Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

KLANTTEKENINGEN

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

KLANTTEKENINGEN

6 minuten leestijd Arcering uitzetten

Oude koelkast (I)

Na jaren van praten en overleg is de regeling voor het opruimen van „elektronisch afval”, zoals de Unie van elektrotechnische ondernemers het noemt, rond. De ministerraad heeft bepaald dat de fabrikanten verantwoordelijk zijn voor het zorgvuldig inzamelen van afgedankte apparaten.

Dat heeft tot gevolg dat consumenten vanaf 1 januari 1999 bij wijze van spreken hun oude koelkast bij de winkel in kunnen leveren als ze een nieuwe gaan kopen. De leverancier moet zorgen dat het apparaat wordt opgehaald, uit elkaar gehaald en zoveel mogelijk hergebruikt. „Een omwenteling” noemt een vertegenwoordiger van de leveranciers van huishoudelijke apparaten (Vlehan) het. Voor kleinere huishoudelijke apparaten gaat de maatregel waarschijnlijk een jaar later in. Jaarlijks zou het gaan om zo’n negen miljoen producten.

Het is nog de vraag of er voor de gemiddelde Nederlander veel zal veranderen. „In de praktijk kwamen er al veel afgedankte apparaten bij de winkelier terecht”, meent drs. Saskia D. Bierling van de Unie van elektrotechnische ondernemers (Uneto). „Een wasmachine of een vriezer wordt meestal thuis bezorgd. Het oude apparaat wordt dan vaak al meegenomen”.

De Uneto is overigens zeer ingenomen met de regeling. „We hebben het standpunt dat de fabrikanten verantwoordelijk zijn voor het opruimen van de apparaten. De ministerraad blijkt het daarmee eens te zijn”.

De Uneto hoopt dat de in een Algemene Maatregel van Bestuur (AMvB) vastgelegde regeling tot gevolg heeft dat oeverloze discussies over de kosten van het opruimen van oude apparaten tot het verleden gaan behoren. „De fabrikanten moeten dat betalen. Eventueel kunnen ze dat doorberekenen in de prijs van nieuwe producten”.

Bij de Uneto aangesloten winkeliers botsen over dit onderwerp nu nog wel eens met het gemeentebestuur. „De consument kan zelf kiezen of hij z’n oude wasmachine aan de straat zet of bij de winkel inlevert. In het eerste geval gebeurt dat gratis, omdat de gemeente in de afvalstoffenheffing rekening houdt met de verwijdering van dergelijke apparaten. Wij maken het nog wel eens mee dat gemeenten van winkeliers die elektronisch afval inzamelen, ook een bijdrage vragen. Terwijl de consument er in beide gevallen in principe al voor betaald heeft”.

De Uneto is over dit onderwerp in een proefproces gewikkeld met de gemeente Soest. „Door deze AMvB staan we in deze kwestie sterker”, denkt mevrouw Bierlings.

De Consumentenbond betwijfelt of de inzameling via winkels al zo wijdverbreid is als de Uneto te kennen geeft. „We hebben vorig najaar een praktijktest gedaan. De resultaten vielen nogal tegen. Filialen zijn een stuk minder toeschietelijk dan het hoofdkantoor te kennen geeft”, meent beleidsmedewerker J. L. de Ridder.

De bond is in z’n algemeenheid ingenomen met de regeling. „We zijn blij dat het begrip producentenverantwoordehjkheid nu invulling krijgt. Het is positief dat de fabrikant geconfronteerd wordt met het probleem dat hij zijn eigen producten in de eindfase zo efficiënt mogelijk moet verwerken. Dat geeft een prikkel om bij het ontwerp al rekening te houden met zaken als eenvoudige demontage of hergebruik van materiaal”.

Dat de maatregel er wellicht toe leidt dat fabrikanten van de consument een bijdrage voor het opruimen van de oude apparaten vragen, lijkt De Ridder geen probleem. „Als je het principe ”de vervuiler betaalt” hanteert, is dat alleen maar eerlijk. De consument vervuilt ook”. Waarschijnlijk zal het gaan om bedragen van enkele tientjes. De Consumentenbond gaat ervan uit dat fabrikanten ernaar zullen streven om de kosten zo beperkt mogelijk te houden, ook vanuit het oogpunt van concurrentie. „Wij zijn niet voor een vaste verwijderingsbijdrage zoals die bij auto’s moet worden betaald. Dat is voor elke wagen een vast bedrag van 250 gulden. Er wordt geen onderscheid gemaakt, terwijl de ene auto veel gemakkelijker te demonteren is dan de andere”.

De Ridder vraagt zich wel af of de AMvB ook tot gevolg zal hebben dat de levensduur van apparaten wordt verlengd. „Fabrikanten zijn het meest gebaat bij spoedige vervanging van oud door nieuw. Ze voeren aan dat dat ook het gunstigst is voor het milieu, omdat technologische innovaties dan snel effect hebben. Er zijn echter ook studies die aantonen dat het verlengen van de levensduur van een apparaat vanuit milieuoogpunt gunstig is. Dat pleit voor hergebruik, bijvoorbeeld via kringloopwinkels. Waarom zou je een auto wel gebruiken tot hij op is en een wasmachine of een koelkast niet?”

Oude koelkast (II)

Van tweedehands handel in koelkasten en vriezers kan binnenkort geen sprake meer zijn. Ook dat is een gevolg van de AMvB. Er komt een absoluut verbod op de handel in dergelijke apparaten als ze chloorfluorkoolwaterstoffen (cfk’s) bevatten. Deze stoffen tasten de ozonlaag aan. Sinds 1995 is het verboden cfk’s in koel- en vrieskasten te gebruiken.

De maatregel heeft de bedoeling de uitvoer van oude koelkasten en vrieskisten naar het buitenland te voorkomen. „Als ze nog functioneren, komen veel afgedankte koelkasten en vriezers in het tweedehandscircuit terecht”, aldus woordvoerder mr. M. Muijser van de leveranciersvereniging Vlehan. Hongarije en Polen zijn belangrijke afnemers, een groot deel van de apparaten verdwijnt ook richting Afrika. Met ingang van 1 januari 1999 is dat verboden. „Ze hebben daar niet de kennis en methoden om koelkasten met cfk’s op een verantwoorde manier te verwerken”. Muijser vindt overigens dat leveranciers en consumenten niet verantwoordelijk gesteld kunnen worden voor het opruimen van deze oude apparaten. „Dat zou de overheid moeten doen, vinden wij”.

Milieudefensie staat sceptisch tegenover de regeling omdat het succes afhangt van de medewerking van de branche. Daar twijfelt ze aan. Via de rechter wil de organisatie stappen ondernemen om verbranding van elektrische apparaten bij vuilverwerkers helemaal te verbieden. Een zegsman van de branchevereniging voor bruingoed (radio, tv) Fiar meldt dat er al een regeling is opgesteld om afgedankte apparatuur in te nemen. De consument zal een heffing van 20 tot 25 gulden moeten betalen, afhankelijk van de omvang van het apparaat en de hoeveelheid sloopmateriaal. Het is de bedoeling om de afgedankte producten door de gemeentelijke afvaldienst te laten inzamelen. De Fiar sluit daarvoor contracten af.

Ongewenst

Ergernis over ongewenst reclamedrukwerk zou in principe verleden tijd moeten zijn. Wie geen zin heeft in stapels advertentiefolders bij de post, kan zich daarvan vrijwaren door een sticker te halen bij de gemeente of op te vragen via het telefoonnummer 0900-202 5095 (50 cent per minuut). De tekst ”nee-nee” geeft aan dat u niet gediend bent van gratis krantjes en ongeadresseerd reclamedrukwerk, de variant ”nee-ja” weert alleen de advertentiefolders.

Verspreiders van dergelijk drukwerk blijken zich echter niet altijd wat aan die plakkers gelegen te laten liggen. Incidenteel zou dat een vergissing kunnen zijn, maar in sommige gevallen lijkt het boze opzet.

De Reclame Code Commissie heeft deze week twee bedrijven die zich bij herhaling schuldig hebben gemaakt aan het negeren van de antidrukwerksticker, op de vingers getikt. In beide gevallen kwam de commissie al twee keer eerder tot de uitspraak dat de handelwijze strijdt met de code verspreiding ongeadresseerd reclamedrukwerk. Het betreft Toko Exotica, een bedrijf dat gevestigd is in Zoetermeer, en Jester Press, gevestigd in Mierlo. De zaken werden aanhangig gemaakt door respectievelijk een inwoner van Zoetermeer en Venlo. Toko Exotica werd voor hetzelfde gedrag eerder berispt in juni 1994 en april 1996, bij Jester Press was dat het geval in januari en mei 1995.

Dit artikel werd u aangeboden door: Reformatorisch Dagblad

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van zaterdag 29 maart 1997

Reformatorisch Dagblad | 36 Pagina's

KLANTTEKENINGEN

Bekijk de hele uitgave van zaterdag 29 maart 1997

Reformatorisch Dagblad | 36 Pagina's