Nabil Nijm heeft reden tot lachen
Irak stuurt aan op tweespalt tussen de Arabische wereld en het Westen
De Iraakse Ambassadeur in Cairo, Nabil Nijm, doet zijn best om Irak als het weerloze slachtoffer van de Amerikaanse politiek te presenteren. Daarmee probeert de diplomaat aan sympathie in de Arabische wereld te winnen, waar steeds meer stemmen opgaan de boycot tegen Irak te beëindigen.
De ambassadeur haalt in een vraaggesprek eens flink uit naar de sanctiecommissie van de Verenigde Naties. Hij beweert dat zijn land aan alle eisen voldoet om de sancties op te heffen, maar dat met name de Verenigde Staten dwarsligt. Volgens Nabil Nijm zou mevrouw Madeleine Albright, de Amerikaanse minister van buitenlandse zaken, hebben gezegd dat de sancties tegen Irak nooit zullen worden opgeheven, ook al voldoet Irak aan alle eisen van de commissie.
Nabil vindt het een vanzelfsprekende zaak dat Irak twee dagen geleden een vliegtuig met 104 pelgrims naar Saudi- Arabië stuurde. „De koning van Saudi- Arabië zal niemand tegenhouden die de pelgrimstocht naar Mekka wil maken”, aldus de ambassadeur.
Embargo
De pelgrimage naar Mekka is voor moslims een belangrijke religieuze plicht die elke moslim ten minste één keer in zijn leven moet maken. De Veiligheidsraad van de VN verwierp enkele dagen eerder een Iraaks verzoek pelgrims naar Mekka te vliegen en bevroren Irakese tegoeden vrij te maken voor pelgrimage.
Een week eerder vlogen de Libiërs, ondanks de sancties van de VN, een vliegtuig met pelgrims naar Saudi-Arabië. Diplomaten in Saudi-Arabië zeggen dat hun land pelgrims met een geldig visum het recht op pelgrimage niet kan onthouden. Het vliegverbod op Libië en Irak wordt keer op keer geschonden als het pelgrims betreft. Als pelgrims zouden worden tegengehouden zou dat niet alleen in de betrokken landen, maar in de gehele islamitische wereld verzet uitlokken.
Nabil Nijm getroost zich veel moeite een beeld te schetsen van het brave Irak dat door onredelijke eisen van de VNsanctiecommissie en de VS wordt getroffen. „We hebben geen embargo geschonden. Irak had het recht deze pelgrims te vervoeren. Het verzet tegen deze vlucht komt van de VS, niet van de VN. De VS bepaalt welke resoluties in de Veiligheidsraad wel of niet worden aangenomen”.
De diplomaat probeert met meer voorbeelden te laten zien hoe onredelijk de VS in zijn ogen is. „Nadat we de olievoor- voedselovereenkomst sloten, werd vanaf 10 december 1996 weer olie geëxporteerd. Met het daaraan verdiende geld mochten we volgens de overeenkomst voedsel en medicijnen kopen. Maar de sanctiecommissie moet elk contract met bedrijven die met ons zaken willen doen goedkeuren. En daarover doen ze heel moeilijk. Van de 450 contracten die we willen afsluiten voor het importeren van voedsel zijn er nog maar 45 goedgekeurd en van de 501 contracten voor medische voorzieningen slechts 35. Door de moeilijke procedures is daarvan nog niets in Irak aangekomen”. Nabil lacht zelfvoldaan om de punt die hij in eigen ogen heeft gescoord.
Hij probeert zijn succes uit te bouwen: „De directeur van de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) was in Irak en verklaarde in een persbericht op 27 februari dat de boycot een vrijwel volledig ineenstorten van het Iraakse gezondheidsstelsel heeft veroorzaakt”. Weer tovert hij een lachje tevoorschijn, om vervolgens mee te delen dat door het gebrek aan medicijnen en onderdelen voor medische apparatuur vanaf 1991 al meer dan 800.000 kinderen in de leeftijd tot vijf jaar het leven hebben verloren.
Koeweit
„Die sanctiecommissie werkt ons alleen maar tegen”, vervolgt Nabil. „Ze hebben tot nu toe alleen nog maar contracten met bedrijven in de VS, Engeland en Frankrijk goedgekeurd”. Daarmee wil hij aantonen dat het deze landen er alleen maar om gaat hun eigen belangen te dienen.
Over de Arabische wereld is de ambassadeur Nabil lovend: „We zijn allen broeders. Egypte en Irak zijn de belangrijkste Arabische landen. We hebben verschillen met Koeweit en andere landen, maar we willen onze relaties verbeteren. We willen geen westerse interventie in onze regio. Die militaire aanwezigheid van westerse troepen in Koeweit en andere landen werkt alleen maar destabiliserend”.
Daar wordt in Koeweit toch beslist anders over gedacht. De angst voor een nieuwe Iraakse poging Koeweit in te lijven is onverminderd groot. Een van de geschillen die met Koeweit moeten worden opgelost zijn de 588 in Irak vermiste Koeweiti’s. Nabil zegt dat Irak alles heeft gedaan om de vermisten te vinden. „We hebben geen belangen bij Koeweitse gevangenen. En kijk eens naar de Verenigde Staten. Er zijn ook nog steeds Amerikanen in Vietnam vermist”.
Maar die vergelijking gaat mank. De vermiste Amerikanen zijn vooral tijdens oorlogshandelingen vermist. De Koeweiti’s waren gevangenen die naar Irak waren gevoerd. Die kunnen toch niet zomaar zijn verdwenen.
Waterdicht
De retoriek van ambassadeur Nabil slaat goed aan in de Arabische wereld. De sympathie voor Irak groeit. Meer en meer mensen vinden dat de sancties tegen Irak nu wel lang genoeg hebben geduurd. De gevolgen voor de Iraakse bevolking zijn verschrikkelijk.
Maar sceptici vertrouwen de Iraki’s niet. De contracten voor de leveranties van voedsel en medicijnen moeten waterdicht zijn. Het is niet de bedoeling dat handelaren bevoorbeeld twee prijzen hanteren: een prijs volgens contract en een ander bedrag onder de tafel dat dan door Irak voor wapenaankopen kan worden gebruikt. Het mag ook niet zo zijn dat er producten onder de vlag van medicijnen in het land komen die later in de chemische of biologische oorlogsvoering kunnen worden gebruikt.
Het grootste probleem met Irak is dat er geen vertrouwensbasis is. Het regime heeft laten zien dat het over lijken gaat. Saddam Hoessein heeft honderdduizenden eigen soldaten in de oorlog om Koeweit de dood in gejaagd. Eerder verloren honderdduizenden het leven in een jarenlange voortslepende oorlog met Iran. Militaire geheimen worden maar met moeite aan de VN prijsgegeven. Controle in een groot land als Irak is moeilijk en het vermoeden bestaat dat Irak vooral nog chemische en biologische wapens verborgen houdt.
Sympathie
Dat de sancties voortduren heeft Irak daarom vooral aan zichzelf te wijten - waardoor inderdaad zoveel kinderen het leven hebben verloren. Irak gebruikt de grote kindersterfte om onder de sancties uit te komen.
In de Arabische wereld speelt Irak slim in op de Arabische en islamitische sentimenten. Het leed van de eigen bevolking wordt uitgebreid belicht, terwijl de Iraakse pogingen de sancties te ontduiken nauwelijks aandacht krijgen. Dat is de Iraakse methode. Sympathie in de Arabische landen winnen om daarmee een wig te drijven tussen het Westen en de Arabische wereld. Daarvoor wordt ook de pers bespeeld.
Ambassadeur Nabil Nijm heeft reden genoeg voor zijn lachjes. De sympathie met de getroffen bevolking van Irak groeit, maar het regime is niet veranderd.
Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt
voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen,
vragen, informatie: contact.
Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing.
Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this
database. Terms of use.
Bekijk de hele uitgave van zaterdag 12 april 1997
Reformatorisch Dagblad | 40 Pagina's
Bekijk de hele uitgave van zaterdag 12 april 1997
Reformatorisch Dagblad | 40 Pagina's