„In m’n preken vind je de zee terug”

Boulevard 13: Een hoog, wit huis, dat samen met de buurhuizen een lang lint van bebouwing vormt langs de Katwijkse boulevard. Een gewoon huis, zo op het eerste gezicht.

Maar wie één keer door het woonkamerraam naar buiten heeft gekeken, durft het woord “gewoon” niet meer in de mond te nemen. Precies voor het huis zit er een dalletje in het duin zodat je niet een mager reepje zee ziet, maar de hele watervlakte, inclusief het strand. Het is bijna te veel voor een Veluwenaar.

Dominee Stam kan amper wachten om een nóg mooier uitzicht te laten zien. Na de koffie rent hij bijna de trap op naar z’n studeerkamer. Een qua afmetingen bescheiden vertrek, volgestouwd met boeken. Voor het kamer brede raam staat het bureau en achter het glas is het opnieuw de zee die alle aandacht opeist. Zo mogelijk nog overweldigender dan beneden.

Rechts van het raam hangen portretten van mannen van naam: Calvijn, Kohlbrugge, Zwingli, Paauwe. Maar ook een foto van de tien hervormde pastores die nu de gemeente van Katwijk dienen. Ds. Stam lacht als hij z’n zeer stemmig geklede collegae benoemt. „U ziet, het is een kleurenfoto geworden”.

Zelf is hij een van de vijf confessionele predikanten van Katwijk. „Ach, wat heet? Ik ben hervormd, punt. Of een Bonder met een gezang, zo u wilt”. In de boekenkast wordt een groot gedeelte van de ruimte ingenomen door geschriften van en over dr. H. F. Kohl brugge, de favoriete theoloog van ds. Stam. „Er gaat geen dag voorbij of ik lees iets van hem”.

Kok

Eenmaal wiebelend op z’n bureaustoel vertelt de predikant op bijna schuchtere toon hoezeer Katwijk, de zee en de visserij de liefde van zijn hart hebben. „Ik heb altijd hofmeester willen worden. Dat leek me prachtig. Maar uiteindelijk ben ik niet verder gekomen dan kok. Afkomstig uit een Vlaardings geslacht van zeevarenden lag m’n hart echter toch bij de zee. Ook toen God me riep tot het ambt. Een krachtdadige roeping van de maag naar de ziel.

M’n eerste gemeente was Ter Aar. Erg goede jaren gehad en ook een schitterend uitzicht, hoor. Maar toen kwam Katwijk. Dat lag vanaf het begin in m’n hart, ook al was ik er nooit geweest. Toen ik hier eenmaal achter dit bureau zat, heb ik zitten huilen. Ik heb God gedankt dat hij me nu toch een stukje van de zee gegeven had”.

Achterbanvrees

„Of dit uitzicht me gevormd heeft? Zeker weten. Uitzicht geeft inzicht. In m’n preken vind je de zee terug. Als ik hier achter dit bureau m’n preken zit te maken, kijk ik altijd uit over de zee. Dat geeft zo veel denkstof, ‘k Heb wel eens gezegd: God is net als de zee; altijd Dezelfde, maar nooit hétzelfde. Soms, op een mooie dag, lijkt de zee zo lieflijk, glad als een spiegel. Alsof je haar in je zak hebt. Maar vergis je niet! Bij storm is er weer een heel andere zee”.

„De zee heeft me ruimer, gunnender gemaakt. Met zo’n uitzicht kun je toch niet bekrompen zijn?” Even wordt hij fanatiek: „Dit ruime vóóruitzicht heeft me vooral geleerd dat ik geen achterbanvrees hoef te hebben. Want dat is heel slecht voor een predikant. Dan word je een dienaar van mensen in plaats van een dienaar van God”. Hij zucht. „Ach, het is soms zo moeilijk uit te leggen”. Bijna hunkerend kijkt hij uit over het water. „Ik ben een gevoelsmens. Al kan dat verkeerd uitgelegd worden. Want de trouw moet het wel winnen van de liefde. Maar ja, de meest concrete vorm van liefde is natuurlijk weer trouw”.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen