C. S. Lewis

Er kwam toen een tijd dat mensen die een boodschap meenden te hebben zelf • sprookjes gingen maken, nieuwe verhalen op oude thema's. Maar met de nieuwe sprookjes deden ook nieuwe figuren hun intrede. En nieuwe onderwerpen verschenen. Het sprookje wordt een vorm van mededeling, schijnbaar kinderlijk verpakt, maar niet meer zo onschuldig als vroeger. De wereld van de grote mensen kruipt het denken van de kinderen binnen. En niet meer is alles moreel zo verheffend.

Een schrijver als C. S. Lewis daarentegen gebruikt het verhaal, dat op een sprookje lijkt, als middel om op analoge wijze het christelijk denken door te geven. Voor insiders is de boodschap wel duidelijk. Maar of de buitenstaander dat ook doorziet? Lewis, hoogleraar in de letterkunde, meende kennelijk dat het wel zo was, in ieder geval de moeite van het proberen waard. En zo hebben velen deze schrijver meer leren kennen als maker van voorbeeldverhalen dan als apologeet van het christelijk denken, meer als auteur van de Narnia-vertellingen dan als schrijver van "Gods megafoon".

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen