk en stichtte hij een Strict Baptist-kerk in Abingdon. Maar voordat Tiptaft zich afscheidde, verbleef Philpot in de winter van 1830/31 bij hem in de gemeente van Sutton Courtney. Tiptaft hielp hem door een ernstige infectie aan zijn longen, waar hij enkele maanden mee te kampen had, heen. Philpot schreef later over een heel bijzonder openbaring van Christus die hem tijdens deze periode van ziekte werd gegeven.

Allington

Rond deze tijd had Joseph Parry, een boer en diaken van een nieuwe kerk in Allington in Wiltshire, gehoord van J. C. Philpot. Hij ging naar Stadhampton om Philpot te ontmoeten in de hoop dat hij de Anglicaanse Kerk zou verlaten en predikant zou worden in de Strict Baptist-kerk van Allington. Het resultaat was dat Philpot de Anglicaanse Kerk in maart 1835 verliet en in juni naar Allington kwam. Boven de kansel in de kerk van Allington hangt een gedenkteken over het feit dat Philpot zijn eerste preek onder Strict Baptists in die kerk hield in juni 1835 en zijn laatste preek onder hen in september 1869. Philpot voelde zich nu verplicht gedoopt te worden door onderdompeling. Dit gebeurde in Allington door John Warburton uit Trowbridge op 13 september 1835. Hij bleef in Allington tot juni 1836 en preekte voor grote aantallen mensen die uit alle omliggende dorpen kwamen om hem te horen. Zijn prediking was erg indringend voor deze tijd. In 1836 verliet Philpot Allington en ging naar Abingdon om voor Tiptaft te preken, daarna naar Oakham in Ruthlandshire om voor enkelen van Tiptafts familieleden te preken en later naar Stamford. Na gepreekt te hebben in Cambridge, Welwyn en Londen keerde Philpot uiteindelijk in september toch weer terug naar Allington. Maar zijn prediking in Oakham en Stamford werd zo gezegend dat hij de wens had daarheen terug te keren. Dat deed hij dan ook in oktober. Hij bleef daar gedurende de winter. Hier preekte en publiceerde hij in oktober 1836 de preek "The Heir of Heaven walking in Darkness and the Heir of Hell walking in Light" (Jesaja 50:10, 11).

Boer Parry

Nu begonnen Philpots reizen langer te worden. In september 1837 was hij in Manchester, waar hij voor William Gadsby preekte. Hier verscheen zijn preek "Winter before Harvest" in druk. Korte tijd later was hij bezig met de voorbereiding van de publicatie van John Warburtons boek "Mercies of a Convenant God" (Weldadigheden van een Verbondsgod). In 1838 keerde hij voor twee maanden terug naar Allington. In juli van dat jaar trouwde hij in Oakham met Sarah Keal, een dochter van William Tiptafts zus. De wittebroodsweken brachten ze door in Plymouth, bij zijn moeder. Inmiddels had Philpot een beroep ontvangen om predikant te worden van de Strict Baptist-kerken in Stamford en Oakham. Hij nam dat aan. In het najaar van 1838 keerde hij met zijn jonge bruid terug naar hun nieuwe huis in Rutland Terrace in Stamford en zijn pastoraat in Stamford en Oakham. Hier zouden ze de volgende 26 jaar blijven met hun vier kinderen -twee zoons, Charles en Joseph, en twee dochters, Sarah en Deborah- totdat Philpots gezondheid het niet meer toeliet. In 1864 verhuisde Philpot naar Croydon, waar een droger en warmer klimaat heerste. Daar zat hij onder de prediking van Francis Covell in de West Street Chapel. Boer Parry uit Allington was teleurgesteld in zijn hoop dat Philpot zijn predikant zou zijn. Ieder jaar ging Philpot een maand preken in de Gower Street Chapel in Londen. Ook ging hij twee maanden naar Allington om van de zomer in Wiltshire te genieten, door de heuvels te rijden op de paarden van boer Parry en voor grote gemeenten te preken voordat hij weer terugkeerde naar Stamford.

The Gospel Standard

In april van het jaar 1838 schreef Philpot zijn eerste recensie in het kerkblad van de Strict Baptists, The Gospel Standard, over Warburtons boek "Mercies of a Convenant God". Het was de eerste van een lange serie besprekingen. Na het overlijden van William Gadsby in 1844 werkte hij als assistent-redacteur van The Gospel Standard met John M'Kenzie, en toen M'Kenzie in augustus 1848 overleed, werd hij de enige redacteur, een functie die hij behield tot zijn overlijden in 1869. Terwijl Philpot redacteur was, groeide de oplage van The Gospel Standard tot 17.000 exemplaren per maand. Zijn preken werden erin opgenomen, in grote hoeveelheden afgedrukt en door de hele wereld verkocht. Philpot werd de leider van een afgezonderde groep predikanten, onder wie John Warburton, John Kershaw, William Tiptaft, Daniel Smart, Thomas Godwin, John Grace, Francis Covell en Joseph Tanner. John Warburton leefde tot 1857. De eenvoudige wever uit Lancaster en de geleerde uit Oxford (die de Bijbel iedere dag in de grondtalen las) voelden zich hartelijk aan elkaar verbonden. Bij hun eerste ontmoeting in Abingdon hadden ze voor elkaar gevreesd, de één vanwege zijn gebrek aan scholing en de ander vanwege het feit dat hij minder genade had.

Croydon

In augustus 1869 hield Philpot zijn laatste preek in de kerk van Allington. Hij keerde terug naar Croydon. Hij bleef wel The Gospel Standard leiden, maar was niet in staat weer te preken. De gevolgen van de ziekte in zijn jeugd namen nu zijn krachten weg. Langzamerhand werd hij zwakker, totdat hij 9 december 1869 op de relatief vroege leeftijd van 67 jaar overleed. Hij werd begraven op de Queens Road Cemetery in Croydon door zijn vrienden Francis Covell en Thomas Godwin. Zijn preken, die zowel in het Engels als in het Nederlands gedrukt zijn, worden nog steeds veel gebruikt in leesdiensten. Zijn stem zwijgt nog niet. Hij spreekt nog, nadat hij gestorven is.

Ds. J. R. Broome is predikant van de Strict Baptist-gemeente te Trowbridge (Wiltshire).

Levensloop van Joseph Charles Philpot

1802: geboren te Ripple 1828: in Stadhampton bevestigd tot predikant van de Anglicaanse Kerk 1835: afscheid van de Anglicaanse Kerk 1836: intrede als predikant van de Strict Baptists te Stamford 1855: Philpots preken verschijnen in het Nederlands 1864: een zwakke gezondheid noodzaakt Philpot zijn arbeid neer te leggen 1869: Philpot sterft en wordt begraven in Croydon

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen