De Marspolder blijft mopperen

De omwonenden van de ontgrondingslocatie in de Marspolder vinden de wijze waarop een verklaring verkregen werd dat men begonnen was, een lachertje. Hardnekkig verzetten ze zich al zeventien jaar tegen de plannen om tientallen hectares van de Marspolder weg te graven. „Het is vechten tegen de bierkaai".

Omzoomd door riet ligt in het weidse land achter de Marsdijk „het gat van Ten Cate", ooit ontstaan toen men klei voor de steenfabrieken en zand voor de verzwaring van de Marsdijk nodig had. Dat was in de crisisjaren. Toen Gelderland in 1976 opnieuw een ontgrondingslocatie nodig had, viel de keus weer op de polder achter de Rijndijk bij Lienden. En daarmee begon de strijd van het comité Marspolder, waarin vijf omwonenden zitting hebben, terwijl 79 anderen eveneens hun handtekeningen onderde bezwaarschriften zetten.

De bezwaren tegen de ontkleiing en ontzanding spitsen zich volgens voorzitter H. E. Roozemond en secretaris ir. A. H. Haak toe op de te verwachten overlast van geluid en stof, op het feit „dat je elke twee minuten een vrachtwagen voor je deur krijgt" en op de waardevermindering van hun huizen, terwijl men vreest dat de woningen beschadigd zullen worden door verzakkingen en trillingen. „Je komt dan in de situatie terecht, dat je moet bewijzen dat de schade door de ontzandingen en door de vrachtwagens van de ontzander veroorzaakt wordt. Een omgekeerde bewijslast dus".

Aanvankelijk had men bij de protesten de steun van de gemeente Lienden, die al op 12 oktober 1976 stelling nam tegen de ontgrondingsplannen. De bezwaren konden de ontzanding in het gat van Ten Cate niet tegenhouden, maar hadden wel tot gevolg dat het gebied verkleind werd van 125 tot 75 hectare.

Stichting Bodemexploitatie MiddenBetuwe heeft pogingen in het werk gesteld om de ontgrondingen voort te zetten. Behalve zandzuigen in de bestaande waterplas wilde men ook nog eens 70 hectare extra ontgronden. Daardoor moet naast het gat van Ten Cate de Drosse plas ontstaan. Inmiddels is dat teruggebracht tot 40 hectare, maar ook daarmee gaan de omwonenden niet akkoord.

Trucje

„Het trucje met de graafmachine en de vier vrachtwagens werd opgevoerd omdat anders de vergunningen zouden verlopen. Nu hebben ze een verklaring in handen dat ze begonnen zijn, dus hebben ze verder alle tijd en kunnen ze beginnen wanneer ze willen. Dat ze in 1990 nog helemaal niet klaar waren om te beginnen, blijkt uit het feit dat pas in januari 1992 een werkplan op tafel kwam, toen de hinderwetvergunning bij de provincie aangevraagd werd.

Nu moet een werkplan drie maanden voor het begin van een ontzanding bij de provincie liggen, terwijl de bankgarantie vier maanden van tevoren rond moet zijn, dus had de inspecteur helemaal geen verklaring mogen afgeven dat men begonnen was. En dat zit ons nu dwars. Ze moeteff eens toegeven dat ze fouten gemaakt hebben.

De nieuwe ontgronder moet behalve de 40 hectare die erbij gegraven wordt, ook de oude plas afwerken door er ribben en moerasvegetatie in aan te brengen. Ze zeggen het niet hardop, maar in ruil daarvoor willen ze ook weer gaan zuigen in de bestaande plas", vermoedt Haak. Of dat mag, is nog de vraag.

Gemeente

„De gemeente Lienden heeft haar beroep bij de Raad van State tegen de ontkleiing in de molenpolder ingetrokken, omdat gebleken zou zijn dat het beroep naar alle waarschijnlijkheid afgewezen zou worden", concludeert het comité teleurgesteld. „Ons wordt nu verweten dat we tegen een Kroonbesluit ingaan. De gemeente verschuilt zich daar ook achter".

De Liendense wethouder M. Staal betreurt het dat de verhoudingen tussen gemeente en comité verstoord zijn. ,Jarenlang zijn we samen opgetrokken en hebben we ons tot het uiterste verzet tegen de ongrondingen. Nu die door een Koninklijk Besluit onafwendbaar geworden zijn, vinden wij dat wij als lagere overheid de hogere overheden gehoorzaam moeten zijn. Het comité blijft zich op alle mogelijke manieren verzetten, maar we kunnen beter proberen om eruit te halen wat we kunnen".

Het comité Marspolder is voortdurend in briefwissehng met gemeente, provincie en Raad van State gewikkeld. Vorige maand bestreed het comité opnieuw de geldigheid van de verklaring dat met de ontzanding begonnen zou zijn. „Die verklaring was onzin, dus zijn de vergunningen verlopen".

Vertragen

Typerend vinden Roozemond en Haak het dat de ontzanders nog steeds geen hinderwetvergunning hebben, hoewel die al in januari vorig jaar is aangevraagd. „NormaUter duurt dat maar een half jaar". Hoe meer vertraging, hoe beter, vinden de omwonenden, en zelf dragen ze daar hun steentje aan bij door op alle mogelijke momenten bezwaren in te dienen. „Wij willen de garantie dat de fouten uit het verleden niet herhaald worden".

Ook wethouder Staal is niet te spreken over de wijze waarop de provincie bij de vorige ontzanding toezicht uitoefende en over de „enigszins verfoeilijke" aanblik die het gat van Ten Cate vertoont sinds het vertrek van de ontzander. Tijdens de eerste fase van de nieuwe ontzanding wordt daarom ook de afwerking van het vorige project ter hand genomen. Volgens Roozemond was juist wethouder Staal degene die verantwoordelijk was voor de controle en de afwerking.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen