Een opvangcentrum voor ‘boze’ wolven
Illegaal Nederland binnengesmokkelde dieren zijn niet als huishond te houden
De wolf werd precies honderd jaar geleden voor het laatst in Nederland gesignaleerd. Althans, op vrije voeten. Wie denkt dat deze verre voorvader van de huishond sindsdien hier geen stap meer heeft gezet, komt bedrogen uit. Gedreven door een voor de mens veelal onbegrepen instinct, zet een aantal van deze imponerende dieren het anno 1997 op een huilen. Aan een bosrand bij het Brabantse Terheijden…
Wolven kwamen vroeger in alle landen van Europa voor. In groepsverband jaagden ze op herten, zwijnen en kleinere dieren. Met het in cultuur brengen van het landschap en de opkomst van de veehouderij begon echter een klopjacht op deze dieren. De belangen van wolf en mens botsten zodanig dat boeren, herders en jagers ervoor zorgden dat het beest uiteindelijk het onderspit moest delven. In 1897 hield de laatste Nederland voor gezien.
Dankzij allerlei beschermingscampagnes is de Europese wolf bezig aan een comeback. Zo is hij vanuit Polen Duitsland ingetrokken en zijn soortgenoten uit Italië in Frankrijk gesignaleerd. Verwacht wordt dat de dieren binnen vijftien jaar door de bossen op de Frans-Duitse grens een route naar de Belgische Ardennen vinden.
Illegaal
Ook in Nederland bevinden zich weer wolven. Theo van Hilst, dierenpensionhouder en gediplomeerd hondenopvoeder in Terheijden, „weet zeker” dat het er momenteel tussen de dertig en veertig zijn. „De pitbull-rage is voorbij, maar er zijn nog steeds lieden die aan gevaarlijke huisdieren een bepaalde status ontlenen. Die categorie heeft het oog op de wolf laten vallen. In hun ogen is zo’n beest in huis het einde”.
Via het illegale handelscircuit is het vrij eenvoudig aan een wolf te komen. „Je rijdt naar een vogeltjesmarkt in België, laat daar blijken dat je interesse in een wolfje hebt en je krijgt binnen vijf minuten een adres. Officieel mogen wolven niet in Nederland ingevoerd worden. Geen haan die er echter naar kraait als je met zo’n beestje in de achterbak de grens passeert”.
Ook in landen zoals Spanje en Griekenland worden toeristen nestjes honden te koop aangeboden. „Gaat de koop niet door, dan worden de beestjes afgemaakt, vertellen de verkopers. Menige toerist denkt zo een puppie gered te hebben, maar blijkt achteraf met een wolf te zijn opgezadeld”.
Voedselnijdig
Wat veel mensen bij de aanschaf niet beseffen, is dat het om een levensgevaarlijk dier gaat. „De schattige pup ontpopt zich al gauw tot een beest waarmee niet te spotten valt. De wolf is weliswaar de verre voorvader van de huidige huishond, maar daar houdt de overeenkomst op. Een wolf is absoluut geen hond en valt niet te temmen. Je kunt hem niets leren. Het beest komt nooit op bevel. Naar het commando ”zit” of ”af” luistert hij gewoon niet. Zindelijk worden is er evenmin bij; om zijn territorium af te baken piest hij het hele huis onder en dat zal hij blijven doen. Bovendien bijt en scheurt hij je hele meubilair kapot”.
Van Hilst kan het rijtje problemen met gemak uitbreiden. „Als roofdier is een wolf voedselnijdig. Dat wil zeggen dat hij ieder ogenblik kan bijten als je te dicht in de buurt van zijn voedsel komt. Hem aan de lijn laten lopen, lukt ook niet. Een correctie met een slipketting wekt agressie op en resulteert juist in een aanval richting baas. Corrigeren moet zo natuurlijk mogelijk. Met de hand kun je een correctiemiddel, de ”staartbijt”, toepassen. Je doet dan een korte greep in de staart. Dat wekt geen agressie of angst op, want je doet wat ze zelf doen. Je moet het ais mens uit je hoofd zetten dat je een wolf de baas wordt. Daar komt bij dat de meesten niet in staat zijn om wolvengedrag goed te interpreteren”.
Roodkapje
Een wilde wolf zal nooit uit zichzelf op een mens afkomen. „Mensen aanvallen -het Roodkapje-syndroom- doen ze in de vrije natuur nooit. Maar in gevangenschap reageren ze anders. Vluchten is dan meestal uitgesloten en daardoor treden andere mechanismen van zelfbehoud in werking”. Levensgevaarlijk wordt het ais er kleine kinderen in huis zijn. „Rent een peuter of kleuter door de kamer, dan dwingt het jachtinstinct van de wolf hem achter het kind aan te gaan. Valt het kind, dan is het mis. Op dat moment beschouwt het dier hem als prooi. In Amerika zijn zo ai diverse kinderen doodgebeten”.
Ontstaan er problemen, dan komt meestal de dierenarts eraan te pas om het beest een spuitje te geven. Van Hilst vindt dat verschrikkelijk. „De wolf kan er tenslotte niets aan doen. Je praat ook over een bedreigde diersoort. Om die reden heb ik de aanzet gegeven tot de Stichting Wolvenopvang Nederland. Ontstaat er nu ergens een probleem met een wolf, dan kan de ‘boosdoener’ in eerste instantie hier tijdelijk worden opgevangen”.
Spreekbeurten
Eind 1995 werd het centrum naar Amerikaans voorbeeld en met steun van de Dierenbescherming opgezet. De eerste wolvenopvang in Europa beslaat een terrein van 1400 vierkante meter. Achter het ruim drie meter hoge hek leven op dit moment vijf wolven, die tijdens het gesprek regelmatig in koor huilen. Van Hilst streeft ernaar de opgevangen dieren na een maand of zes in een omgeving te plaatsen waar de leefomstandigheden zo natuurlijk mogelijk zijn.
De tweede doelstelling van de stichting is het geven van voorlichting over de wolf „Een eeuw geleden werd de laatste vrije wolf in Nederland gezien. Omdat de mens hem nu illegaal ons land weer binnensmokkelt, met alle problemen van dien, hebben we 1997 uitgeroepen tot Jaar van de Wolf. Kinderen mogen gratis materiaal voor hun spreekbeurt opvragen en we geven lezingen, waarbij mijn twee Canadese Timberwolven aanwezig zijn”.
Van Hilst doelt op het teefje Lupa en de reu Pokino, die hij in 1993 van een Belgische handelaar kocht. „Ik was gefascineerd door wolven, maar wilde ook hun gedrag observeren om kennis op te doen voor mijn werk als hondentrainer. Ze waren gelukkig pas twaalf dagen oud, want ik wist van de noodzaak om ze binnen twee weken na de geboorte met mensen te socialiseren. Zo heb ik ze kunnen opvoeden tot de ‘houdbare’ wolven die ze nu zijn. Door hen heb ik zelfs mijn systeem van hondenopvoeding omgegooid. Ik werk minder corrigerend en meer stimulerend”.
Achter in de ren loopt een wolvin rusteloos heen en weer. „Die is geen mensen gewend en is schuw”, zegt Van Hilst. Het is de bedoeling dat het dier naar een wolvenbos in Schotland verhuist.
Voor informatie en donaties Stichting Wolvenopvang Nederland: 0162-437822.
Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt
voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen,
vragen, informatie: contact.
Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing.
Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this
database. Terms of use.
Bekijk de hele uitgave van vrijdag 11 april 1997
Reformatorisch Dagblad | 36 Pagina's
Bekijk de hele uitgave van vrijdag 11 april 1997
Reformatorisch Dagblad | 36 Pagina's