Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

COC in de Kloosterkerk

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

COC in de Kloosterkerk

3 minuten leestijd Arcering uitzetten

Een klooster claimt kuisheid. Gewijde geestelijken gingen een gezellin uit de weg. Het celibaat was onverbiddelijk. De els tot onthouding scheen absoluut Priesters pijnigden zich. Maar protestanten passeerden deze roomse penitentie. Zij proclameerden de wettigheid van het huwelijk voor hun pastores. Betreffende hun visie op homoseksualiteit trekken behoudende gereformeerden echter één lijn met Rome: praktiseren is fout.

Het COC viert als belangenbehartiger van hen die ‘anders’ leven zijn vijftigjarig bestaan. Over twee weken. Met een kerkdienst En dat uitgerekend in de Haagse Kloosterkerk Alsof er geen comfortabeler, moderner gebouwen te vinden zijn in de residentie. Panden die meer passend zijn voor propaganda van het progressieve levensgevoel.

Het verbijsterende van de op 27 april te houden viering -dat lijkt een beter woord dan kerkdienst- is niet primair de naam van het monumentale gebouw. Deze wekt gedachten aan celibataire monniken. Maar de Reformatie kende een nieuwe ‘regeling’. Luther trouwde met Katharina van Bora. Calvijn met Idelette van Bure.

De voorgenomen samenkomst is schokkend omdat de Kloosterkerk voor calvinisten die hun wortels in Genève weten een symbolische waarde toekomt Prins Maurits verscheen anno 1617 demonstratief in dit godshuis. Daarmee partij kiezend voor de contraremonstranten. Hij bleek het middel tot redding van de door twist verscheurde vaderlandse kerk.

Bijna vier eeuwen geleden gloorde hoop in dit historisch gebouw. Door de blijvende erkenning van het gereformeerde dogma. Onze samenleving voer wel bij dit herstel. Anno 1997 triomfeert de wanhoop. Waar de moderne mens staat op de puinhoop van ethiek en alle morele waarden. Regels die zo heilzaam zijn, dat ze zich niet straffeloos laten vertreden.

Zo blijkt de Kloosterkerk opnieuw een keerpunt een kerf op de stok van de geschiedenis, een teken. Laat de diepe betekenis hiervan ons niet ontgaan. Die van de omkering van normen en het ontkennen van oude taboe’s. Laat ieder erop bedacht zijn. Want het gebeuren in ’s Gravenhage is niet een wortel waarvan wij niet weten wat eraan zal ontspruiten. Het is de vrucht van ons vergroeid volksgeweten. Een symptoom van een proces los van de Allerhoogste God.

Presteren geeft de toon aan in onze samenleving. Dat begon waar de mens als God wilde zijn. Het leidt tot zelfbevestiging. Wie heeft Hem nog nodig? Met het verdwijnend ontzag voor de Levende gaat tevens de achting voor de kerk teloor; en voor haar geboden en ambtsdragers. Wat voorheen verboden was, blijkt nu toegestaan. Meer dan dat het heet heilig en wettig.

Laat niemand zich sussen met de ‘wetenschap’ dat deze wind ‘zijn’ kerk voorbij waait Ook bij bijbelgetrouwe christenen taant het ontzag voor gezag. Tolerantie is ”in”. Behalve als het om behoudende bevolkingsgroepen gaat Maar ook binnen die subculturen zelf begint het te rumoeren; is sprake van een voortdurend balanceren tussen de bereidheid om te luisteren, maar tegelijk de Bijbel na te spreken. Wie daarbij de indruk wekt verkeerde accenten te leggen, krijgt de wind van voren. Van ‘rechts’ of ‘links’.

De kerfstok van onze samenleving raakt vol. Is er dan geen hoop? Welzeker. Want het Woord van God blijft waar. Maar het beschermende groepsdenken blijkt op de lange duur onvoldoende. Meer dan ooit komt het er in onze maatschappij op aan een persoonlijk relatie te kennen met de levende God. Vaker dan voorheen vraagt de wereld, woordeloos, of onze belijdenis een belevenis was. De situatie eist persoonlijk getuigenis.

De prins gaf dat, in 1617, in de Kloosterkerk. Kennelijk klinkt er nú de roep tot zondige omkering van normen in plaats van tot koesteren van kuisheid. Dat proces gaat ons allen aan. Maar die wetenschap weerhoudt niet van protest.

Dit artikel werd u aangeboden door: Reformatorisch Dagblad

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van zaterdag 12 april 1997

Reformatorisch Dagblad | 40 Pagina's

COC in de Kloosterkerk

Bekijk de hele uitgave van zaterdag 12 april 1997

Reformatorisch Dagblad | 40 Pagina's