Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

„Ik heb nu elke dag een doel”

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

„Ik heb nu elke dag een doel”

Witte werkster Truus Blok maakt bij anderen de boel schoon

6 minuten leestijd Arcering uitzetten

Ze is er net, de witte werkster. Gereed om met stofdoek en dweil de markt te veroveren. Dankzij minister Melkert is ze vandaag ook voor de gewone man te betalen. Ze behoort tot een nieuwe generatie. Een gekwalificeerde kracht, doorkneed in het schoonmaakwerk. Truus Blok draait al vier maanden mee bij de Particuliere Klussenservice. Voor prins Alexander.

Doorleren was er voor Truus Blok niet bij. Als dochter van een kistenmaker met tien kinderen moest ze al vroeg meeroeien om het gezin drijvend te houden. „M’n vader stond er allenig voor om zo veel monden te vullen. Uit school ging je gelijk naar huis, om te helpen. Niet het zware werk, maar wel afwassen, strijken, stofzuigen. Dat werd je allemaal thuis geleerd”.

Na de lagere school kwam ze volledig bij haar moeder in dienst. Vanaf haar veertiende gecombineerd met een dienstje buitenshuis. Ook in de huishouding, voor halve dagen. „Van negen tot vier. Dat noemden ze toen halve dagen”.

Bejaardenhulp

Haar stille wens, de kinderverzorging, ging nimmer in vervulling. Bijna 25 jaar werkte ze als bejaardenhulp. „Bij de mensen thuis. Toen ben ik er drie jaar uit geweest. Geen werk meer. Na die drie jaar kon ik weer beginnen als alfa-hulp. Dan kun je acht uur per week werken zonder dat je belasting hoeft te betalen. Ga je over die acht uur heen, dan ben je enkel voor de belasting bezig. Je houdt nog niets over”.

Sollicitaties leverden niets op. „Ik heb het bij een juwelierszaak geprobeerd. Huishouding en de zaak schoonmaken, voor drie ochtenden per week. Ze hadden meer dan honderd reacties. Dan nemen ze iemand die jonger is. Overal vonden ze me te oud. Zelfs de arbeidsbureaus. Als ze naar m’n leeftijd vroegen en ik zei „negenenveertig”, dan begonnen ze inwendig een beetje te lachen. Dat voel je gewoon. Op een gegeven moment leg je je daarbij neer. Tot ik in de banenkrant over die Melkert-banen in de huishouding las. Daar heb ik meteen op geschreven en dat is gelukt. Gelukkig! Dit is het enigste wat ik heb geleerd”.

Klussenservice

Particuliere Klussenservice heet haar werkgever. De alternatieve onderneming werd in 1995 opgericht, als werkervaringsproject van de Arbeidsvoorziening Rijnmond. Met steun van minister Melkert. Waren de Melkert- 1-banen voor de zorgsector, de mensen van Melkert 2 kunnen aan de slag in de ambachtelijke hoek. Mits het reguliere bedrijfsleven er niet door wordt geschaad.

In verscheidene steden zijn inmiddels initiatieven ontplooid. De Particuliere Klussenservice heeft al 25 Rotterdammers op de loonlijst staan: dertien huishoudelijke hulpen, tien technische mensen en wat administratief personeel. Allen hebben een jaarcontract, dat maximaal één keer wordt verlengd. Indien mogelijk probeert bedrijfsleider Wout Droogleever zijn mensen bijtijds aan een reguliere baan te helpen, zodat ze niet niet nodeloos lang aan de borst van Melkert liggen.

Particulieren uit heel Rotterdam kunnen gebruikmaken van de klussenservice. In de praktijk komt het overgrote deel uit de wijk Prins Alexander. Ze bestellen bij de onderneming personeel voor werkzaamheden die te kleinschalig zijn om er de vakman voor te laten komen. Kraan repareren, verwarming bijvullen, gras maaien, kamertje behangen. De huishoudelijke hulpen bieden de diensten die in deze sector gebruikelijk zijn. Maar dan wit.

Blank

Een enkele keer treft Droogleever een klant die erop staat dat de werkster behalve wit ook blank is. „Een Surinaams personeelslid werkte bij een mevrouw bij wie ze niet eens naar het toilet mocht. Eerst moest ze de kamer van meneer schoonmaken. Daarna naar meneer om te vertellen dat zijn kamer klaar was… Anno 1800. Ik heb opgebeld en gezegd: „Hoor eens mevrouw, die tijd hebben we gehad”.

Er zijn er ook die twee uur hulp vragen voor een huis waarvan je ziek wordt, zo groot. In die twee uur moet dan alles gebeuren. Of ze maken elke week het lijstje met werkzaamheden iets langer. Dan moet je op een gegeven moment op de rem trappen. Tot hiertoe en niet verder”.

Truus heeft geen reden tot klagen. Haar meeste opdrachtgevers zijn tweeverdieners. „Ik zie ze haast nooit. Ze geven de sleutel af en ik ga m’n gang. Ze geven me het volste vertrouwen. Sommigen leggen een briefje op tafel. Truus, dit of dat, en daar liggen de centjes, je weet de weg. Ik vind dat heerlijk. Je kunt je vrije gangetje gaan. Er is niemand die je voor de voeten loopt. Op één adres hebben ze schoolgaande kinderen, maar daar heb je totaal geen last van. Om een uur of twee, drie komen ze thuis, het is ”hallo”, en ze gaan naar boven op hun kamer computeren of huiswerk maken”.

Plakken

De informatiefolder van de Particuliere Klussenservice meldt ook ”de grote schoonmaak” als reden om het bedrijfin te schakelen. Van Truus mag die zinsnede worden geschrapt. „Dat is voorbij. Helemaal! Grote schoonmaak is nu witten, verven en behangen, eens in de zoveel jaar. Verder hou je het elke week bij.

Ik ben nog niet in een huis gekomen waarvan ik zeg: „Tjonge jonge, wat is het hier vuil”. Bij één adres alleen de eerste keer. Daar bleef ik plakken aan de keukenvloer. Ik denk: „Die zal ik effe goed pakken”. Kom ik na een week terug, zegt die man: „M’n vrouw was ’s avonds wel zó gelukkig dat de keuken zo schoon was”. Ze laten echt alles aan me over. Ik geniet er nog elke dag van dat ik weer werk heb. Ook al zie ik de mensen voor wie ik werk zelden, je bent toch uit de sleur. Je hebt elke dag een doel. Dan weet je weer waarvoor je leeft”.

Netjes verzekerd

Vier mensen hebben inmiddels via de spingplank van de Particuliere Klussenservice de sprong naar het reguliere bedrijfsleven gemaakt. Over haar eigen kansen is Truus niet al te hoopvol gestemd. „Het liefst zou ik in de gezondheidszorg terechtkomen. Een verzorgingstehuis. Of weer bij bejaarden thuis. Maar ja, volgende jaar ben ik wel een halve eeuw”.

In ieder geval wil ze iets wits. „Er zijn best veel vrouwen die zwart klussen, maar ik hou daar niet van. Je hebt geen been om op te staan. Vakantiegeld krijg je niet. Als je ziek bent, betalen ze niet. Breek je een arm of een been, dan zit je. Ze kunnen je elk ogenblik de deur uit schoppen”. „Je bent aan de beul overgeleverd”, bevestigt Droogleever pathetisch.

Nu Melkert het mogelijk maakt om voor vijftien gulden per uur een witte werkster te bestellen, verwacht de bedrijfsleider overigens een forse reductie van het aantal zwarte krachten. „Die hebben voor de klant ook bezwaren. Komt de fiscus er achter, dan kunnen ze je alsnog aanslaan voor alle sociale lasten. Breken onze mensen een porseleinen schaal, dan is dat netjes verzekerd”.

Dit artikel werd u aangeboden door: Reformatorisch Dagblad

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 4 april 1997

Reformatorisch Dagblad | 31 Pagina's

„Ik heb nu elke dag een doel”

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 4 april 1997

Reformatorisch Dagblad | 31 Pagina's