Uit de kerkelijke pers
De Wachter Sions
Het is een wonderlijke tegenstelling die we lezen in 2 Korintbe 4:8b. De apostel Paulus zegt daar: „Twijfelmoedig, doch niet mismoedig”. In De Wachter Sions, het weekblad van de Gereformeerde Gemeenten in Nederland, beantwoordt ds. F. Mallan een vraag over deze tekst.
De twijfelmoedigheid kan hoog oprijzen in de ziel, zodat ook werkelijk alle sterkte vergaat en men op de Heere ook niet meer hopen kan. De Heere doet echter Zijn volk daarin niet omkomen. Vriend, als men terugkijkt, dan moet men eerlijk zeggen: „Waar zou ik toch toe gekomen zijn, als de Heere me niet had bewaard!”
God komt op Zijn tijd toch altijd maar weer Zijn volk te hulp in de meest moedbenemende omstandigheden. Maar Hij doet dat niet altijd op zulk een wijze als wij wel graag zouden willen. Wij willen van ons kruis verlost worden, maar hoewel het de Heere ook wel behaagt om in bepaalde moeilijke omstandigheden uitkomst te geven, wat ook bij Josafat gebeurd is als het een Beracha mocht worden, een dal des lofs, zo gebeurt het toch meerdere malen dat de Heere op Zijn tijd Zijn volk doet weten dat dit de weg is die men gaan moet, een weg die men wellicht gaan moet tot het einde van zijn leven toe.
Wij willen altijd graag van ons kruis verlost worden, maar we moeten ermee verenigd worden. Daar wist Paulus ook wel wat van. Hij heeft de Heere driemaal, dat wil zeggen onophoudelijk als het ware gebeden om van die scherpe doom verlost te worden, maar hij bad wel om ervan verlost te worden, maar niet om ermee verenigd te worden. Toen de Heere hem uiteindelijk antwoord gaf, liet de Heere hem weten dat die scherpe doom er blijven zou en dat Zijn genade hem genoeg zou zijn.
Welke twijfelmoedigheden er echter ook zijn mochten, omdat hij door God niet verlaten werd, bleef er toch niets anders voor hem over dan om de weg te gaan waarin hij door de almachtige hand Gods geleid werd. Daar mocht hij toch ook weer steeds licht over krijgen en dat deed hem dan toch ook weer gemoedigd het hoofd omhoog heffen.
Daar weet de Kerk des Heeren nog wel wat van. Men mag dan toch wel eens zien dat de Heere onwederstandelijk doorgaat met de Zijnen te leiden in de weg die Hij wil dat zij gaan zullen. Al ons tegenstribbelen en ook al onze twijfelmoedigheden kunnen daar niets aan veranderen”.
de Waarheidsvriend
Hebben protestanten geen duidelijke moraal? Kardinaal Simonis heeft de laatste tijd dit standpunt onomwonden verdedigd. Zo zeg je het niet goed, schrijft dr. ir. J. van der Graaf in De Waarheidsvriend, het wekelijks orgaan van de Gereformeerde Bond. „In de kerken is een andere moraal gekomen”.
Er is onder protestanten nu tweeërlei moraal: een Schriftgebonden moraal, gevoed door Schriftgetrouwe theologen, en een tijdgebonden moraal, gevoed door theologen die aan de ontwikkelingen van de tijd een eigen gezag toekennen.
Binnen de protestantse kerken is letterlijk sprake van een dubbele moraal. Dat heeft alles te maken met diepgaande verschillen inzake het gezag van de Schrift, ook met betrekking tot ethische vragen. Daarom kunnen de grote protestantse kerken geen eenduidig geluid meer geven. Dat betekent ook dat er geen sprake meer is van een profetische stem van de kerk in de samenleving met betrekking tot normen en waarden.
Protestantse kerken schrijven per definitie geen moraal voor. Maar wél is het de roeping van de kerk om vanuit de Schriften richting te geven aan het denken van de mensen aangaande normen en waarden die rechtstreeks aan de Schrift worden ontleend. Daarbij gaat het dan om de vraag of het gebod Gods, samengevat in de Tien Geboden (de Tien Woorden), richtinggevend zal zijn. Dat besef aangaande de profetische roeping is in de protestantse kerken spaarzamelijk geworden”.
(…)
„De vraag waar het uiteindelijk om gaat, is hoe het binnen de kerken gesteld is met het geloof in God. Geloven we die God die Zich in Zijn Woord heeft geopenbaard en Die ons Zijn Woorden heeft gegeven als richtinggevend voor het leven?”
(…)
„De protestantse kerken mogen zich wel de spiegel laten voorhouden. Welke richting geven onze kerken nog aan het denken van de mens inzake de grote vragen van het leven? We stellen de vraag hier alléén maar naar de kerk waartoe we behoren. De Nederlandse Hervormde Kerk heeft in de naoorlogse jaren op allerlei terreinen gesproken door middel van (herderlijke) boodschappen richting volk en overheid. Vandaag doet ze er het zwijgen toe. Vanwege een dubbele moraal, die haar verdeelt. Maar ook en vooral vanwege het Godsgeloof? Profeet sta op!”
Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt
voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen,
vragen, informatie: contact.
Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing.
Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this
database. Terms of use.
Bekijk de hele uitgave van zaterdag 5 april 1997
Reformatorisch Dagblad | 36 Pagina's
Bekijk de hele uitgave van zaterdag 5 april 1997
Reformatorisch Dagblad | 36 Pagina's