Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

In ganzenmars door het hart van de Vogezen

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

In ganzenmars door het hart van de Vogezen

Veelkleurige voettocht trakteert wandelaar op regen, sneeuw, gure wind, zon en vogelzang

8 minuten leestijd Arcering uitzetten

Een gestadige voorjaarsregen daalt neer op de frisgroene weide van de Vogezen. Weggekropen in onze regenpakken zoeken mijn twee tochtgenoten en ik te voet onze weg over Grande Randonnée 5, het langeafstandswandelpad dat het hart van Vogezen doorkruist. Het zal niet de hele vierdaagse voettocht regenen. De Vogezen houden ervan hun gasten stevig te ‘verrassen’ met allerlei weertypen…

Boer Meier mompelde wel zoiets. Dat er nog wat sneeuw zou liggen op de cols van de Vogezen. Een grapje dacht it. Zo’n type was die man wel: brede grijns en altijd in voor een geintje. Zeker na een borreltje. Bij zijn boerderij, Tempel hof genaamd, en gelegen bij het plaatsje Berghein in de Rijn vlakte, hadden we onze tenten opgezet. Volgens een verveloos bordje langs de weg betrof het een ”camping rural”. Veel stelde deze kampeerplaats in de bogaard niet voor. Wat krakkemikkig sanitair en een afdak met sleetse tuinstoelen.

Meier bleek gelijk te hebben. Nu, twee dagen later, lopen we te glibberen en te glijden door de sneeuw. De winter duurt boven de duizend meter onverwacht lang. De groezelige plakken witte prut, die her en oer verspreid liggen, lijden zichtbaar onder de voor jaars regen. Wij ook. Al anderhalve dag zitten we opgesloten in onze regen pakken.

Natuurpark

Het plan is om in vier dagen door het centrum van de Vogezen te trekken via de Grande Randonnée 5. Dit lange af stands wandelpad begint in Hoek van Holland en eindigt aan de Middellandse Zee bij Nice: een afstand van ongeveer 2500 kilometer. Voor ons is dus maar een minuscuul deeltje van de route weggelegd. Een kilometer of tachtig, negentig schat ik aan de hand van de kaart. Ons met roodwit- rode strepen gemarkeerde traject loopt voor een groot deel door regionaal natuurpark Des Ballons des Vosges. Wij pikken de GR 5 op in het stadje Ribeauville, op enkele kilometers afstand van Bergheim, en zullen het volgen tot Thann.

Langzaam trekken we in ganzenmars over de glooiende bergrug die loopt van het noordelijke Tète des Faux tot het zuidelijk gelegen Trehkopf Ondanks het grauwige weer is het weidse uitzicht vanaf dit deel van de GR 5 de moeite waard. In de oostelijke verte zie ik in de nevels het Rijndal liggen. In het westen glimmen de vele meertjes die achteloos in de Vogezen rondgestrooid lijken te zijn. Voor ons torent in de verre verte Le Grand Ballon op: met zijn 1424 meter de hoogste bolvormige bergtop in de Vogezen. Voor ons vormt deze ballon het psychologische doel van onze tocht. Over twee dagen hopen we erbovenop te staan.

Grauw licht

Een regenfront dreigt roet in het eten te gooien. Vanmorgen dwong de stromende regen ons tot halverwege de ochtend in onze tent te blijven. Dat leverde een vertraging van enkele uren op.

Na een paar uur motregen kunnen we ons uit de beslagen regen pakken hijsen, maar het regen gevaar noudt aan. Donkere wolken blijven dreigend boven de Vogezen gepakt en hullen de omgeving in een grauw licht. Het maakt de verlatenheid nog intenser. Hier komt niemand, zeker niet in dit jaargetijde en in deze omstandigheden. De zon houdt zich angstvallig verborgen achter de wolkenmassa’s aan de hemel.

Langzaam bewegen we ons zuidwaarts. Aan de linkerkant eindigt de bergrug in een afgrond, rechts daalt hij glooiend af naar beneden. Het pad slingert van col naar col en gaat soms vlak langs de rotswand. Op schaduwrijke plekken ligt nog dik een meter sneeuw. Aan de zonkant neemt het gras nog niet de moeite om van kleur te verschieten. Platgeslagen rusten de bruine, lange grassprieten op de grond.

Tegen zessen verandert de kleur van de hemel van licht- naar donkergrijs en begint de regen met bakken vol naar beneden te storten. Van ons plan op de vlakte te overnachten zien we nu toch maar af.

Kompas en kaart

Op Col de la Schlucht -het hoogste punt op de pasweg tussen de oostelijke en westelijke Vogezen- staat hotel Du Chalet, gerund door de familie Mahieu. Ik geniet van een heerlijk warme douche, een zacht bed en een goede maaltijd, terwijl het buiten pijpen steeltjes regent. Als ik de volgende morgen om half zeven naar buiten loer, zie ik dat de winter half april nog hard heeft toegeslagen: een dik pak sneeuw hult het landschap in een maagdelijk witte deken.

Als we om half acht buiten staan, zuig ik mijn longen vol met de ijle winterlucht. Daarna gaan we op pad. Pad? Geen pad dus. De verse sneeuw heeft de sporen van onze voorgangers onzichtbaar gemaakt. Ik vis het kompas uit mijn rugzak en samen met de wandelkaart wijst die ons de weg.

Hier daar veegt een van m’n tochtgenoten op goed geluk de sneeuw van een boomstam op zoek naar de rood-wit-rode markeringen van de GR 5. In de meeste gevallen is het zinloos, ’s Winters wordt een deel van het pad gebruikt als langlaufloipe. De sporen staan nog in sneeuw afgedrukt en wijzen ons gedurende een kilometer de weg aan.

De sneeuw loopt zwaar. Bij elke afzet zakt je schoen schuin weg in de sneeuw. Zeer vermoeiend. Maar de moeite loont. Als de zon weer even door de wolken breekt, ontvouwt zich een schitterend hoog winters decor. De beuken en de sparren, alle zijn bedekt door een witte poeder laag en sneeuw kristallen, fonkelen scherp in het zonlicht. Sprookjesachtig! Op de helling tegenover ons tekent de sneeuwgrens zich scherp af Daaronder heeft het vannacht geregend, daarboven gesneeuwd.

In de verte zien we op de top van Le Hohneck een in dit seizoen gesloten restaurant liggen. Daar aangekomen houden we op het terras een koffiestop en koken we sneeuw op onze gasbrander. Ondertussen zet de bewolking op, die Le Hohneck in een dichte mist hult. Het prachtige vergezicht dat je vanaf deze plaats moeten hebben, wordt snel om zeep geholpen. De dichte, grauwe, klamme massa die ons omsluit maakt het koffiedrinken er niet gezelliger op. We gieten snel de koffie door onze keel en breken op.

Tegen het einde van de dag verliest koning Winter zijn greep op de natuur. Op de zonkant verdwijnt de sneeuw zienderogen, zienderogen, alleen in de bossen weet de witte massa zich nog aardig te handhaven. De beuken zitten nog stijf in knop, maken geen aanstalte om te uitbotten.

We passeren een paar hermetisch gesloten gïtes d’étape. Pas vanaf mei zal de herbergier komen opdraven om weer leven in de tent te blazen. In de zomer is het druk op de GR 5 en dan kunnen de wandelaars overnachten in deze herbergen. Wij moeten het doen met onze tentjes: minder comfort, maar wel flexibeler en goedkoper.

Nachtvorst

Bij Le Markstein bezoeken we een gelijknamig restaurant. De inrichting lijkt de laatste twee decennia niet veranderd te zijn. Het ademt de sfeer van de late jaren zeventig. De beheerster is ook al niet zo jong meer. Maar wat maakt het uit? Haar koffie smaakt goed. Ondertussen speur ik de wandelkaart af of ik nog meer namen kan vinden die die wonderlijke ambivalentie tussen het Frans en Duits vertonen. Col de la Schlucht waren we al tegengekomen. Maar er zijn er meer. Col du Hahnenbrunnen, Le petit Hohneck, Mittlach le Haut en nog vele andere plaatsen verraden dat dit gebied ooit aan de oosterburen toebehoorde.

Als we een uur later de uitspanning verlaten, is de zon weer door de bewolking gebroken. Het is zowaar aangenaam in deze namiddagzon. We lopen de GR 5 nog een paar kilometer af, op zoek naar een geschikt kampement voor onze tenten. Als we een mooi vlak stuk tegenkomen, dat bovendien een goed uitzicht op de Vogezendalen voor ons biedt, vak het besluit snel. Hier is het!

Als ik me de volgende morgen m’n tent uitwurm, daalt een lading ijskristallen neer in mijn nek. De nachtvorst en een licht sneeuwbuitje hadden ’s nachts een laagje ijspoeder achtergelaten op het tentdoek. Snel werken we ons ontbijt, een laplandmok vol Brinta, naar binnen. Ons doel, Le Grand Ballon, zullen we vandaag bereiken.

Stormkracht

De grote aanval wordt om half negen ingezet. De top is niet meer dan een hoge, kale bult met een weerstation erop. Na een drie uur lopen bereiken we het hoogste punt van de Vogezen. De wind komt met stormkracht uit oostelijke richting. Hij rukt aan mijn kleding en rugzak. Ik kan me ternauwernood staande houden.

Vanaf Le Grand Ballon traceer ik de route. Veel verder dan Le Hohneck kom ik niet. Vanaf dat punt zijn de bruine-witte hellingen van de Vogezen onder een wit wolkendek bedolven. In het zuidoosten kun je bij helder weer de Alpen zien liggen. Ik tuur in die richting, maar kan niets onderscheiden: wolken verhinderen de doorblik. We hebben het snel gezien. Het is hier bitterkoud en onaangenaam.

De resterende kilometers naar het eeuwenoude stadje Thann gaan langzaam: een afdaling van 1424 naar 333 meter. Als we onder de duizend meter zakken, verdwijnen de laatste restjes sneeuw uit ons blikveld en laat de zon zich steeds heftiger gelden. Al snel parelen de eerste zweetdruppeltjes op mijn voorhoofd. Bij elke honderd meter dalen wordt de natuur groener. De beuken zijn hier al uit de knop geschoten en hullen het bos in een lichtgroene waas. Ook de lariksen krijgen hun naalden weer terug en het gras herneemt zijn frisgroene kleur. Zo ken ik de Vogezen weer: lieflijke dalen, omzoomd door loof- en naaldbossen.

Voor ons laatste bivak lijkt Col de Canarie een geschikte plek. Waar komt die naam vandaan? Spoedig weten we het. Tientallen vogelsnavels vormen een gigantisch koor en vol ontzag luisteren we naar deze afscheidsgeste van de Vogezen.

Dit artikel werd u aangeboden door: Reformatorisch Dagblad

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 21 maart 1997

Reformatorisch Dagblad | 36 Pagina's

In ganzenmars door het hart van de Vogezen

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 21 maart 1997

Reformatorisch Dagblad | 36 Pagina's